ASD-7.Άσπρο πέπλο (Feat. Κάποιος Λείπει)

Παραγωγή: Αντίδοτο
Σχέδιο: Χριστίνα
Artwork: Jerry

Ηχογραφήθηκε στο Υπόγειο

Στίχοι:
ASD
Σιωπή και τίποτα
Κοιτάζω πέρα απ' τον ορίζοντα
Και μοιάζουνε τα όνειρα με πρίσματα
Σα διαμάντια δύσμορφα
Που αντανακλούν φως και σκοτάδι αντίστοιχα
Απ' τα μονοπάτια δως μου τα πιο δύσβατα
Γιατί απ' αυτά θα μάθω
Ρίξε μες στο λάκκο για να νιώσω οτι υπάρχω
Ζωή κάνε με βράχο
Σ' όσα θα 'ρθουν κι όσα πλάθω
Σε κάθε νέο κεφάλαιο και άρθρο
Φτάνει δικούς μου ανθρώπους δίπλα να 'χω
Και θ' αντέξω
Σ' ένα όμορφο φινάλε έμεινα απ' έξω
Να φαντάζομαι ο,τι δεν βλέπω
Να κοιτώ ενα ξένο που στη μνήμη μου μοιάζει λάθος πορτρέτο
Σε φόντο μαύρο σκέτο
Κάτω απο σκονισμένο άσπρο πέπλο
Κι όσο πέφτω
Άλλο τόσο θ' ανέβω
Δεν έχει σημασία προς τα που,αλλά οδεύω
Είναι μέρες που είμαι δυνατός,στέκομαι και παλεύω
Κι άλλες πνίγομαι και μ' απογοητεύω
Μια σκοτώνω μια γιατρεύω
Αγναντεύω αναμνήσεις με όμορφες μελωδίες
Να δίνουνε ροή στις ιστορίες
Να παίζουν απο πίσω μελαγχολικά όπως και στις ταινίες
Μα κόβονται στις πρώτες ερμηνείες
Κι αν δεν φτάσαν οι εμπειρίες
Δως μου κι αλλες,μη φοβάσαι
Έχω κίνητρα να μένω σ' όσα βλέπεις και λυπάσαι
Ελπίζω κι εσύ να 'σαι
Ελπίζω κι εσύ να 'χεις να θυμάσαι
Να αγαπάς και ν' αγαπιέσαι,τ' άλλα άσε

Κάποιος λείπει
Σαν καπνός που μετατρέπεται σε στάχτη
Χορεύω σ' ένα ξέχειλο τασάκι
Ρευστός καταλήγω λάσπη
Στάζω άγχη και ξεχύνομαι
Έξω στην πόλη διαβόλοι σαν σχοινιά αγκαλιάζουν τον λαιμό μου και με πνίγουνε
Δεν σε ρωτάω τι θα απογίνουμε αδερφέ μου πια
Ξέρω πολυ καλά,συνεχίζουμε να κινούμαστε,μια πίσω,μια μπροστά
Ασυναίσθητα,μηχανικά
το πάθος σα βαρύτητα με τραβά
Χάνομαι μέσα στ' αστικά
Βλέμμα θολό όπως και τα τζαμιά που απ' έξω κοιτώ
Με πάει όπου θέλει αυτό,δεν το ελέγχω
Απλά το φτύνω για να μην το καταπιώ
Για να μην συμβιβαστώ για κάποια ανάγκη,πόσο μάλλον για μια ευθύνη
Αυτό που με γεμίζει είναι κι αυτό που με φθείρει,σκέψη θα μείνει
Στον παραλογισμό που την μανία μου εντείνει
Εκεί που δεν συγκλίνει ποτέ παρελθόν με μνήμη
Το έδαφος ανοίγει στόμα και με καταπίνει
Στο σώμα μου αλκόολ και νικοτίνη
Το κενό δεν αγαπάει η φύση κι έτσι τείνει να το ισορροπήσει
Κάτι υπαρκτό μα μιερό ας με γεμίσει
Αφου η γραφή δεν έχει καταφέρει ούτε ένα θέμα να μου λύσει
Ψύχρα,σκότος,φτάνει η αυγή,όλα είναι κύκλοι
Κι εσείς περιστρέφεστε όλοι γύρω μου σαν φορτισμένη ύλη
Μ' άσπρο πέπλο
Σκεπάζω ένα κατάμαυρο μυαλό που δεν ελέγχω
Και κάνω οτι έμαθα καλύτερα, να φεύγω
(Ώρα να φεύγω)