Για Τη Στιγμή - Razastarr (Στίχοι)

Σαν τις μνήμες εκείνες που στα γυρνάνε όλα άνω κάτω,
σειρά δεν βρίσκω, να το ξεχνιέμαι,
το χρειάζομαι αλλιώς χάνομαι,
ακουμπώντας τη φρίκη, φθείρομαι όταν ανοίγομε
πολύ και δίνομαι.
Μετά με πιάνω να μετανιώνω,
μόνο τον πόνο να έδιωχνα όταν χτυπάει πισώπλατα στον χρόνο,
το παρελθόν μου δεν θα ξεχάσω,
νομίζω πως θα τα χάσω,
μα πάω πάσο, δεν γαμιέται.
Όλα έρχονται και φεύγουν
προσπερνιέται όμως η στιγμή κι αυτό είναι το χειρότερο,
ας μείνει τουλάχιστον αυτή η σημαντική των περισσότερων,
από άλλα θεωρητικά ουσιώδη,
δεν πειράζει, υπάρχουν τα οινοπνευματώδη,
με καταλαβαίνεις απόλυτα πιστεύω,
με λες αγχώδη μα δεν ζητιανεύω επικοινωνία,
λειτουργό μ’ αυθαίρετη φαντασία,
ενάντια σε κάθε εξουσία,
πνευματική αυθαιρεσία.
Η αξία είναι αλλού,
είναι στα μέρη του μυαλού
που ‘χεις καλά φυλακισμένα
καλού κακού όμως θυμήσου τα,
δοσμένα από μένα για εσένα
λόγια αφημένα σε παράξενα όνειρα,
καθόλου ρεαλιστικά θα πεις μα δεν πειράζει είναι ανώνυμα,
το μυαλό μου δυστυχώς τώρα πια δύσκολα αλλάζει,
βάζει εμμονές και φρίκες,
στιγμές καλές που δεν τις είδες,
στιγμές κακές που κόβουν σαν λεπίδες κάθε επαφή
όμως όλα είναι στη ζωή για τη στιγμή.

Πες μου γιατί, για τη στιγμή,
πες μου γιατί τελικά το νόημα να μην είναι εκεί,
μήπως δεν είναι, μείνε στα καλύτερα και δίνε,
τον καλύτερο εαυτό σου για το καλό σου.
Πες μου γιατί, για τη στιγμή,
πες μου γιατί τελικά το νόημα να μην είναι εκεί,
μήπως δεν είναι, μείνε στα καλύτερα και δίνε,
τον καλύτερο εαυτό σου, είναι δικό σου.

Πες μου γιατί απ’ όσα λέω τελικά δεν γίνετε τίποτα,
ίσως να φταίω κι εγώ ανύποπτα,
το δρόμο το σωστό μου λεν πολλοί πως έχω χάση
μα δεν έχω ξεχάσει πως να ζω κι έχω επιδράσει
με τρόπο ανατρεπτικό στο μυαλό, στη ζωή, αμύνομαι
στα χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση από ύπουλα φίδια, δεν παραδίνομαι,
μα αφήνομαι πουθενά και παντού να με πάει ο αέρας,
μόνο εκεί δίνομαι, τελικά μόνο εκεί αξίζει,
δεν ορίζω κάτι που ορίζεται,
τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, αφήνονται,
οι ορέξεις μου αφορίζοντας πάλι επιστρέφουν κι αναδύονται,
αντιλαμβάνομαι τη στιγμή πιο καθαρά
όσο περνά ο καιρός ψάχνω μέσα εκεί τη χαρά,
τα πιο ωραία είναι απλά, αυθεντικά,
αυθόρμητα βγαλμένα μοιρασμένα απλόχερα
όπως οι στιγμές που οι πένα παίρνει φωτιά,
απρόβλεπτη τροχιά παίρνουν οι λέξεις,
νομίζεις πως δεν θ’ αντέξεις
τον καταιγισμό από σκέψεις,
στου παράλογου κόσμου τη ζάλη είναι δύσκολο να μην μπλέξεις,
ανάγκη για νέες γεύσεις,
για όλες τις ορέξεις,
για κάθε είδους υλιστικές ανέσεις,
ελεύθερα προσφερόμενες βλέψεις,
πεθαμένα όνειρα, κάποια κι εσύ θα κλέψεις.

Πες μου γιατί, για τη στιγμή,
πες μου γιατί τελικά το νόημα να μην είναι εκεί,
μήπως δεν είναι, μείνε στα καλύτερα και δίνε,
τον καλύτερο εαυτό σου για το καλό σου.
Πες μου γιατί, για τη στιγμή,
πες μου γιατί τελικά το νόημα να μην είναι εκεί,
μήπως δεν είναι, μείνε στα καλύτερα και δίνε,
τον καλύτερο εαυτό σου, είναι δικό σου.