Ποιητική παρέμβαση στη μάσκα | μηχανική θλίψη

μηχανική θλίψη
Λάμπρος Παπαδήμας

αυτόματα μάτια επιτηρούν
τις ασφάλτινες φλέβες της πόλης
στο χνάρι των σωμάτων,
μεταλλικές σκιές

κάποιοι γυρεύουν
απ’ τη μισή ζωή
το κάτι παραπάνω
κι άλλοι αθόρυβοι
σαν καθετί συνηθισμένο

ο τρόμος πλαταίνει διαρκώς
ό,τι φοβάμαι
λυσσασμένα αναπαράγεται
δεν έχω χώρο να φυλάξω πια
για σένα
δεν έχω κύτταρο ξενοίκιαστο
κάθε μου φλέβα κατοικείται

ό,τι έχει μείνει
σ’ αυτόν τον κόσμο
δεν είναι τίποτα περσότερο
από ’να ζευγάρι χέρια
δυο χέρια ξένα
που πασχίζουν να πιαστούν

κάθε νύχτα
μετράμε νεκρούς
δεν προλαβαίνουμε να θρηνήσουμε
δεν έχουμε μάθει να θρηνούμε

οι νίκες μας
είναι ψιχάλες θερινές
κι εαρινές ασυμφωνίες
ονομάζουν τις πληγές μας
γλώσσες που βγαίνουν
από σαγόνια-δόκανα
που τρώνε, τρώνε
τρώνε ως και τα περισσέματα

τώρα
φονιάδες νανουρίζουν τα παιδιά μας
κι εμείς
στα όρια μηχανικής θλίψης
φτιαγμένοι από τσιμέντο και χαλκό

παροπλισμένο σκυρόδεμα
με τη χαρά παρά πόδα
αντέχουμε
παρ’ όλες τις
–σε βάρος μας–
τεκτονικές κινήσεις

[ από τη ποιητική συλλογή «Μηχανική Θλίψη», εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2019 ]

***

Ποιητική παρέμβαση στη μάσκα

Δεν υπάρχουν φίμωτρα στη ζωή και στην τέχνη
μόνο λέξεις με δύναμη ικανές να διαπεράσουν κάθε εμπόδιο

Αλληλεγγύη στις βαθιές ανάσες γεμάτες ποίηση

#ενασυνενα #ΠοιητικήΠαρέμβασηΣτηΜάσκα