3. ΑκροΒάτης - Διπολικό ψύχος

Показать описание

Στίχοι: ΑκροΒάτης

Ποίημα: Cornel

Μουσική παραγωγή: ΑκροΒάτης

Recording/Mix/Programming: ΑκροΒάτης @HotBox Studio

Mastering: Sativa @Black Spot Studio

Ακούστε τον δίσκο σε όλες τις διαδικτυακές μουσικές πλατφόρμες

Στίχοι:
(Cornel)
''Κρύο το αντίο μας όπως ήταν κι η σχέση μας. Περιστασιακές συναντήσεις που μιλάγαμε για όλους και για όνειρα, επειδή μισούσαμε την τωρινή μας κατάσταση. Όταν σπάσουμε τον παγετό γύρω μας, μπορεί να βγούμε στην επιφάνεια και να δούμε επιτέλους αν υπάρχει φως στην επίγεια ζωή.''

(ΑκροΒάτης)
Διπολικό ψύχος
ποτέ δεν άνθισε ο κήπος
Λογικής και τρέλας κρίκος
όσο στενεύει ο τοίχος
και με πνίγει
Πνίγω όσα αισθάνθηκα
το χάραμα
σ’ ένα κουτί πριν φύγει κι η τελευταία ελπίδα
Έχω σανίδα σωτηρίας
κάτι ανάσες
Κάτι ανάκατες κάσες
οι χώροι που μας μεγάλωσαν
Οι σπόροι που γίναν’ άντρες
σε κάτι φθηνά κρεβάτια
οι λόγοι που με πιάνεις να παραμιλάω τα βράδια
επιθυμίες
Επιβραδύνω ανησυχίες
κουμαντάροντας τα μέσα μου σε γκρίζες συνοικίες
καυσαερίων,
σ’ υγρά δωμάτια υπογείων
βρέχοντας τα δυο μου χέρια με τις λάσπες που μας χτίσανε σαν σκιάχτρα
Μυαλό, καρδιά - κομμάτια
στα μάτια να κοιτάς όποιον σου άνοιξε τα μάτια.
Τα μάθατε αλλιώς και με πειράζει
εμείς πάντοτε μέναμε στην άκρη
να καλύπτουμε ανασφάλειες
Ανασφαλή πρωινά
μια ματιά στο δωμάτιο
κι άλλη μια να δω αν θυμάμαι καλά
που έχω ξυπνήσει
ως τη δύση
κι επαναφορά στον κύκλο που έχει κλείσει
τους πιο σκοτεινούς εφιάλτες μου
κι ανοίγει κάτι τέτοιες ώρες
που θυμάμαι σαν παιδί να τρέχω ανέμελα στο κρύο
και να έχω κεντημένο το χαμόγελο,
μα τώρα πια ντυμένο το γδαρμένο προσωπείο μου με σημάδια
Όσο με ρουφάν’ τα σκοτάδια
και γελώ.

''Όσο με ρουφάν’ τα σκοτάδια και γελώ
όσο παρασύρομαι απ’ τον καπνό
όσο θα ‘χω την Ντροπή και το Κλειστό (Μαύρα Τετράδια!)
θ’ Ακροβατώ στο Κενό.
Μα για την ώρα..''

Γυρνώ χαράματα,
δυο καφέδες αϋπνίες κι ένα σκάλωμα
μουντό το πρόσωπό μου είναι στα πρόσωπα που σκάλωνα
Δε με χωρά το σώμα μου,
17 χρονών το πτώμα μου
ΚΑΤΑΝΤΙΑ
άλλον ένα χειμώνα στη μαρμάγκα
δίχως όνειρα
Είπα «Ξεκόλλα, θα το ζήσουμε πιο ώριμα»
μα ποιο ρήμα να περιγράψει όλα εκείνα που σκότωνα
βάζοντας τελεία
Ποτέ δεν τελειώνει η τρικυμία
κι η βάρκα έχει βουλιάξει.
Σε κάποια στάση
στάσιμα περνάνε οι μέρες
σβήνοντας Δευτέρες
οι ζωές μας σκονισμένες βιβλιοθήκες και παλέτες
ζωγραφίζοντας το θάνατο
κάθε μας μεθυσμένο γέλιο αθάνατο
Ψάχνοντας το δρόμο για το σπίτι
κινούμαι όπου το μυαλό μου μ’ αφήνει
το κεφάλι μου καμίνι
δε βγαίνει λέξη απ’ το στόμα
Τώρα πια είμαστε σε κώμα
γιατροσόφια, συζητήσεις, ερωτήσεις, απολήξεις
μα όλο μπλέκεται το νήμα
και σπάω στη βιτρίνα
χαμογελώντας στην άρρωστη Αθήνα
Τα παιδιά σου στα συντρίμμια
Τα παιδιά μού χαμογελάνε ακόμα κι είναι κρίμα
Αξίζαμε τα πάντα.
Και σιγοσβήνουν οι καύτρες στο πάρκο
και σιγοσβήνω φορές που ακουμπάω πάτο
Πίνω μονορούφι αναμνήσεις κι όταν σε θυμάμαι πάντοτε σου γράφω
Ύστερα ξερνάω και με ψάχνω
και σε ψάχνω..

ΑκροΒάτης:

Μαύρα Τετράδια:

Sativa:
Black Spot Studio:

ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ 2019.