Fernando Pessoa & just like that

Music: Abel Korzeniowski & Shigeru Umebayashi- And Just Like That
Artwork: Lesley Oldaker Fine Art

Fernando Pessoa- Ποίημα σε ευθεία γραμμή

Μτφ: Γιάννης Σουλιώτης

Ποτέ δεν γνώρισα ποτέ κανέναν που να ‘χει φάει μπουνιές,
Όλοι μου οι γνωστοί, πρωταθλητές υπήρξανε σε όλα.
Κι εγώ, τόσο συχνά βρόμικος, τόσο συχνά γουρούνι,
τόσες φορές κακός,
τόσες φορές ανεύθυνα παράσιτο,
Ασυγχώρητα βρόμικος.
Εγώ, που τόσες φορές ανυπομονούσα να κάνω ένα μπάνιο,
Εγώ, που τόσες φορές έγινα ρεζίλι, ο παράξενος,
Που καθάρισα τα παπούτσια μου δημόσια, σε πανάκριβα χαλιά,
Που υπήρξα γελοίος, μικροπρεπής και υπερόπτης,
Που υπέμεινα εξευτελισμούς με το στόμα κλειστό,
Κι όταν δεν σιώπησα, έγινα ακόμη πιο γελοίος,
Εγώ, που έκανα αστεία με τις καθαρίστριες του ξενοδοχείου,
Εγώ, που έπιασα το νόημα από το κλείσιμο του ματιού
Των εργατών του λιμανιού,
Εγώ, που διέπραξα οικονομικές ατασθαλίες,
Που δανείστηκα χωρίς να ξεπληρώσω,
Εγώ, που όταν ήρθε η ώρα της γροθιάς, έσκυψα το κεφάλι
Για να την αποφύγω,
Εγώ, που υπέφερα την αγωνία των γελοίων μικροπραγμάτων,
Εγώ, αποδεικνύω πως δεν έχω όμοιό μου σε τούτον τον κόσμο.
Μ’ όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω, και που συνομιλούν μαζί μου,
Ποτέ δεν είχα κάποια παρεξήγηση, ποτέ δεν υπέφερα από προσβολές.
Υπήρξα πάντα πρίγκιπας – κι όλοι αυτοί πρίγκιπες- στη ζωή…
Ποιος θα μ’ έκανε ν’ ακούσω κάποιου την ανθρώπινη φωνή
Που θα ομολογούσε όχι μιαν αμαρτία, αλλά μιαν ατιμίαꞏ
Που θα διηγιόταν όχι μια βίαιη πράξη, αλλά μια δειλή!
Όχι, όλοι είναι το Ιδανικό, να, τους ακούω και μου μιλούν.
Υπάρχει κανείς σ’ αυτό τον κόσμο να μου ομολογήσει
Πως έστω μια φορά ήταν κακός;
Ω πρίγκιπες, αδέλφια μου,
Βλάκες, είμαι μπουχτισμένος από ημίθεους!
Πού έχει ανθρώπους σ’ αυτό τον κόσμο;
Δηλαδή εγώ είμαι ο μόνος
Λαθεμένος και κακός σ’ αυτή τη γη;
(...)

Μια ακόμη εκδοχή του ποιήματος:

Δεν γνώρισα ποτέ κανέναν που να τον τσάκισαν στο ξύλο.
Όλοι μου οι γνωστοί υπήρξαν πρωταθλητές σε όλα.
Εγώ, τόσες φορές χυδαίος, φαύλος κι ελεεινός,
τόσες φορές αδιαφιλονίκητα παράσιτο,
ασυγχώρητα βρόμικος,
εγώ που τόσες φορές δεν είχα την υπομονή να κάνω μπάνιο,
εγώ που τόσες φορές υπήρξα γελοίος, παράλογος,
που πεδικλώθηκα δημοσίως στα χάλια των καλών τρόπων,
που υπήρξα γελοίος, τσιγκούνης, υποταγμένος κι υπερόπτης,
που υπέφερα ταπεινώσεις σιωπηλά,
που όταν δεν σιώπησα ήμουν ακόμη πιο γελοίος,
εγώ που υπήρξα κωμικός για τις καμαριέρες,
εγώ που αισθάνθηκα το κλείσιμο του ματιού των κλητήρων,
εγώ που διέπραξα αίσχη οικονομικά, ζητώντας δανεικά
χωρίς να τα ξεπληρώσω,
εγώ, που σαν ήρθε η ώρα της τιμωρίας, κρύφτηκα
πέρα από τη δυνατότητα της τιμωρίας,
εγώ που υπέφερα την αγωνία των μικρών ασήμαντων
πραγμάτων,
διαπιστώνω πώς δεν υπάρχει όμοιος μου στον κόσμο.
Όλος ο κόσμος που γνωρίζω και μιλάει μαζί μου
ποτέ δεν διέπραξε μια γελοία πράξη, ποτέ δεν ταπεινώθηκε,
δεν υπήρξαν παρά πρίγκιπες-όλοι τους πρίγκιπες-στη
ζωή...
Και τι δεν θα' δινα για ν' ακούσω την ανθρώπινη φωνή
κάποιου
να εξομολογείται όχι μια αμαρτία αλλά μια παλιανθρωπιά,
να διηγείται όχι μια βιαιότητα αλλά μια δειλία!
Όχι, όλοι τους είναι το Ιδανικό αν ακούσω τι μου λένε.
Ποιός σ' αυτό τον απέραντο κόσμο θα μου εξομολογηθεί
ότι μια φορά υπήρξε ελεεινός;
Ω πρίγκιπες, αδέλφια μου,
Άει στο καλό, βαρέθηκα τους ημίθεους!
Που υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτό τον κόσμο;
Λοιπόν μονάχα εγώ είμαι ο ελεεινός κι ο λάθος σ' αυτή τη
γη;
Μπορεί οι γυναίκες να μην τους αγάπησαν,
μπορεί να τους πρόδωσαν-αλλά ποτέ τους δεν υπήρξαν
γελοίοι!
Κι εγώ, που υπήρξα γελοίος χωρίς να με προδώσουν,
πώς μπορώ να μιλώ με τους ανωτέρους μου χωρίς να
τρέμω;
Εγώ, που υπήρξα ελεεινός, στην κυριολεξία ελεεινός,
ελεεινός με την ταπεινή και ποταπή έννοια της
ελεεινότητας.