04. vert ego | σκέτο (συμμ. θείος γιακουμής)

Στίχοι, Ερμηνεία: Vert ego, Θείος Γιακουμής
Beat: ADOX Grimm
Rec, Mix, Programming: POISONdARTS (ΙΝΣΑΝΟ & ADOX Grimm)
Mastering: Νίκος Αλεξανδρής
Artwork, Video editing, Lyric video: NEKO GRAPHIX

Vert ego:

Θείος Γιακουμής:

ADOX Grimm:

POISONdARTS:

NEKO GRAPHIX:

Grimoire heart:

[vertegogrimoire]

Στίχοι



Δε ξέρω τι είναι αυτό που με τρώει εκείνα τα βράδια που τα μάτια μου δεν κλείνουν και μπανίζω την αυγή, έχω ένα μότο του όπου βγει μα απόψε πάλι δε χωράνε οι αυθορμητισμοί και νιώθω βάρος στην ψυχή.
Μα η λογική μου συνεχίζει να ουρλιάζει με μανία να μου λέει Αχιλλέα δεν έχεις να φοβηθείς.
Μα το μπουρδέλο το συναίσθημα ξυπνά καχυποψίες κι οι υπεροψίες χαλάνε τη μαστούρα της στιγμής.
Έχω τη γεύση του χαμένου στα χείλια και της σιγουριάς το βλέμμα που ανάβει τα φιτίλια, δε ρωτάς, δε ρωτάω για πού πας και για πού πάω.
Να στα λέω αγκαλιά να σ' έχω και να γαμάω θέλω, τέλος.
Ούτε στρατευμένη τέχνη, ούτε ποίηση, αδείαζω την ψυχή μου και χορεύω στα ταμπούρα, όσο μπορώ τουλάχιστον, δε πάω τους χορούς κι άμα χορεύω μ' έχει χέσει η χαρά και η μαστούρα, σούρα μια προς την έξοδο, για τζούρα είμαστε λίγοι. Μα οι λίγοι είναι που αξίζουνε να έχουν τα πιο πολλά.
Μπαίνω στη δίνη, που πνίγει και πουθενά δεν καταλήγει, καταλήγοντας να λήγω ό, τι δε μ' αφορά.
Δε σ' αφορά επίσης κι όλοι την πάρτη τους κοιτάνε, τι χαμόγελο θα βάλουν και θα βγάλουνε το Σάββατο.
Τώρα κατεβαίνω χωρίς φώτα στο υπόγειο τραγουδώντας για τις μέρες που 'ναι πιο κοντά στο θάνατο.
Έντυσα με σάβανο τους στίχους μου, μ' έβαλα στη γωνία με μια μελωδία να γελάς ακόμα.
Ευχαριστώ απο την καρδιά μου όσους κι όσες είναι γύρω και παλεύουν για κόσμους που θέλουν χρώμα, όχι χώμα.
Για εκείνα που δεν ήρθαν ποτέ λέω χαλάλι, έχτισα άξονα γερό και στο διάβα κατεδαφίζω.
Σ' ένα ανήφορο μ' ευθεία κι αναστροφές που φέρνουν ζάλη, το δειλό παιδί μέσα μου θέλει να το τραμπουκίσω πάλι.


Φτάσαμε εδώ μαζί.
Μένουμε εδώ μαζί ή φεύγουμε και πιο χαζοί.
Όλα ειναι μια απόφαση.

Όλα μια πρόφαση συνεπώς για να γράψω, ράψ'το το γαμίδι σου, ποτέ δε πρόκειται να πάψω να γράφω γιατί είμαι απ' τους λίγους που με ανατριχιάζω.
Απ' τους λίγους που όταν ξέφευγα, μου έλεγα βάλτα κάτω.
Και τα έβαζα και τα άθροιζα μα τα αφαιρούσα πάντα.
Και τα βάζα σπάσαν και τα άνθη χαθήκανε μάγκα.
Δεν έβρισκα λιμάνι κι είπα θα μείνω στη βάρκα.
Η καλύτερη παρέα μου ανέκαθεν τα πάρκα, στην Πετρούπολη, μητέρα αλλά και στα γύρω περίχωρα.
Άνθισαν τα δέντρα, τα παιδιά ύστερα κι ήρθαν να σου πουν' τις σαχλαμάρες που έχουν μέσα στα μυαλά.
Μα σαχλαμάρες για άλλους, για άλλους τα βράδια παρηγοριά.
Σαν εκείνα όπου ποτέ τους δε περνούνε.
Απ' αυτά που έρχονται, αρπάζουν ό, τι θέλουνε και μετά αποχωρούνε.
Απ' αυτά που σε εκφράζει ένα "Ναι" κι όχι ένα "Θα δούμε".
Απ' αυτά που δε θα δουν, μόνο θα ακούνε.
Άκου με, αρκούμαι σε δυο χαμόγελα από πρόσωπα φιλικά.
Έτσι να σπάει η μοναξιά, ένας μεζές, μια τσικουδιά.
Ύστερα απ' τις δέκα τα λέμε μονάχα στα ψιθυριστά.
Πιο μετά ξέρει ο καθένας κι ο καθένας τσιμουδιά.
Είναι απ' τα βράδια που δε μιλάω εγώ μα άλλος γενικά.
Αυτός ξέρει, τα βλέπει χρόνια από άλλη οπτική γωνιά.
Γυρίζει σε άλλη τροχιά μα του γυρίζει πού και πού, πραγματικά.
Με αποτέλεσμα να γράφει ειλικρινά κι από καρδιάς για τα παιδιά, με μια καρδιά που αναζητά κάτι να βρει κι όλο ζητά ένα ζ με παρηγοριά, λίγα κιλά να 'χει να βαράει καμιά δώση κάπου κάπου.
Κι άλλα λίγα μ' έμπνευση για όταν έρθει Σαββάτο.
Γι' αυτόν και τα τσογλάνια του γιατί στο κάτω κάτω, αυτός και τα τσογλάνια του είναι εκεί κάθε Σαββάτο.
Άσπρο πάτο κι άστο κάτω για να δούμε τι θα συμβεί όταν κάνουμε έρωτα με τα πλήκτρα.
Άσπρο πάτο κι άστο κάτω για να δούμε τι θα συμβεί όταν κάνουμε έρωτα με τα πλήκτρα, νύχτα.

[SeizOfficial]

Αυτό το τραγούδι δε θα έπρεπε να τελειώνει ΠΟΤΕ, επειδή ακριβώς είναι τραγούδι, δε περιορίζεται στις έννοιες των ειδών μουσικής. Βίβα Γκόκα, Λέα και Γρίβο, θα πιω ένα σκέτο μετά απο μήνες για πάρτη σας.