Zor Bir Ailede Büyümek – Toksik Ebeveyn Kimdir?

"Çocukken anne veya babanızdan korkar mıydınız? Anne veya babanıza karşı öfkenizi ifade etmekten çekinir misiniz? Anne veya babanızla fikir ayrılığında olmak sizi endişelendirir mi? Anne-babanız size hâlâ çocuk muamelesi yapıyorlar mı? Birine çok yakın olduğunuzda canınızı yakacağını veya sizi terk edeceğini düşünür müsünüz?"
Bu videoda, toksik ebeveynlerin özellikleri ve böyle bir ailede büyümenin çocuk üzerindeki etkilerini ele alıyoruz. Toksik ebeveynlik nedir, nasıl tanınır ve çocuklar üzerindeki psikolojik etkileri nelerdir? Tüm bu soruların cevaplarını bulabileceğiniz bu rehber videomuzda, toksik ebeveynlikten kurtulma yollarını da keşfedeceksiniz. Kişisel gelişim ve terapinin önemine dair bilgiler için videomuzu izleyin.
Okuduğumuz kitap:
#ÖzHakikiKişiselGelişim serisinin tüm videolarını görmek için tıklayın.

[Tarih_Obası]

18 yaş altındaysanız (yetişkinler de arayabilir tabii) ve ailenizden, çevrenizden herhangi bir tür şiddete maruz kalıyorsanız sosyal ve psikolojik destek almak için ALO 183’ü arayın. ALO 183, 7/24 hizmet veriyor. Size en yakın Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü’ne giderek Korunmaya Muhtaç Çocuk Birimi’ne de başvurabilirsiniz.
Ayrıca:
Jandarma çocuk ve kadın kısım amirliği 156
Çocuk İzlem Merkezleri (ÇİM) (0212 4041500)

Bir Çocuğun İhmal Edildiğini Nasıl Anlarız?
Çocuk İstismarı veya İhmalini Nasıl İhbar Edebilirsiniz?
Cinsel İstismardan Şüpheniz Var Ama İhbardan Önce Danışmanlık Almak İstiyorsanız

Toksik ebeveynlerinizden yönelen şiddete maruz kaldıysanız uzmanlardan psikolojik yardım almalısınız. YouTube’da içeriklerinden çok faydalandığım, sıkı takip ettiğim 2 psikolog var, onları da izlemenizi tavsiye ederim:

Öğretmenler, eğitimciler, yetkili kişiler bir çocuğun istismar edildiğini nasıl anlar, sorumlulukları nelerdir ve neler yapabilir? Aşağıdaki linklere lütfen tıklayın, okuyun.

Çocuk İhmalini ve İstismarını Önlemede Okul Çalışanlarının Sorumlulukları

ÇOCUĞA KARŞI ŞİDDETİ İzleme Göstergeleri Kılavuzu

Cinsel Şiddetle Mücadele Derneği: (Bilgilenmek ve bilinçlenmek için okuyabilirsiniz.)

Şiddet Mağduru Kadın ve Çocuklarla İlgili Polis El Kitabı (Ankara Barosu Gelincik Projesi ve Merkezi)

Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı

Ebeveynlerin Yüzde 74’ü Duygusal Şiddete Başvuruyor

[daydreamer]

Özellikle Anadolu kültürü ve ailesinin çoğunda ben şunu gözlemledim. Aile, Anne ve çocuktan ibaret. Babanın amacı evi geçindirmek. Baba olmanın getirisi evi doyurmak sadece bu. Çocuğu sevmek, şefkat göstermek sanki ayıplanan bir şeymiş gibi asabi, ciddi kaskatı adamlar. Çocuğunun gözüne bakıp da seni seviyorum diyemeyen yığınla anne baba olduğu gerçeği çok acı.

