ASD,Φυγάς,Σέρλοκ-Όταν η μέρα τελειώνει

Показать описание

Παραγωγή: B.Wall
Μίξη: ASD

Στίχοι:
-ASD-
Όταν η μέρα τελειώνει πάλι μόνοι
Ο κόσμος μας χωρίζει όσο ενώνει
Σκέψεις,φρίκες,πόνοι
Άδειοι δρόμοι,ξημερώματα στην πόλη
Έντονη βροχή,φόβοι,σκιές κι αγχόνη
Στον σπασμένο μου καθρέφτη φαίνονται σπασμένοι όλοι οι ανθρώποι
Κι όχι μόνο εγώ και οι συγγνώμες
Μάτια που εκφράζουν γνώμες σε σιωπές που μείναν μόνες
Μέσα κι έξω μας χειμώνες
Μέρες που κρατήσανε αιώνες
Κι ακόμα περιμένω να τελειώσουν
Όσο ακόμα περιμένω να με νιώσουν
Πότε άραγε το χέρι τους θ' απλώσουν για να δώσουν?
Κι όχι μόνο να πάρουν
Οι πληγές μου πια ουρλιάζουν πριν πεθάνουν
Κι αναστηθούν πάλι σαν φοίνικες
Από στάχτες που φύλαγες στο τιποτα που κύλαγες
Αγάπες ανήμπορες αν οι μπόρες σε πνίξουν σ' όσα αρνήθηκες
Πίστεψες σε ψέματα και μίλαγες
Πως θα 'ταν η θέα αμα πήδαγες?
Κι άλλες τόσες απορίες
Αντοχή πνευματική στις συγκυρίες
Μείνανε πληγές ή εμπειρίες?
Τα ρολόγια φανερώνουν ιστορίες
Απερίγραπτες κι όμως τόσο οικείες
Νύχτες κρύες και περπάτημα στις φτωχοσυνοικίες
Και στο κέντρο
Τα όσα εχω να πω δεν χωράνε μες το μέτρο
Χάνομαι κάτω απ' το πέπλο
Γίνομαι άνεμος και φεύγω
Γυρεύω ένα νόημα μα όσο το ψάχνω συνεχώς πεθαίνω

-Φυγάς-
Και όταν η μέρα έχει σβήσει
Μέσα στο κεφάλι μου ουρλιάζουνε οι λύκοι
Κάτω απο το μαξιλάρι μου ένα κάρο δίσκοι
Δίσκοι που αγάπησα μα δεν είχα τύχη
Υπό τ' άκουσμα τους να χορέψουμε αντίκρυ
Κι είναι η λύπη που μου κρατά συντροφιά
Όταν στο σπίτι έχουν μείνει αναμνήσεις
Όντας άνθρωπος που πάντα εβρισκε λύσεις
Μπορώ να πω πως πέφτω χαμηλά
Κι όσο αφήνομαι με τραβάει πιο κοντά
Κοντά στην μεγαλύτερη ζημιά
Να χάνεις ολη τη ζωή σου από τα λίγα πράγματα
Που σε αφησαν πίσω και δεν φτάνουνε τα ράμματα
Να κλείσουν οι πληγές μονάχα κράτημα
Ώσπου να τελειώσουν οι στροφές
Κι είναι αυτές οι δοκιμαστικές
Αυτες που χρειάζεσαι να βγεις απ' τις σκιές
Σε θέλουν δυνατό πάντα να αντέχεις τις γροθιές
Της ζωής που φανταζουν παραπάνω από αρκετές
Κοιτάς λαβωμενος αίμα τρέχει απ τις πληγές
Και ο χρόνος ακόμα να φτιάξει τις φθορές
Τι κατάλαβες που κόλλησες στο χθες?
Με παράπονο κοιμάσαι κι όλο ψάχνεις αγκαλιές
Μάθε πως,οι άνθρωποι ειδικεύονται να φτιάχνουνε θηλιές
Η μέρα σαν τελειώσει,έχω ξεμείνει απο αντοχές
Να προσπαθώ να ακούσω τι μου λένε οι ψυχές
Τα παρατω καθώς,έγινα ένα με αυτές

-Σέρλοκ-
Όταν πέφτει η ομίχλη
Του δειλινού τα χρώματα
να μπλέκονται σαν φόρεμα
Στο κορμί που αγγίζουνε τα χείλη
Φόνισσα σε γνώρισα ενα βράδυ
Μάσκα φόρεσα και βγήκα στο σκοτάδι
Δε θέλω τρίτο μάτι για να νιώσω όσα δεν ένιωσες σα χάδι
Βλέμμα σαν πηγάδι δίχως πάτο,κοίτα κάτω
Για κάθε σου βουτιά μεσα στο λάκκο
Με κάθε σου ματιά στο παρελθόν,λες και κοιτάς στο βάθος
Χάνομαι,χορεύω στις σκιές που εσύ σχημάτισες
Ένα όμορφο πρωί που ξεχάστηκες
Μα πάλι απ' την αρχή
Τα μάτια σου φοβήθηκαν τον ήλιο όπως το έρεβος η αυγή
Νόμιζες πως ξέχασα,οταν σ' είχα πρωτοδεί
Με κοίταξες και ράγισαν τα μάτια μου γυαλί
Για τα πόδια σου δεν γίνομαι χαλί
Μόλις η πόλη στο σκοτάδι βυθιστεί
Η πλάνη κυριαρχεί κι η λογική θα υποκλιθεί
Στις παράνοιας τα καμώματα
Σαν τους στρατιώτες μέσα στ' αναχώματα
Στο διάβα σου στοιβάζονται τα πτώματα
Κραυγές απο ιδέες,στο τσιγάρο σου καπνός
Μη σε πιάνει πανικός
Νωχελικά σ' αγκάλιασα στην κλίνη των παθών
Ποτέ μου δεν βασίστηκα σε θαύματα καιρών
Μα άσε τα λοιπόν και τα γιατί
Στυλό μελάνι αίμα,το μίγμα στο χαρτί
Φοβάμαι όσα ένιωσα πως έχουν ξεχαστεί

"When the day is done
Hope so much your race will be all run
Then you find you jumped the gun
Have to go back where you begun
When the day is done"