07. vert ego | ο άνθρωπος του παραλίγο (συμμ. α.καιρός)

Στίχοι, Ερμηνεία: Vert ego, Α. Καιρός (Σκόρπιός)
Κιθάρες: Τρίψας
Μπουζούκι: Λουπάκος
Beat: ADOX Grimm
Rec, Mix, Programming: POISONdARTS (ΙΝΣΑΝΟ & ADOX Grimm)
Mastering: Νίκος Αλεξανδρής
Artwork, Video editing, Lyric video: NEKO GRAPHIX

Vert ego:

ADOX Grimm:

POISONdARTS:

NEKO GRAPHIX:

Grimoire heart:

[tsikomolis]

niiiice re magkeees, arghsa alla to ektimhsa

[vertegogrimoire]

Στίχοι



Όσο πηδάμε τα εμπόδια, στην πηγάδα τα καράφλια.
Δυο καράφια θέλω κι όλα μπαίνουνε σε μια σειρά.
Δυο καράβια φέρνω ντόπα ραπς, να δίνει ο Ιάσονας, να σφίγγουνε τα πόδια.
Ακόμα χρώμα ψάχνω να βρω, όσο ψάχνουνε το πιόμα.
Πιάνω χώμα, ρίχνω κέρμα κι η κορόνα δείχνει δρόμο.
"Πού 'σαι ακόμα..."
Λέω στον τσόγλανο και του γυρνώ το - όσο μου ψιθυρίζει στο αυτί δυο λόγια.
Βάλε άλλο ένα να πιούμε, σπάνε τα ρολόγια πρώτα κι ύστερα λαμόγια.
Από τη γύρα είμαι μπροστά.
Κοιτώ στα μάτια, πάρτον μπούλο ρώτα πρώτα πριν να πεις, τα λέμε έξω απ' τα δόντια.
Μάγκωσαν οι παλάμες και τινάζω τον ιδρώτα.
Μπαμπέσικα κοιτά, μου λέει: "Κώστα ωσότου να `ρθει από εδώ κλείσε την πόρτα."
Γελάνε τα αγόρια και γελάω κι εγώ μαζί όμως χώρια στο τέλος της μέρας μένουμε, μας πνίγει όλους η στεναχώρια.
Μα σαν γεμίσει ποτήρι και έρθει το καρντασάκι, άλλαξαν όλα.
Τα καλύτερα παιδιά, πάψε να το παίζεις ξερόλας.
Ρώτα για να μάθεις μπρο τα πάντα μετρούν εδώ όσο και μια νότα στο mpc που γράφει γεγονότα.
Αφήνω λεκέδες από εμετό και χνώτα βρωμισμένο τσιγάρο, άκου με, ακόμα έχω Γιακουμή και Γκόκα.
Έχω Δήμο, Σούλη, Αντρέα, έχω εμένα, οπότε σότα ό, τι γράφεις κάριολε στα live σας κάνουμε όπα.
Γράφουμε μόνο ό, τι παίζει στα ακόρντα.
Σκάν οι Ούννοι με τα ακόντια κι όχι οι βλάχοι με τα ντρόγκια που λένε ότι πίνουν, σώπα μάγκα βάστα.
Θέλω μόνο μια γλάστρα και μια φάτσα χαμογελαστή και το πρωί μπουγάτσα και καφέ με θέα από την ταράτσα, μια μπάτσα σε κάθε φασίστα βλάκα, να μάθουν τα ανθρωπάκια, να ανοίξουν τα μυαλά τους ή να ανοίξουν τα μυαλά τους με μπουκάλια.
Μαλάκα πάμε τσάρκα κι αναμένουμε να αρχίσουν τα συμβάντα.
Αναμένουμε να αρχίσουν τα συμβάντα.

Ο άνθρωπος του παραλίγο.


Μια μέρα ξύπνησα αλλιώς
και μ' είδε ο ήλιος,
έσπασε κάπως το μοτίβο.
Δε σκέφτομαι πια κι έλεγα να φύγω, δε σκέφτομαι πολλά τελευταία,
όλα γίνονται κάπως αυτόματα.
Μα μόνοι μας το κάναμε σε μας αυτό αγόρι μου,
σόρρυ ε..
Βγαίνω απ' την πόλη σε
τετράστιχα - καπνός,
αρματωμένος με ιδέες, γνώσεις κι όνειρα
κάτω από τα
ρυτιδιασμένα μάτια μας
χαράματα μας βρήκε το ίδιο απόγευμα.
Πρόσωπα γύρω γνώριμα που αλλάξανε απότομα, γίνανε πια ανώνυμα σε μέρη απόμερα.
Το κτήνος απ' τις τσέπες των ανθρώπων έκανε μετάσταση και μπήκε στις καρδιές τους όμως.
Εδώ που όλα γυρίζουν όντως,
εκτός από την τύχη μας.
Ναρκωτικά στις βρώμικες αλέες,
φασίστες που καυλώνουνε με περικεφαλαίες,
δίχως γνώση, άτομα δίχως όραμα.
Κυλάν οι μέρες μας κάπως αλλόκοτα
και πιάσε μου το χέρι για να νιώσω λίγο άνθρωπος
στη πόλη που 'χει φτιάξει αντισώματα
στον έρωτα και πνίγει τους ανθρώπους μεσ' το άγχος τους.
Εξ' ορισμού αντιθέτως
στα σώματα ασφάλειας κι όσους
κυβερνάν τον κόσμο, ανεξαιρέτως.
Ανάμεσα σ' ανθρωπόμορφα τέρατα και λόγχες,
κάτω απ' το σεληνόφως
είδα το χθες,
πέρασε η φουρτούνα κι είδαμε όχθες.
Με μόχθο μέσ' τα ύδατα παλέψαμε,
γράφοντας ο καθένας ιστορίες
για να 'χουμε να λέγαμε
μα είχαμε πολλά να πούμε μάλλον κι έτσι μπλέξαμε κρουστά και νότες.
Γράφουμε ραπς που είναι για πότες,
οπότε στάξτε λίγο από το ούζο
να χαθούμε σαν εκείνες τις μέρες τις πρώτες..