Ποιητική παρέμβαση στη μάσκα | Τα μπούτια μου

Τα μπούτια μου

της Desireé Dallagiacomo (2014)
μετάφραση & ανάγνωση: Ιωάννα Λιούτσια

Τα μπούτια μου λένε πληθωρική.
Τα μπούτια μου λένε πολύ χοντρή για skinny jeans.
Λένε φαρδιά, λένε ανοιχτά, λένε κυτταρίτιδα, λένε άσχημα τατουάζ.
Λένε ραγάδες, λένε ουλές, λένε τρίχες που γυρίζουν προς τα μέσα.
Τα μπούτια μου στεναχωριούνται που μου πρόσφερες μόνο μια κουταλιά απ’ το
Ben & Jerry παγωτό σου με γεύση βύσσινο.
Τα μπούτια μου λένε «ΠΙΟ ΠΟΛΥ… σε παρακαλώ».
Πιο πολύ χώρο, πιο πολύ παλμό, τα μπούτια μου μπορούν να χορεύουν οοόλη νύχτα.
Τα μπούτια μου θέλουν τα μπούτια σου να προσπαθούν λίγο περισσότερο.
Τα μπούτια μου ίσως νιώθουν έλξη, ίσως και όχι, για κάποιους που βρίσκονται τώρα σ’ αυτόν εδώ τον χώρο.
Τα μπούτια μου λένε τι στο διάολο είναι το κενό ανάμεσα στα μπούτια;
Τα μπούτια ΜΟΥ είναι πάντα ο ελέφαντας στο δοκιμαστήριο.
Τα μπούτια ΜΟΥ, χελλόου Urban Outfitters, Banana Republic, American Apparel, αγαπούν εκείνο το ένα τζιν που φοράμε τέσσερις μέρες την εβδομάδα γιατί είναι το μόνο που μας κάθεται καλά.
Τα μπούτια μου ελπίζουν τα μπούτια σου να έχουν μία τέλεια μέρα.
Τα μπούτια μου θέλουν να σταματήσεις ν’ αποκαλείς αυτό το σώμα χυμώδες. Τα μπούτια ΜΟΥ λένε «ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ».
Τα μπούτια μου λένε πως πάντα στο ανδρόγυνο ήμασταν οι φλύαροι εμείς, δεν μπορούσαμε ν’ αποτινάξουμε τη θηλυκότητά μας.
Τα μπούτια μου χλευάζουν τα σορτσάκια, ξεχειλίζοντας απ’ τις ραφές τους.
Τα μπούτια μου λένε «δεν θέλουμε το κομπλιμέντο σου, άντρα που στέκεσαι στη γωνία. Άντρα στο υπόγειο πάρκινγκ. Άντρα στο σούπερμάρκετ, την ώρα που αγοράζουμε ταμπόν».
Τα μπούτια μου λένε ότι είμαστε η φαντασίωση κάθε άντρα, ακόμη κι όταν παρακαλάμε να μην είμαστε. Όταν κλείνουμε σαν βάζο σφραγισμένο. Όταν το ζητάμε ευγενικά. Όταν τον ικετεύουμε να σταματήσει. Όταν δεν ζητάμε τα μάτια σου, ή τα χέρια σου, ή το στόμα σου.
Τα μπούτια μου ξέρουν να μελανιάζουν, να συγκατανεύουν, ξέρουν να τρέμουν, να λαχταράνε.
Τα μπούτια ΜΟΥ έχουν ντραπεί, έχουν φοβηθεί, κι ακόμη νιώθουν έτσι τον περισσότερο καιρό.
Τα μπούτια μου ξέρουν πότε να σφίγγουν, πότε να σταματούν, ξέρουν πόσο χώρο καταλαμβάνουν.
Τα μπούτια μου γνωρίζουν το κενό, ό, τι κάνουμε είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ικανότητα αυτού του σώματος να είναι γυναίκα, πάντα αυτό ήμασταν, το μέσο για την εξισορροπητική δύναμη της γυναίκας.
Σε φέρνουμε σε δύσκολη θέση;
Σου φαίνεται πολύ εγκωμιαστικό, πολύ λατρευτικό αυτό για το σώμα;
Δεν ξέρουμε το λίγο, τα πάντα μας είναι τόσο μεγάλα, τερατώδη, ρωμαλέα. Βαδίζουμε πάνω σε ξυλοπόδαρα που κρατάνε αυτό το γυναικείο σώμα, τα δυναμώνουμε για να στηρίξουν αυτήν την καρδιά, αυτό το όλον της γυναίκας.
Τα μπούτια μου λένε δεν πιάνεις μία στο γλείψιμο. Όταν χύνω με το δάχτυλό σου, πάρε μέσα σου την αγάπη, όπως κάνουμε εμείς.
Τα μπούτια μου λένε ΑΣΕ ΤΑ ΦΩΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ. Ξοδεύουμε μια ζωή κρυμμένοι, θέλοντας να το σκάσουμε από αυτήν την ντροπή, είμαστε ένα αδίστακτο δίδυμο που είναι τόσο δυνατό που φοβάται να τα βγάλει όλα στο φως.
Τα μπούτια μου λένε μην μου πεις κουβέντα για το τι λέω γι’ αυτό το σώμα, αυτό το βαρύ σώμα είναι ελαφρύ. Είναι φωτεινό, είναι δικό μας, εμείς κρατάμε τα κλειδιά του, είμαστε η επιτροπή υποδοχής, τα μπούτια μου λένε έλα σ’ αυτό όταν στο πούμε εμείς, είναι δικό μας. Ακέραια δικό μας.

***

Ποιητική παρέμβαση στη μάσκα

Δεν υπάρχουν φίμωτρα στη ζωή και στην τέχνη
μόνο λέξεις με δύναμη ικανές να διαπεράσουν κάθε εμπόδιο

Αλληλεγγύη στις βαθιές ανάσες γεμάτες ποίηση

#ενασυνενα #ΠοιητικήΠαρέμβασηΣτηΜάσκα