HIGHJAK x JK One Vol.1 - 07. Εντροπία | Entropia

Lyrics: axer - Jahfar
Beat: @JKOneOfficialChannel
Programing: JK One
Rec - Mix - Mastering: JK One - Mixdown Studio

Lyrics:
axer
Είναι τα όνειρα ουγγιά απ'το παντού στο πουθενά,
είναι αυτά τα απωθημένα στον πυθμένα της σκέψης.
Οι ήρωες μας δεν υπάρχουν πια,
μόνο λάθος δεδομένα, λάγνες σκέψεις και βλέψεις.
Σκέψεις που χάθηκαν, για' δεν ειπώθηκαν ποτέ,
στη χώρα του Ποτέ Ποτέ θέλουν τα χρόνια ρεκτιφιέ,
ένα beauté σε είδωλα που δεν υπάρχουν πια.
Σκατά στα είδωλα, by default είναι νεκρά.
Σαν κάτι ιδέες, σκουριασμένες, ανεπαίσθητες,
επιλεκτικές ευαισθησίες που 'ναι και λίγο αναίσθητες.
Τώρα πες τι θες, μύνημα εγωπαθές,
μαζί με εφήμερες κραυγές να χάνεται στο λυκαυγές.
Σε κάποια δίνη του νου, είν'η γαλήνη του κενού
κι αληθινή επανάσταση είναι η εξέλιξη του νου.
Κι αν φαίνονται λάθος ιδέες, κουράγια βρίσκω σε παρέες,
είναι σκέψεις φευγαλέες, συχνά δεν έχω για βενζίνη.
Ψάχνω του αύριο κεραίες, κραυγαλέες νέες γαίες,
όχι νάυλον σημαίες που μυρίζουν ναφθαλίνη.
Ενώ ζούμε σε δίνη, το κεφάλαιο μας κρίνει,
μόνο του αυτό μας δίνει αντιφάσεις του ακμαίες.
Δολοφονεί σαν στρυχνίνη μα κάνει το άτομο να δίνει,
τζάμπα τέχνη απ'τα κλουβιά σαν να είναι καναρίνι.
Κι ενώ οι σκέψεις του Μπρεχτ εδώ παραμένουν ακραίες,
αφού ο στρατός ξεκινά θα ακολουθώ άλλες σημαίες.

Jahfar
Σε ασπρόμαυρο φόντο, μ' έναν άγνωστο φόβο
Και καλά κρυμμένο μέσα στην πόλη το δολοφόνο,
Βγαίνω πάλι στο δρόμο, για μια βόλτα στο χρονο,
Μα τα τοπία με αφήνουνε ακόμα πιο μόνο.
Ο κόσμος αλλάξε ή άλλαξε η οπτική μου πες μου,
Πες μου, υπήρξανε ποτέ οι ήρωες μου?
Άδειασε ο κόσμος ή αδειασαμε το μέσα μας
Και τώρα πια μου φτάνει απλα να γλειφω τις πληγές μου.
Είναι απλά μια σκιά που κυνηγάω
Η ανάμνηση ανθρώπων που ζωντάνευαν το αίμα μου,
Γλίστρισαν σαν άμμος ανάμεσα από τα δάχτυλα,
Κι άλλοι άνοιξαν φτερά, πήγαν ψηλά, γίναν' τ' αστέρια μου.
Και μείναμε σα δέντρα που δε βγάζουν καρπούς,
Κι εσύ κλείνεις το τζάμι για να μη μας ακούς.
Είμαστε πουλιά σε τσιμεντένιους καιρούς,
Γιναν' κλαδιά μας τα σύρματα που φυλάν' τους αστους.
Και από μήνες ζεστούς, τώρα σε χειμερινούς,
Κι ένα ταξίδι μια στο τόσο για ν' ανοίγει ο νους.
Δύο μάτια παιδικά που καθρευτιζουν θεούς,
Όσο εσυ ψάχνεις γι αυτούς σε ναούς κάνοντας σταυρούς.
Παντα θαύμαζα αυτούς που μπορούν
Να μη χάσουν απ το χρόνο, όσα όνειρευτουν.
Γι' αυτο άλλος γουστάρει τόσο την ανατολή,
Κι άλλος αναπολεί, όταν πίνει πολυ.
Μα, τα στέρνα τιμούν τα πρώτα λένε,
Κι είναι τυχεροί εκείνοι που θυμούνται και δεν κλαίνε.
Καμία φορά κι εγώ ανήκω σ' αυτούς.
Κι όταν συμβαίνει, γράφω κάτω bro αυτά που ακούς, ναι.