Ξίφης & Εμπαθής - Τ' αύριο, δε θέλω να το δω

Показать описание

Παραγωγή: Εμπαθής
Δράμα & Αγρίνιο
Στίχοι:

Ξίφης
Γράφουμε τη λάβα και το κάνουμε με καύλα, πωρωμένοι, δίνουμε ψυχή σ' αυτό που αγαπάμε.
Έχουμε μάθει να ξεσπάμε επάνω στο χαρτί, μία βαθειά ανάσα σ' ό,τι σε ταλαιπωρεί.
Και άμα είσαι αδελφός θα είμαι εκεί, και στα καλά και στα στραβά, πάρ' το χαμπάρι, ό,τι δίνεις παίρνεις.
Στην πουτάνα τη ζωή, όσο γλυκειά, τόσο πικρή, με χαμόγελα και με υπομονή, βαδίζεις μόνος.
Σε δρόμο που κρύβει μέσα του χαρά και πόνο, το λιώνω το μικρόφωνο όταν ξελασκάρει η βίδα.
Το μυαλό από τον κόσμο που 'χει χόμπι τα παράλογα, κι εγώ μέσα σ' αυτόν ένας τρελός να κυνηγάω.
Λογική μα να μη βρίσκω καμιά άκρη, ανάθεμα την ώρα, έχουμε αρπάξει όλη μας λίγο πολύ.
Και το τι μας περιμένει, άσ' το καλλίτερα, γουστάρω το χαμόγελο στο στόμα.
Από χώμα σε χώμα, δίνω βαρύτητα φίλε μονάχα στην ψυχή κι όχι στο σώμα.
Κάνω τα πάντα να 'μαι ηθικά καλά κι όχι στα υλικά αγαθά, αυτά θα 'ρθουνε φίλε μου σιγά σιγά.
Μέσα από τον αγώνα, μέσα από τον ιδρώτα, έτσι έχει μόνο αξία, να 'χεις την ψυχή σου πρώτα.
Στην κόλαση που ζεις σφίξε γροθιά και μη πιαστείς μέσα σε κόλπα, καταπέρασε τη λέρα, να μη γίνει.
Ένα με σένα, είμαι μονάχα ο εαυτός μου κι αν αυτό δε σου αρκεί, καλλίτερα να 'χεις τα μάτια σου αλλού φίλε στραμμένα!
Είμαι μονάχα ο εαυτός μου...

Ρ Ε Φ Ρ Ε Ν
Συνένοχοι στο πιο μεγάλο έγκλημα,
πλέον σεξ, ναρκωτικά και βία, για έμβλημα.
Έθιμα από τόπους που φημίζονται για α-πολιτισμό,
Θεέ μου κάνε κάτι και πάρε με από 'δω. (Δις)
Άλλο δε μπορώ, την κατάντια να θωρώ,
κόσμος εν υπνώσει που το ζει με το στανιό.
Δε ζητάνε γνώση, μόνο φούντα και κοκό,
τ' αύριο δε φοβάμαι μα δε θέλω να το δω!

Εμπαθής
Πως μιλάς για μένα, εφόσον δε με ξέρεις; Πως μπορείς ενώ τα ίδια δε ζούμε, να με καταλαβαίνεις;
Στη θέση μου ξένε άστο, δε μπαίνεις, δε μπορείς να φανταστείς, ούτε και θέλεις!
Επιμένεις στο τροπάρι του νεοέλληνα, του τύπου που ζητούσε κι άλλα τόσα ενώ έδινα τα πάντα.
Απέρριψα το ρόλο του μαλάκα, και πήρα σοβαρά όσα οι πιο πολλοί παίρναν πάντα στην πλάκα, μάγκα.
Θα 'πρεπε να βγάζω φράγκα απ' αυτό που αγαπώ, είναι αλήθεια, όχι παράλογο και σοβαρολογώ.
Μα η Ελλάδα είν' Ελλάδα και δε πάει με το νιονιό, μα με μόδες που πλασάρουν στο ηλίθιο κοινό.
Τίποτα κοινό με πιόνια που χαρίζουν τα καλλίτερά τους χρόνια σε κελιά που λένε κλάμπς ή σαλόνια.
Έλα μια φορά στα δικά μας αλώνια, να δεις τη μυρωδιά που έχει στ' αλήθεια της ζωής η κολόνια.
Δε σπέρνω διχόνοια, τη μισώ και με μισεί, στον κοσμάκη σπρώχνω αλήθειες, ουσία για να δει.
Δε το θέλει, δε μπορεί, έχει σκύψει το κεφάλι και βαράει σε οθόνες πλέον υποταγή.
Αυτή η γη χωρίς κανένα μέλλον, αν δεν είσαι, θα γίνεις, κομπογιαννίτης για το το συμφέρον.
Εγώ, εσύ, τα ίδια τα παιδιά μας, σιγά σιγά χάνονται οι αξίες μέσα από τα σπιτικά μας.
Άφαντη η γενιά μας από αγώνες και μάχες, σπρώξανε την άγνοια σαν πόρνη σε πελάτες.
Δε τρέφω αυταπάτες, παρωπίδες δε φορώ, και θωρώ μονόδρομο που βγάζει σε γκρεμό!