[edatsdln]

Sadece çocuk yapmasını bilen, yetiştirmesini bilmeyen bir ailede büyümek zorunda olmak korkunç derecede kötü.
Çoğu kişinin pembe hayalleri varken bizim en büyük ve en başta ki hayalimiz bu ortamdan kurtulmaktır.

[nisot]

Kendimi 'Bu kitabı okuyamam annem görürse kızar. Nasıl gizlice okuyabilirim?' diye düşünürken buldum.

[berdansargol]

Tüm ailem tarafından "çok zeki, çalışkan ve başarılı çocuk" kalıbına girmek için zorlandım yıllarca. Bir de bunun üzerine herkesin birbirinin kuyusunu kazdığı yarı aile yarı aşiret ortamı da eklenince işler iyice kötüleşti. Sonuç, yarı yarıya istemediğim bir bölümde, 3 sene fazladan okuyacak pozisyona geldim, asosyalim, sosyal ilişkilerimde duygudan çok doğruya önem veriyorum ve kimseye güvenemiyorum. 21 yaşındayım, annemin yanında bile kendimi güvende hissedemiyorum. Sırf onların neslini devam ettirmem adına çocuk sahibi olmamaya karar verdim. Keşke daha önce böylesine kapsamlı bir eserle veya kişiyle karşılaşabilseydim. Biliyorum, yarın ölecekmiş gibi konuşuyorum, ama hayatımın her anında hissettiğim şey de bu zaten.

[asdfhafsgjajsjdhaj]

Avrupa’da doğup büyümüş birisi olduğum halde hiç buradaki insanlar gibi özgürlüğümü yaşayamadım. Aşırı din baskısı uyguladı annem ve babam. Sürekli “başını ört”, “dar pantolon giyme“, “tişört giyme” vs. diye diye hayatı bana ve ablama zehir ettiler. 18 yaşıma kadar hep sustum haklı olduğum halde sustum ama sonrasında artık dayanamadım küfürler, hakaretler ve daha ne varsa hepsini saydırdım. Kuran kursuna zorla götürdüler bırakmak istediğimizde “kafir” olduk. Türkiye’ye her akraba ziyaretine gelişimizde sürekli bizi aşağladılar. Başörtü baskısı günden güne çoğaldı.. çok kötü bir travmam var 12 yaşımda yaşadığım: ben o zamanlar çok zayıftım ve her kıyafet alışverişine gittiğimizde kabinde ağlıyordum. Hiç birşey olmadığından değil tam tersi kendimle çok barışıktım ama resmen bana 2-3 beden büyük giysiler giymeye zorluyordu annem. Gerçekten abartmıyorum kemer taktığım halde belimden kayıyordu çünkü ben 45-50 kg resmen 70-80 kg giyinen birisine olacak pantolonları giyiyordum. Bu yüzden kaç kere sabahları ağladığımı hatırlıyorum bide suçluymuşum gibi üstüne üstelik dayak yiyordum. Her neyse bir gün yine aşırı bol bir pantolonla okula gittim ve abartmıyorum sürekli belini tutmam gerekiyordu çünkü çuval gibiydi. Bunu görmesine rağmen annem hiç birşey yapmadı. Neyse.. o gün okuldan eve dönerken otobüsteyiz. Okulda zaten hep giyimim hakkında arkamdan konuşuluyordu o gün bir üst sınıfımdaki iki erkeğin:, ,şunun pantolonuna bak ne kadar bol” dediğini duydum ve birinin diğerine, ,çeksen kesin yere düşer” diyip benle alay ettiklerini duydum. O an hiç duymamış gibi yaptım ama o oğlanlardan birisi pantolonumu çok hafif çektiği halde tamamen pantolonum yere düştü. Otobüste herkes bu olaya şahit oldu öyle utandım ki her düşündüğümde gözlerim doluyor be anneme babama beddua okuyorum. Bu olayı anlattığım bir kaç kişi hep “ay çocuktun hem annenin suçu ne?” Diye beni tersliyordu ama bilmiyorlar işte kaç kere onlara bedenime göre pantolon almalarını söylediğimi ve bu yüzden kaç kere kavga ettiğimi. Bu olaydan sonraki günleri unutamıyorum hep bir utançla okula gittim. Bu olay ve babamın sırf kardeşlerimle biraz ses yaptık diye yüzüme tükürüp bana tekme atması olayını asla unutamıyorum. Onlara karşı öyle bir nefretim var ki.. zerre vicdanım yok! Hasta olsalar yatalak olsalar asla bakmam. Kimse kusura bakmasın ama asla buna müsaade etmiyorum. Geçenlerde günlüğümü okudum nasıl ağladım anlatamam.. o zamanki Ben öyle masum öyle temizdi… siz asla iyi ve merhametli bir evlat hak etmiyorsunuz. Ne yaptıysam hep suçlandım. Kız Arkadaşlarımla bile hep gizli gizli okuldan sonra buluşmak zorundaydım. İlk erkek arkadaşım oldu kolumu morarttılar. Masum bir aşk başladığı halde en ağır küfürleri işittim. Onlar yüzünden yanlış seçimler yaptım ama öyle cahil ve aptallar ki bunu bile benim suçum gibi göstermekten hiç çekinmiyorlar. Toksik ailesi olanların hata yapması, yanlış seçimler yapması maalesef sağlıklı ebeveynleri olan çocukların, hata yapmasından daha yüksek bir oranda.

