Περιπλανώμενος - Λίλιθ στο σκορπιό (dj vadim)

Показать описание

Lyrics:
Σου' χει τύχει ποτέ να θέλεις να βάλεις το χέρι στην πρίζα;
Να θέλεις το λάθος με πάθος στα γκρίζα
μονοπάτια του άρρωστου πόθου, του εαυτού σου του νόθου;
Θα σου πω μια ιστορία λίγο ειρωνική :
μια νύχτα του χειμώνα βγαίνω απ' την κλινική,
ήταν η λίλιθ εκεί, δεν αστειευόταν,
όλος μου ο κόσμος καιγόταν.
Ξήλωσα μέχρι και το κατάρτι,
ο παθών μη μαθών μια Τετάρτη του Μάρτη
το γδάρτη παρ' τη. Να σου δίνει θησαυρό
να σου καίει το χάρτη.
Εθίστηκα, στη μελωδία που βγάζουν
κορμιά σα χορεύουν, τα χέρια τη φλόγα χαϊδεύουν
τα μάτια στη θέα χαζεύουν
και ούτε κ τώρα δεν το πιστεύουν.
Σα χάρτινος νιώθω κι η φλόγα απ' τον πόθο με καίει
στάχτες με κάνει, μα είμαι ΟΚ, πλέει
σε στρώματα ο νους ηδονής,
που όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις.
Το μαρτύριο είναι, ότι είναι αυτή που είναι
μυστήριο μα, εδώ για πάντα μείνε.
Μα ο μύθος το λέει καθαρά,
πως είναι ων απ' την άλλη πλευρά.
Καμιά φορά δοκίμασα να μείνω μακριά,
μα υποδουλωμένος μένω με όνειρα ερωτικά,
λαγνεία, βασανιστικές ονειρώξεις
που όσο κι αν θέλεις δεν παίζει να διώξεις.

Ξυπνάς με κρύο ιδρώτα και ξαγρυπνάς
και πονάς όταν το σώμα της δεν ακουμπάς
ή φιλάς, δεν μιλάς, δεν γελάς.
Σαν το πιο εθιστικό ναρκωτικό τη ζητάς.
Μα γυρνάς και φεύγεις και ξαναγυρνάς.
Δε γνωρίζεις ποιος είσαι σα σε κοιτάς.
Έχεις υπόσταση μόνο κοντά της,
κάτω από την τόσο μαγική ομορφιά της.
Κατάλαβες λοιπόν πως με χτύπησε ρεύμα
και γέρασα περιμένοντας νεύμα
μόνος στο δρόμο με της λεύκες,
στην κάμαρά μου, περιμένω ν 'αρθεί στα όνειρά μου.
Σε μια ακατανόητη γη, περιμένω μια αυγή
να γυρίσω εκεί, μια κραυγή δεν αρκεί, γιατί, «Γιατί;»
για να τραφεί εξαντλεί, απτό φθαρτό κορμί τη ζωή;
Λέω στην κλινική δεν θα'τανε ωραίο;
Να γινόταν πιο ανώδυνα το μοιραίο,
ακραίο άλλα, για κοίτα της πληγές σου.
Λες και δεν γνώρισες δαίμονα ποτέ σου.
Το φευγαλέο όνειρο του παραδείσου,
συνάντηση ξανά στα βαθιά της αβύσσου,
να αναδυθεί απ' τους καπνούς να γδυθεί να αφεθεί
κι από την ψυχή μου ακόμα να τραφεί.