Mohsen Namjoo -- Ey Sareban

ای ساربان
Ey Sârebân
Ey Kervâncı

ای ساربان ، ای کاروان ، لیلای من کجا می بری
Ey sârebân, ey kârevân, Leylâ-yi men kocâ mî berî;
Ey kervâncı, ey kervân! Leylâ'mı nereye götürüyorsun;

با بردن لیلای من ، جان و دل مرا می بری؟
Bâ borden-i, Leylâ-yi men, cân u dil-i merâ mî berî?
Leylâ, canım ve yüreğim olduğu halde?

ای ساربان کجا می روی ؟ لیلای من چرا می بری؟
Ey sârebân kocâ mî revî Leylâ-ye mân çerâ mî berî
Ey kervâncı, Leylâ'mı niçin götürüyorsun?

ای ساربان کجا می روی ؟ لیلای من چرا می بری؟
Ey sârebân kocâ mî revî Leylâ-ye mân çerâ mî berî
Ey kervâncı, Leylâ'mı niçin götürüyorsun?

...

در بستن پیمان ما ، تنها گواه ما شد خدا
Der besten-i peymân-e mâ tenhâ govâh-e mâ şod hodâ,
Birbirimize yalnızken verdiğimiz sözlere Allah şahitken,

تا این جهان ، بر پا بود ،این عشق ما بماند به جا
Tâ în cehân ber pâ boved in aşk mâ bemâned be câ?
Ve aşkımızın karar kılmadığı hiçbir yer yokken?

ای ساربان ، ای کاروان ، لیلای من کجا می بری
Ey sârebân, ey kârevân, Leylâ-yi men kocâ mî berî;
Ey kervâncı, ey kervân! Leylâ'mı nereye götürüyorsun;

ای ساربان کجا می روی ؟ لیلای من چرا می بری؟
Ey sârebân kocâ mî revî Leylâ-ye mân çerâ mî berî
Ey kervâncı, Leylâ'mı niçin götürüyorsun?

...

تمامی دینم به دنیای فانی، شراره عشقی که شد زندگانی
Temâmî-ye dînem be donyâ-ye fânî: şerâr-i aşkî ki şod zendegânî!
İnancımın tamamı, geçici dünyaya dâir: Aşkın kıvılcımları, yaşamın kendisi olmuş!

به یاد یاری خوشا قطره اشکی ، به سوز عشقی خوشا زندگانی
Be yâd-i yârî hoşâ katre eşkî, be sûz-e eşkî hoşâ zindegânî.
Oysa yârin hâtırâsı, aşkın bir katresinden (damlasından) bile güzeldir. Aşık olmanın ateşi, yaşamdan daha özgedir!

همیشه خدایا محبت دلها به دلها بماند ،بسان دل ما
Hemîşe hodâ yâ mehebbet-i dilha, be dilhâ bemâned besân-e dil-i mâ
Allah'ım, kalplerdeki sevgiyi daima o kalplerde bırak, benim kalbimde bıraktığın gibi;

که لیلی و مجنون فسانه شود حکایت ما جاودانه شود
Ki Leylî u Mecnûn fesâne şeved; hikâyet-i mâ câvidâne şeved
Leylâ ile Mecnûn, efsâne oldular; Oysa bizim hikâyemiz, sonsuzluğa erişti!

...

تو اکنون ز عشقم گریزانی غمم را ز چشمم نمی خوانی
To eknûn ze aşkem girîzânî gamem râ ze çeşmem nemî hânî
Sen, şimdi aşkımın tek göstergesisin; Hüznümün, güzümden okunmayan hâli.

از این غم چه حالم نمی دانی
Ez in gam çe hâlem nemî dânî
Bu hüznün elinden hangi hâllerdeyim, bilmiyorsun.

پس از تو نمونم برای خدا تو مرگ دلم را ببین و برو
Pes ez tô nebûdem berâye hodâ to merg-e dilem râ bebîn u berû
Senden sonra var olmadım ben, Allah biliyor; kalbimin yapraklarını gör ve git!

چو طوفان سختی ز شاخه ی غم گل هستی ام را بچین و برو
Çû tûfan sehtî ze şâhe-i gam gol-e hestîem râ be-çîn o berû
Tûfân gibi inşâ et hüznün dallarını; gül idik, gülleri derip git.

که هستم من آن تک درختی که در پای طوفان نشسته
Ki hestem men ân direhtî, ki der pây-e tûfân nişesti
Ki ben gül ağacıydım, tûfânın ayakları dibinde oturan…

همه شاخه های وجودش ز خشم طبیعت شکسته
Heme şâhehâ vucûdeş ze heşm-e tebiet şikeste
Vücûdunun bütün dallarını, tabiatın hışmıyla kır!