[ramazanmert]

Aileler arkadaşlardan daha tehlikelidir. Çünkü arkadaşlarını seçebilirsin ancak aileni seçemezsin.

[umutcanuygun]

"Diğerinin sevmediğimiz özellikleri, kendi kendimizi bulmaya yardım edebilir." Carl Gustav Jung

Ailemden iyisiyle, kötüsüyle elbette etkilendim. Çoğu zaman onları değiştirebileceğimi düşünmüştüm fakat daha sonra benim farklı bir birey onların ise farklı bireyler olduğunu algıladım. Bu aşamadan sonra kendime yöneldim, Erasmus der ki; size yapılan fiziksel etkilerden direk etkilenirsiniz buna yapacağınız bir şey pek yoktur ancak size söylenen sözler, hakaretler, ithaflar siz kendiniz ciddiye alırsanız ancak o zaman "kötü" olur. İyi bir hayat yaşamanın sırrı çevrenizden, ailenizden size yapılan yapıcı olmayan, nefret içeren saçma sapan sözleri ciddiye almamanız ve kendinize yönelip kendi hayatınızı yaşamanız başkalarının değil...
Bu 30 dakikalık video bana gerçekten çok şey kattı ve gerçekten "öz" kişisel gelişim budur. Çok teşekkür ediyorum ve Can Sungur enişteye selam ediyorum, hem Can Sungur hem Ceren Sungur olarak sizden çok şey öğreniyorum ve temenni ediyorum ki sizin ki gibi bir ilişkim olur. Tekrar çok teşekkürler.

[sevincrehim]

Benimkiler hem kontrolcu, hem dinci. Çocuktum babam ilahiyyat okumamı istedi. Tıbbı bu sene bitirdim. Gizlice telefonuma girdiler, sevgilimle yazışmalarımı okudular. Normalde telefonuma gizlice girdikleri için utanmalı olan insanlar mesajlarımı okuduktan sonra doktora götürdüler bakireliğimi kontrol etmek için. 24 yaşındayım. 22 yaşında öğrendim. Aslında büyüdükce affetmemek daha zor. Umarım karma vardır. Affetmiyorum sizi, affetmicem de.

