11. vert ego | κασέτες

Στίχοι, Ερμηνεία: Vert ego, Άντοξ
Beat: CHOO
Rec, Mix, Programming: POISONdARTS (ΙΝΣΑΝΟ & ADOX Grimm)
Mastering: Νίκος Αλεξανδρής
Artwork, Video editing, Lyric video: NEKO GRAPHIX

Vert ego:

ADOX Grimm:

CHOO:

POISONdARTS:

NEKO GRAPHIX:

Grimoire heart:

[vertegogrimoire]

Στίχοι



Όλοι απλώς γνωστοί στην τελική.
Άπλωσε την κλωστή να 'ρθει να δει.
Κι ας μην πάει το σώμα, το μυαλό ακολουθεί.
Χάθηκα για λίγο κι όμως ήμουνα εκεί.
Χάθηκε για λίγο και δεν τον έχουνε βρει, ακόμα.
Κάναμε τα κουμάντα μας για αυτόν τον αιώνα.
Γράφουμε τα γλυκόπικρα μας χρόνια σε χαρτόνια και σεντόνια λερωμένα με κολόνια ποτισμένα και με χρώμα.
Φέρσου αναλόγως όταν σου ξηγιούνται ντόμπρα.
Ξέμεινα το βράδυ και το πήρα με τα πόδια.
Άργησα να φτάσω επειδή γυρνούσαν όλα.
Κάθισα να γράψω, να αρχίσω τον αγώνα μα σηκώθηκα και σκίστηκε η φόρμα.
Τι να κάνουμε;
Είναι κάτι τόσο βαθύ και προσωπικό που δεν το πιάνουνε.
Όμως τι να κάνουμε;
Θα μάθουνε, να ακούνε και να μάχονται, να πράττουνε μ' αξιοπρέπεια και σεβασμό, υπήρχε κάποτε.
Νομίζεις;
Γύρισες πίσω, ή απλά ο πλανήτης μας γυρίζει.
Πλημμύρισε το σπίτι, δε την πρόλαβες τη βρύση είπε ο Γιάννης μα κωλώνει ο καθένας να την κλείσει.
Μένουν μόνοι τους καιρό ψάχνουν να βρουν τι τους αξίζει, το πόσο πολύ ζυγίζει, μέχρι πότε θα κρατήσει.
Όχι ό, τι τους αγγίζει, όχι ό, τι τους γεμίζει.
Αγανακτεί να βγει, να βρει τη λύση.
Αγανακτεί να βγει, να δει τη φύση.
Αγκομαχά για ελπίδα και για ποίηση.
Το μυαλό να ανοίξει, (το) σώμα να μιλήσει.
Ειλικρινά το πώς ντύνεσαι εν μέρει μα προπάντων το πώς φέρεσαι είναι που σε προσδιορίζει.
Είμαστε ισοσκελείς στην αύρα όμως όχι ίσοι.
Πέρνα για ένα δυνατό μεθύσι.
Πέρα από τα τείχη.
Πένα ή μολύβι;
Ψέμα ή γαλήνη;
Πέτρα ή ψαλίδι;
Διαλέγεις.

Πίσω στη γη
κι ας έχω βγει πια από το σώμα μου.
Κι ας χάνω το χρώμα μου,
κάτι δεν εχει τελειώσει ακόμα, μου λες.

Να γίνω καπνός;
Το "πότε" το βρήκα, μου μένει το "πώς".
Να σου ανοίξω λιγάκι να μπαίνει το φως,
να μη νιώθεις φτωχός;

Στο πιο τρελό μου ταξίδι, στο υπόσχομαι, θα 'σαι κι εσύ μαζί, θα' μαστε σύμμαχοι.
Αγνόησε τη σήμανση,
ίσως χαθούμε τυχαία σε μια σύρραξη.

Ίσως να φύγω και ίσως ξανάρθω,
πιάνω τη σκέψη αυτή και την πλάθω.
Μην ξεχάσεις το πάρκο,
έτσι μου σκάνε κι έτσι στα γράφω.
Πίσω στη γη
κι ας έχω βγει πια από το σώμα μου.
Κι ας χάνω το χρώμα μου,
κάτι δεν εχει τελειώσει ακόμα, μου λες.

Να γίνω καπνός;
Το "πότε" το βρήκα, μου μένει το "πώς".
Να σου ανοίξω λιγάκι να μπαίνει το φως,
να μη νιώθεις φτωχός;

Στο πιο τρελό μου ταξίδι, στο υπόσχομαι, θα 'σαι κι εσύ μαζί, θα' μαστε σύμμαχοι.
Αγνόησε τη σήμανση,
ίσως χαθούμε τυχαία σε μια σύρραξη.

Ίσως να φύγω και ίσως ξανάρθω,
πιάνω τη σκέψη αυτή και την πλάθω.
Μην ξεχάσεις το πάρκο,
έτσι μου σκάνε κι έτσι στα γράφω.

Διαλέγω ησυχία για να βρω, μετά από αυτό ποιο θα' ναι το πλάνο το επόμενο.
Να με κοιτάς στα μάτια όταν σου μιλώ, ξεβράζω όλα τα μέσα μου, κυνηγώντας ένα όνειρο.
Διαλέγω ηρεμία, όχι θυμό, ακούς τον Κώστα, ποιος γαμάει το vert ego είναι ένα ψευδώνυμο.
Το πιο δύσκολο σε όλα είναι η αρχή όμως το τέλος της συνάμα από τα πάντα το πιο όμορφο.

Διαλέγω ησυχία για να βρω, μετά από αυτό ποιο θα' ναι το πλάνο το επόμενο.
Να με κοιτάς στα μάτια όταν σου μιλώ, ξεβράζω όλα τα μέσα μου, κυνηγώντας ένα όνειρο.
Διαλέγω ηρεμία, όχι θυμό, ακούς τον Κώστα, ποιος γαμάει το vert ego είναι ένα ψευδώνυμο.
Το πιο δύσκολο σε όλα είναι η αρχή όμως το τέλος της συνάμα από τα πάντα το πιο όμορφο.