HIGHJAK - Σκιές | Skies

Показать описание

Lyrics: Jahfar - axer
Beat: Jahfar
Programing: Jahfar - JK One
Rec - Mix - Mastering: @JKOneOfficialChannel - Mixdown Studio

Lyrics:
Jahfar
Σκιές, που συνηθίσανε στο περιθώριο,
Κι είναι στους ώμους τους το βάρος σας πελώριο.
Είναι το βάρος τους στους ώμους σας πελώριο,
Γι αυτό τον κόσμο τον κάνατε σανατοριο.
Γι αυτό το διαφορετικό στο χορό δε χωράει.
Στο χωριό που εν ψυχρώ στο ψαχνό πυροβολαει,
ο γαιοκτημονας γαμαει το παιδί που δε μιλάει,
τους τα σκαει κι η ενορία τον αγαπάει.
Κι εκείνοι μένουνε σκιές στο παρασκήνιο,
κι εσύ τους εχεις για θύμα εξιλαστήριο.
Κι αν έχεις άκρες όλα μπαίνουν στο πλυντηριο,
και τα δύσκολα παιδιά αναμορφωτηριο.
Άλλοι βρίσκουνε τη δύναμη να φύγουν,
κι άλλους πνίγουν κάθε βράδυ τα σεντόνια στο κρεβάτι.
Στα όνειρα όμως έμαθαν φτερά πως να ανοίγουν,
και στον ξύπνιο πως είναι μοναχικό το μονοπατι.
Κι έτσι μάθανε στο δρόμο πως το βλέμμα τους να κρύβουν,
απ' το δικό σου που ναι ξεχυλη η υποτίμηση,
για το χρώμα τους, το φύλο, την εμφάνιση,
τη γαμημενη σεξουαλικη προτίμηση
Κι είναι τα όρια θολά που την επέλεξες,
και που σε επέλεξε χωρίς να φταις εσύ εκείνη.
Μα είναι στο τέλος για όλους ίδια η μοναξιά,
κι αν στα βαθιά για τα καλά απλώσει δε σ αφήνει.
Ενώ ξέρουμε πως στην πραγματικότητα,
Η οντότητα ανθίζει μεσα στη συλλογικότητα.
Κι όμως κάτι σαπίζει στην ανθρωπότητα,
γι αυτό δε νιώσαμε πότε μας την ενότητα.
Και ξεχωρίζουν τα παιδιά που είναι μόνα,
παιδιά, που συνήθως χάνονται μες το χειμώνα,
στην άκρη μιας άκρης ή στο κέντρο του κυκλώνα.
Η αρρώστια του 21ου αιώνα.
Και κρύβεται συχνά μέσα σ' ουσίες και ξεφάντωμα,
κι αν σου φωνάζει εσύ ακούς μόνο παράπονα.
Άτομα κατάδικα, χωρίς κάποιο παράπτωμα,
στη φυλακή που βρίσκεται στο από πάνω πάτωμα.

axer
Σου μιλώ για ένα σχολείο που δεν έχει σκασιαρχείο,
είναι βόλτες πρωινές κάποτε μόνος σου στο κρύο,
είναι ταυτότητα, χωρις ταυτοποίηση,
είναι μύηση, να ταυτιστείς, κάποια ποίηση.
Όνειρα ξεμένουν σε αυλές δημοτικού,
όπως όνειρα ξεπλένουνε και κρίσεις πανικού,
είναι μέρα που γεννά η μοίρα του μοναχικού,
είναι μια φίλη απ'τα παλιά, για πάντα έφυγε για αλλού.
Είναι το κύμα σε λιμάνι που εμποδίζει τη φυγή,
κραυγή σε οιμωγή ποτέ δεν έγινε οργή,
είναι νύχτα που θυμίζει έντονα το μαζί,
είμαι και εγώ αν δεν κοιμάμαι σε νηφάλια στιγμή.
Είναι τα χρόνια που περνάνε δεν αφηνουνε στιγμές,
μέτριες εποχές, μέτρια γελάς ή κλαίς.
Είναι οι χειμώνες, λουνα παρκ σε σκοτεινές ερημιές,
σε ένα μέρος που ανθίζει μόνο νύχτες θερινές.
Το εγώ μας νεκρό σύμπαν στην αμέτροπεια του,
κι ένα αγόρι νεκρό, χωρίς τη θηλυκή μεριά του,
το εγώ μας μικρόκατι στην ασημαντότητα του,
ένα παιδάκι μικρό, φοβάται μες τη μοναξιά του.
Η μοναξιά είναι βουνό σε μια κυψέλη στη μητρόπολη,
κι είναι κι ενεργητικό, όπως το μέλι και η πρόπολη,
δεν είναι φαντασιακό, είναι σε βάθος λαϊκό,
το χουνε ζήσει στο σχολείο δυό παιδιά με αυτισμό.
Το έχω νιώσει και εγώ όταν κοιτάω το κενό,
λίγο στο δημοτικό σα παιδί της μαύρης λίστας,
το είδα και στα αλήθεια μ' ένα φίλο Αφρικανό,
στο γιατί δε χωράει μεταξύ μας φασίστας.
Θα ειδωθουμε , συναισθήματα ανείπωτα,
σε κάτι βράδια κενά, η νύχτα μοιάζει μικρή,
βάρδιες στη δουλειά, που ο χρόνος δεν κυλά με τίποτα,
η ζωή επιθυμεί περισσότερη ζωή.
Η παράσταση τελειώνει στη σαγήνη του εμείς,
μόνος να αναρωτηθείς, να κοιμηθείς να στοχαστείς,
η παράσταση τελειώνει δε τελειώνει το show...
φέρνω το φρίκη φρίκη flow.

Ποίημα:
Κ. Γ. Καρυωτάκης

Είμαστε κάτι...

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.