[mirage]

hayır en sinir bozucu olan da toxic ebeveynime acıyıp ondan nefret edememem, ondan uzaklaşamamamdır. küçükken de böyleydi gereksiz yere sinirlenip beni döverdi, psikolojik şiddetin en üst seviyesini uygulardı ve ben yine ağlayarak ona sarılmaya giderdim, insanı üzen annesi olunca başka sığınak bilmediğin için tek sığınağın olan fakat aslında acının kaynağı olana sığınıyorsun ve böylece hayatın cehhennem paradoksuna giriyor. büyüyüp aklın başına gelince de aslında annenin de bunların kat kat beterini yaşadığını fark edince daha da yıkıklaşıyosun falan çok boktan bi şey.

[armansa]

Yaramı deştin resmen. Söylemeye dilimin varmadığı bir çok şey yaşadım ebeveynlerim tarafından. Şu an gözlerim doldu ve ağlıyorum. Bi nebze beni rahatlattığın için teşekkürler.

[mesudebozkurt]

Bizdeki "hayırlı evlat" kavramı çok iyi anlaşılmadigi icin anne babaların "toksik" olma olasılıkları çok çok yüksek. 😞 Çocuklar hayırlı evlat olabilmek için hiç bir zaman kendileri olamıyor, büyüyüp anne baba olduklarinda da toksiklikten kurtulamıyor malesef.

[ervakerti]

16 yaşındayım ve 1 buçuk senedir terapi alıyorum. Terapi başlarında ailemi değiştirebileceğimi düşünmüştüm ama sonradında yanıldığımı anladım. Bir kaç ay öncesine kadar onlar hakkında her şeyi bildiğimi, nasıl bir zihniyete sahip olduklarını tamamen anladığımı düşünüyordum. Yanlış da düşünmemişim aslında fakat kendi zihniyetlerini yansıtan düşüncelerini tekrar tekrar dile getirmeleri işkence gibi benim için. Ne kadar kabullensem de artık bu durumu dayanamıyorum. Yaz tatilinin başından beri bu tatil süresince kendimi onlardan mental olarak nasıl koruyabilirim diye düşünüp duruyorum. Para imkanımız olmadığı için bir kursa yazılamadım veya ücretsiz bir tanesini bulamadım, işe giremedim vs vs . Geleceğe dair ümidim sıfır. Onlardan kaçma ve uzaklaşmaya fırsatım olduğunda bunu yapabilecek mental güce sahip olabileceğimi düşünmüyorum ve onlardan nefret de etmiyorum. Her birinin neden böyle insanlar olduklarını ailelerine bakarak tahmin edebiliyorum. Üniversite sınavında şehirdışı yazmama izin vermiyeceklerini ancak tıp gibi yüksek bir bölüm gelirse gönderebileceklerini söylüyorlar. Tıp okumak istemiyorum. Ondan daha kötüsü ne okumak istediğimi bilmiyorum. Ne yapıcağımı bilmiyorum. Hayatımın hiç bir noktasında bana mentor gibi fikir alabileceğim, bana bilgi transfer edebilme yetisi olan birisi olmadı. Benden büyük insanlar hep cahil ve anlayışsız kişiler oldular. Öğretmenlerimden de bu ihtiyacımı karşılamam pek mümkün değil. Fakat siz bu konuda çok yardımcı oluyorsunuz. Harika videolar çekiyorsunuz ve bu videolar hem benim zihnimi depresif düşüncelerden başka şeylere odaklamama hem de fazlasıyla şey öğrenmeme katkıda bulunuyor. Teşekkür ederim :)))

[uyptnxr]

