Ώρες Ώρες - ΝΕΒΜΑ (Στίχοι)

Ερμηνεία: Αλέξης Δεδεγκίκας / Δημήτρης Καντάρης / Νίκος Παυλίδης

Μερικές φορές εκτός νόμου, πόσο με γοητεύει,
κάνει το νου μου να ξεφεύγει, το άπειρο να με γυρεύει
στις κοιλάδες και στα χιονισμένα τοπία αγναντεύει.
Παλιές ισορροπίες της ζωής διαλύονται μα πάλι η ψυχή επιστρέφει
κι επιτρέπει σε καινούργια κλίμακα μια φιλία όλο και πιο δεμένη,
προσεγμένη, αναπλασμένη. Για άλλο λιμάνι σαλπάρει η καρδιά μου η πονεμένη.
Εκεί πάντοτε κάποια υπάρχει και με περιμένει,
μου έχει δώσει την εντύπωση ότι είναι ειλικρινής.
Αν θέλεις βοήθεια από το χέρι της θα ‘ρθεις για να πιαστείς.
Πάλι θα πέσω στο ίδιο λάθος,
πάλι θα καίγομαι σε βάθος
γι’ αυτή μου την έφεση.
Μα είναι ρηχή, είναι η συναίνεση.
Μία ψεύτικη στο μπράτσο ένεση,
μια πικρία που στην ανθρώπινη υπόσταση τελικά δεν μπορεί να λήξει έτσι.
Η αντιπρόταση μου παραμένει δεμένη, απομακρυσμένη
από τέτοιος ίδιους συγκυρίες.
Ώρες ώρες το κενό το αναπληρώνουν οι εμπειρίες,
βγαλμένες ατόφιες από τα έγκατα της ζωής
κι όχι από τις πλαστικές θεωρίες μιας άχαρης υπόστασης.
Την κατηφόρα στη ζωή έμαθα να την νικώ
με συνεργάτη μου στο μυαλό την ευαίσθητη φλόγα της σκέψης.
Δεν έχω όνειρα παράλογα και βλέψεις
γι’ αυτό κατευθείαν να μου επιτρέψεις,
με παραπάνω αισιοδοξία να ‘ρθεις να μ’ αναθρέψεις.
Μην με αποτρέψεις εγώ δεν κάνω την άτακτη φυγή.
Η δικιά μου εντολή είναι αυθόρμητη αγνή και ρητή.
Στης μισαλλοδοξίας το μονοπάτι δεν θα κάνεις την αρπαγή,
δεν σου δίνω μιζέρια καινούργια χάρη τροφή.
Κι όταν σε νιώθω κάνω στροφή,
με χάνεις, αυτό σε κάνει πιο πολύ να με μισής.
Είσαι δυσκίνητη και δεν με φτάνεις.
Δυστυχώς δεν μπορείς,
γερνάς, πεθαίνεις, μονολογείς, με νοσταλγείς.

Ώρες, ώρες νομίζω πως θα ‘ναι μάταια αυτά που κάνω.
Ώρες, ώρες ελπίζω πως θ’ αγγίξω όσα δε φτάνω.
Ώρες, ώρες σε κουράζω μ’ άλλοτε τ’ απολαμβάνω.
Ώρες, ώρες δεν διστάζω και να ξέρεις πως δεν χάνω.

