02. vert ego | όσκαρ (συμμ. ινσάνο)

Στίχοι, Ερμηνεία: Vert ego, ΙΝΣΑΝΟ
Κιθάρα: Τρίψας
Beat: ΙΝΣΑΝΟ
Rec, Mix, Programming: POISONdARTS (ΙΝΣΑΝΟ & ADOX Grimm)
Mastering: Νίκος Αλεξανδρής
Artwork, Video editing, Lyric video: NEKO GRAPHIX

Vert ego:

ADOX Grimm:

POISONdARTS:

NEKO GRAPHIX:

Grimoire heart:

[SeizOfficial]

Δάκρυσα με ερμηνεία Ινσάνο και ανατρίχιασα με τους στίχους σου Vert.ego, ειλικρινά συγχαρητήρια για όλο το cd. Καλοτάξιδο να'ναι και βίβες απ'τα γνωστά μέρη.

[vertegogrimoire]

Στίχοι


Ακούς; Ποιος ανήκει σε ποιον;
Στίχοι απ'τον πιο κυκλοθυμικό τύπο.
Τώρα τον καίμε στον κήπο με ύφος ηλίθιο.
Κοίταξε το ring είναι studio και το αντίθετο, κάτι θα γεννηθεί εδώ.
Κάτι μέσα μου σπρώχνει το στήθος, πάει πάνω κάτω μετά ίλιγγος και κάμψεις.
Είμαστε κάφροι, ζούμε σε δάση, βρωμάτε σαν μπάτσοι κι ο άλλος κοιτάει απ'το μπαλκόνι.
Ατάκα σε σκόνη, μυαλό μου θα σκάσεις, το ξέρω.
Κλωτσάνε το κέρδος οι φίλοι μου το βράδυ.
Πίνουμε απ' το μπουκάλι όλοι μαζί.
Τη ζωή ζωγραφίζει παιδί σε καμβά.
Από πιτσιρικάς μαφία, έβγαζα σπυριά στην εκκλησία το Πάσχα.
Πέρασαν τα χρόνια και οι τσάκαλοι ήπιανε τη λαμπάδα το Πάσχα.
Οχτώ χρόνια κόκκινα μάτια.
Γράφουμε διαμάντια και αγαπάμε, σκίζουμε χαρτιά και μισούμε ότι μας γαμάει ρε, κάτω το πατάμε.
Καβλωμένοι με το φεγγάρι.
Εδώ δε παίζουν χαρές, κανείς δε ζητάει, όλοι δίνουμε.
Βράζω σήμερα, σούπα γίνομαι, αφήνομαι στο κύμα και με πάει Καραϊβική, πάνω μου χωρεύουν πελαργοί κι η μουσική πειρατική και η σημαία είναι διάφανη.
Τριπλό χωρίς ζάχαρη, παίρνω τον πούλο πηγαίνω δασάκι, κάνω το καπάκι τασάκι και χάζι στο πράσινο.
Κόβω ατάκα απ'τον κόπανο δίνω στο μπάσο.
Δε θέλω να φτάσω πουθενά συγκεκριμένα.
Και τη νύχτα και τη μέρα το πάμε με τα σπασμένα τα φρένα.
Δίχως καδένα και δε μπαίνουμε σε τάφο.
Πέφτουνε τα pesos σου από τον πάτο σου.
Εδώ που μένω όλοι κουβαλάμε μια ουλή, γινόμαστε ποιητικοί το βράδυ στο μπαλκόνι.
Γεννημένοι δολοφόνοι όπως οι Knox, με κανόνες σαν του box και τα γάντια του Oscar στο ράφι.
Εδώ που μένω όλοι κουβαλάμε μια ουλή, γινόμαστε ποιητικοί το βράδυ στο μπαλκόνι.
Γεννημένοι δολοφόνοι όπως οι Knox, με κανόνες σαν του box και τα γάντια του Oscar στο ράφι.
Μετά ανάβουν, μετά ανάβουν.

Μετά ανάβουν, μετά ανάβουν.
Μετά ανάβουνε τσιγάρα και κιθάρες να λουπάρουμε.
Να βάφουμε καμιά φορά στο λίγο, να τιγκάρουμε.
Να χάνομαι καμιά φορά έστω λίγο, μα να πιάνομαι από νέες καταστάσεις, από γεμάτες ψυχές να περιβάλλομαι.
Αλλάξαμε περιβάλλον, να το γράψουμε.
Επάνω στο βουνό να το ουρλιάξουμε σαν λύκοι.
Μη σβήσουν τα μυαλά σου πριν απ' το τσιγαριλίκι.
Μη σβήσεις τη φωτιά μέσα σου άστη να σε πνίγει.
Άσ' τηνε να σε τυλίγει λίγο λίγο να σε λύνει, μα με λύπη δε πάμε πουθενά φίλοι και μου λείπει το γαμήδι το ταξίδι που ήμουν χάμω στο γρασίδι στη Γρανάδα.
Με τσοκό απ' την τσιγγάνα.
Tapas απ'την Esmeralda.
Ο Ibra να μου μιλάει για το πώς βρέθηκε Ελλάδα ο αδερφός του με τα πάντα.
Με χαμόγελο, καρδιά και με κουράγια.
Με 2 μάτια που κοιτούν βαθιά τα μάτια σου μέσα, να δουν τα μάγια που κρύβεις,
να σου βγάλουν προς τα έξω τη λιακάδα.
"Σα βγεις στον πηγαιμό για τη ζωή καλό είναι να το πάρεις τάπα."
Είπε.
Σύνελθε μαλάκα, αυτοκτονείτε μπροστά από τα κινητά σας, με τα σκάρτα πρότυπα που φροντίζουν καλά να δείτε.
Να μιμηθείτε.
Να ταυτιστείτε.
Να αδιαφορείτε.
Να βγείτε λίγο κι εσείς να τη πιείτε.
Στο τέλος, να χαθείτε.
Μα μέλλον μπροστά κοιτάμε,
όχι εκεί ρε.
Ο ουρανός στα χέρια, τα πόδια βαθιά στη γη είναι.
Να απορροφάς τις νύχτες γιατί είναι μοναδικές, προπάντων λίγες.
Απορρόφησε τις μνήμες, μη σε απορροφούν οι δείκτες.
Πριν ανάψει η φωτιά ξεκινούν οι σπίθες.
Να φτάσεις να γίνεις αυτό που εσύ θες.


Ακούς; Ποιος ανήκει σε ποιον εν τέλει;
Ίσως να μάθουμε πεθαμένοι.
Για την ώρα πατημένοι.
Πες μου πόσοι απατημένοι από το σήμερα περιμένουν να μάθουν τι συμβαίνει.
Να δεχτούν ό, τι το μέσα ομορφαίνει.

Εδώ που μενούμε όλοι κουβαλάμε μια ουλή.
Γινόμαστε ποιητικοί το βράδυ στο μπαλκόνι σαν να γέμισε το τελευταίο βαγόνι.
Σαν να γέμισε με δέντρα όλη η πόλη.
Σαν να μην υπάρχουν μόνοι.
Γίνανε ένα με το φως, ήτανε νέοι και ονειροπόλοι.
Γίνανε όλοι τους αστερισμοί και στόχοι.
Κοιτάν να γεμίζουν νου, όχι πορτοφόλι.
Μη περιμένεις ακόμη, αν είναι να συμβεί, θα γίνει.
Αν πάλι όχι.

Εδώ που μένουμε όλοι κουβαλάμε μια ουλή.