Annem ve babam toksik ebeveyn. Dün 1 Ocak 2022 idi. Yılın ilk günü dayak yedim tek isteğim özerklik alanımı kendim dizayn etmek istemekti. Ve aciz babam bana koca koca elleriyle vurdu. Tek yaptığım yarım saat boyunca ağlamaktı. Annem tamamen sorunlu bir kadın kendisine saygısı yok, ağzı bozuk, terbiyeden yoksun ve sevgiyi çocuklarına vermekten yoksum bir birey. Akademik anlamda başarılı bir çocuktum. Çevremde yani annem ve babamın akrabalarında çeşitli bağımlılıklar, suçlar(eşini öldürmek, uyuşturucu kullanmak vb) ve şiddet gibi bir çok olaya şahit olduğum için bilinçsel farkındalığım azımsanacak derecede değildi. Öğretmenlerim ve dış çevrenin çok güvendiği bir insan iken ailemde böyle bir durumun zerresi yoktur. Babam çok baskıcı bir adamdır. Örneğin okulda denemede dereceye giren öğrenciler gezi ile ödüllendirilecektir ve babamı zor ikna ederim üstüne verdiği tepki öğretmeninle resim çekin, gezi yerinde resim çekin gibi. Ya da bir başka örnek arkadaşlarınızla yemeğe gideceksinizdir. Gideceğiniz yer evinizin yanı ve kuyruk gibi kardeşinizin gelmesinide kabul etmek zorundasınızdır ancak onca insanın yanında babanız sizi teftişe gelir. Bu güvensizliğin nedenini bir türlü bulamadım. Annem konusuna girmek dahi istemiyorum. Kendisi çocuklarının üstüne bıçakla yürümüştür, hayat kadını benzetmesi yapmıştır. Annemin sorunu kökten geliyor. Özellikle kardeşlerinde normal insan maalesef yok onlarında aileleriyle arası kötü, fiziksel ve psikolojik şiddet bir arada. Babama tekrar dönecek olacaksam kendisinin öfke kontrol sorunu var, sinirlendiğinde fırlatacak bir şey arıyor. En büyük korkum annem ya da babam gibi bir ebeveyn olmak. Yani ilerde çocuğuma fiziksel ve psikolojik şiddet uygulamak. Şu sıralar kendimi hiç bir şeye değer görmüyorum. Normalde asla böyle değildim. Özgüveni tam bir insandım. Yani özyeterliliğim, özdeğerim ve özerklik kavramlarım tam ve kesindi. Şimdi ise bulunduğum durumunda farkındayım ben uymuyorum uyuyor taklidi yapıyorum. Kendimi yemeğe, oyun oynamaya ve uykuya verdim. Bunlar bu tarz durumlarda görülen durumlar olmalı başka bir açıklaması olamaz. Ben sosyal bir insanım, araştırmacıyım, konuşmayı seviyorum ve bu durumdayken intiharı aklımdan geçirmedim değil. Ben ölmek istemiyorum. Ama bulunduğum durum beni buna zorlamaya başladı kendimi yalnız hissediyorum, özdeğerim tamamen zedelenmiş durumda. İnanın bunları niye yazdım bende bilmiyorum. Çünkü konuşunca ya da anlatınca bu durum geçmiyor -anne ve babam düzelmiyor yahut benim hayatım tamamen rayına oturmuyor. 17 yaşındayım üniversite sınavı bu sene bir yıl daha bu evde kalamam zaten annemle ve babamla tekrar sınava hazırlanmak tam bir eziyet olacaktır. Ya da kazanamazsam aldıkları kitap parasını bile yüzüme vuracaklardır en azından bunun sinyallerini verdiler bile. 25 Şubat doğum günüm ve ben beş senedir kutlamıyorum zira doğmamış olmayı dilerdim. Sonuna kadar okuyan okumayan herkese teşekkür ederim. Kendinize iyi bakın.

[kemunn]

İçinde sevgi barındırmayan hiçbir eylem, kurum, inanç vs. kutsal değil!

[merveerdem]

Ailemden tamamen kurtulup kendi hayatımı inşa etmem 25 yılımı aldı

[Tarih_Obası]

Yazar ve kitap hakkında bilgi:
Zor Bir Ailede Büyümek, Geçmişi Onarmanın ve Hayatını Geri Kazanmanın Yolları
Susan Forward: Terapist, New York'ta çok satanlar listesinin 1. sıradaki yazarı.