Ζήτα συγνώμη για κάτι που μετάνιωσες μα δεν το διόρθωσες ακόμη.
Του καθενός η γνώμη δεν μετράει όταν υπάρχουν άγραφοι νόμοι.
Παράνομοι μιας ευθείας που κλέβουν τη στιγμή λες και είναι γιορτή,
ψάχνουν στο γιατί στο χαρτί επιβιώνουν αυτοί που για πένα έχουνε ψυχή.
Εικόνες μοιάζουνε μόνες, τα όνειρα μου σα θαμώνες,
στο μυαλό σκέψεις, λέξεις που κακοπαίζονται σε οθόνες.
Διαφημισμένα συναισθήματα, η αγάπη πουλιέται σε καταστήματα,
συνεννοούμαστε με λάθος σήματα, η εμπιστοσύνη κατατάσσεται στα νοσήματα.
Δεν υπάρχει θεραπεία για αναπάντητα ερωτήματα,
τα αιτήματα γίνονται χτυπήματα και το μόνο που μένει είναι θρύμματα.
Θύματα καταπίεσης που γίνονται θύτες του εαυτού τους,
η επιλογή είναι διέξοδος ή αδιέξοδος του μυαλού τους.
Η στιγμή καταστρέφει τη διάρκεια κι η διάρκεια γίνετε απάθεια
και η αμάθεια γι’ αυτό που κάνεις κάνει τη ζωή σου άθλια.
Ώρες ώρες μοιάζει καταπάτηση αυτό που θέλετε να λέτε άνθηση,
η μεγαλύτερη ασθένεια τελικά είναι η κοινωνική αποκατάσταση.
Κατηγορώ τη μέση λύση που μετατρέπετε σε λάθος κίνηση,
λάθος αμφίεση φορεμένη για ισόβια μεταχείριση.
Χωρίς πόλεμο δεν υπάρχει ειρήνη
και να ξέρεις ότι μείνει
δημιουργεί καινούργια ευθηνή,
ήμαστε έτοιμοι ότι κι αν γίνει.

Ώρες, ώρες νομίζω πως θα ‘ναι μάταια αυτά που κάνω.
Ώρες, ώρες ελπίζω πως θ’ αγγίξω όσα δε φτάνω.
Ώρες, ώρες σε κουράζω μ’ άλλοτε τ’ απολαμβάνω.
Ώρες, ώρες δεν διστάζω και να ξέρεις πως δεν χάνω.

Είναι στιγμές που οι σκέψεις μόνες οδηγάνε την κούρσα του μυαλού μου
φέρνοντας τις πρώτες εικόνες από κρυφές πτυχές του εαυτού μου.
Ανηφόρες και κατηφόρες,
πόσες λιακάδες και μπόρες,
βρίσκεις μέσα της αν ψάξεις
κοίτα κι εσύ και δεν θα χάσεις.
Κάνω παύσεις… είναι η ώρα που παίρνει άλλες διαστάσεις
το μυαλό μου δίνει εξετάσεις, το εγώ μου, μην τις χάσεις.
Θες να ξεχάσεις κι όμως θυμάσαι,
θες να γελάσεις μα ακόμα λυπάσαι,
θα ξεσπάσεις και φοβάσαι,
κάν’ το για σένα κι άσε με μένα.
Έχω παρέα μα νιώθω μόνος,
έχω το αντίδοτο μα δεν φεύγει ο πόνος,
οι στιγμές περνάνε χάνονται μα παρμένη κολλημένος ο χρόνος σταθερά…
Για πρώτη φορά περνάω στην άλλη πλευρά,
κάνω ένα βήμα έξω απ’ τα μάτια μου να δω τα πράγματα από άλλη γωνιά.
Όλα θα ‘τανε πιο καλά αν διώχναμε από κοντά μας το μίσος,
δεν θα βλέπαμε πια θαμπά αν βγάζαμε από μπροστά μας το ίσως.
Κάθε ίχνος από κακία με τη μία στη καρδιά μας να σβήσει
τότε στα προβλήματα της ζωής θα ήμασταν η λύση
όχι τα θύματα.
Οι απαντήσεις γίνονται ερωτήματα, ψάχνουν μα δεν βρίσκουνε το στόχο.
Οι λέξεις πάντα για μένα τ’ όπλο μου που δεν θα ‘θελες να το ‘χω
κι όμως έχω ακόμα φωνή απέχω πολύ από τη σιωπή,
δεν καταπίνω την οργή,
στο λαιμό μου κάθεται μια ζωή και τη φτύνω.
Ώρες ωρες σου δίνω να καταλάβεις,
αφήνω την πόρτα ανοιχτή να προλάβεις
να μπεις κι εσύ μες τη ψυχή σου,
μην κάνεις πίσω δε σ’ αφήνω,
είμαι μαζί σου.

Ώρες, ώρες νομίζω πως θα ‘ναι μάταια αυτά που κάνω.
Ώρες, ώρες ελπίζω πως θ’ αγγίξω όσα δε φτάνω.
Ώρες, ώρες σε κουράζω μ’ άλλοτε τ’ απολαμβάνω.
Ώρες, ώρες δεν διστάζω και να ξέρεις πως δεν χάνω.