Her birimiz küçükken anne-babalarımızın içimize ektiği zihinsel ve duygusal tohumlarla büyüyoruz. Kimi ailelerde bu tohumlar sevgi, saygı ve bağımsızlık kaynağı olurken, ne yazık ki birçok ailede tohumların arasında korku, yaptırım ve suçluluk duyguları da bulunuyor. Bu tohumlar biz büyüdükçe filizleniyor ve yetişkinlik hayatımızda duygularımızı, davranışlarımızı, dolayısıyla başkalarıyla kurduğumuz ilişkileri etkiliyor. Kitap, küçükken anne-babaları tarafından fiziksel, duygusal ya da cinsel tacize maruz bırakılan, korku ve suçluluk duygularıyla büyütülen ya da bakımları sağlanmayan yetişkinlere, hayatlarını yeniden kazanmanın kapılarını aralıyor.
Çocukken anne veya babanızdan korkar mıydınız? Anne veya babanıza karşı öfkenizi ifade etmekten çekinir misiniz? Anne veya babanızla fikir ayrılığında olmak sizi endişelendirir mi? Anne-babanız size hâlâ çocuk muamelesi yapıyorlar mı? Birine çok yakın olduğunuzda canınızı yakacağını veya sizi terk edeceğini düşünür müsünüz? Bu ve benzeri sorulara olumlu yanıt veren yetişkinler, kitapta anlatılan vakalar sayesinde onlara acı veren duygularıyla yüzleşecek ve önerilen çözüm yollarıyla hayatlarını bu duyguların olumsuz etkisinden arındırıp hasar gören özsaygı ve özgüvenlerini yeniden kazanacaklar.
Dünyaca ünlü bir terapist olan Susan Forward’ın Craig Buck ile birlikte yıllar süren deneyimlerine dayanarak hazırladığı Zor Bir Ailede Büyümek, günlük hayatları, anne-babalarının geçmişte sergiledikleri yıkıcı davranışların etkisinde, hatta kontrolü altında olan yetişkin çocuklara yardım etmeyi amaçlıyor.

[barina]

Benim annem çocukluğumda sakin bir an’da “benden korkuyormusun” diye sorardı. Korkudan “hayır” derdim.

[Hayattankareler]

Ben trans bir çocuk olarak büyüdüm. Şimdi 40 yaşındayım ve hala toksik ebeveynlik nedeniyle yaşadığım sorunlarla uğraşıyorum. Benden utandılar, özellikle babam hep benim varlığımdan utandı, asla benimle ilgili topluma karşı gurur duymadı. Muhtemelen onların ebeveynleri de toksikdi ki, kendi ebeynlerini bizde tekrarladılar. Affettim mi bilmiyorum aidiyet duygusunu yitirdim, ne kutsal bir aile ne de seçilmiş bir aile, hiçbir aileye ait hissetmiyorum.Bu bahsettiğiniz kitabı alıp okuyacağım. Babama, abime; bana verdikleri zararı kusmak, benliğinden kazıyıp atmak istiyorum. Ama boğazım düğüm düğüm oluyor, paylasamıyorum. Sadece belki duyulmak istiyorum. İfade etmek istiyorum.Annemin sevgisinden eminim ama babamın sevgisini hiç alamadım. Tek hissettirdiği, onu utandıran, gurur duymadığı bir çocuğu olduğum. "Pısırık" dediğini hiç unutmuyorum. Onun üstün erkeklik zihniyetinin sahnesinde, ona ezberini bozduran bir çocuk oldum. Onlardan oğullarını aldım gömdüm toprağa, şimdi 40'ında bir kadın olarak yoluma devam ediyorum. O kutsal aileye rağmen hayata tutunmayı başardım.

[Anonim]

Ailesi iyi olanlar bu hayata 3-0 ileride baslıyor çok şanslılar ;)