Περιπλανώμενος - Κύκνειο Άσμα

Lyrics:
Κανείς το πόνο σου δε νιώθει, η μοναξιά παγώνει,
το καντήλι σου τελειώνει, φεύγει σαν το χελιδόνι
η ψυχή γιατί φοβήθηκε το χιόνι και τα κρύα
μένεις με την απορία : Πώς τελειώνει έτσι η ιστορία;
Το κάλπικο σου γέλιο μην το παίρνεις δεν σου πάει,
παραπονεμένος είσαι που πεθαίνει ό,τι αγαπάει.
Γι' αυτό βγάλε απ' το πρόσωπο την ψεύτική σου μάσκα
χαίρεσαι απλά που η τύχη σου σε έχει αφήσει λάσκα.
Τραγουδώντας φεύγουν τα πούλια μα ένα παιδί ραπάρει
πριν έρθει ο μαύρος χάροντας και την ψυχή του πάρει
Όσο κι αν παρακάλαγες δεν σου 'κανε την χάρη,
έχε και κάνα φράγκο για να δώσεις στο βαρκάρη.
Μικρή ήταν η ζωή σου, δεν είδες και πολλά,
με το ζόρι ήρθαν κάποιοι και σου κλείσαν τα ρολά.
Σχολείο, σχολή, στρατός, μόνο υποχρεώσεις,
δεν πρόλαβες κι ας είχες στους άλλους τόσα να δώσεις.

Στο μονοπάτι, όλοι ψάχνουν κάτι, μίσος ή αγάπη,
θάρρος ή αλήθεια, σαν τα παραμύθια,
όλα είναι απάτη, όλα είναι απάτη σ'αυτό το μονοπάτι.

Κεκλεισμένων των θυρών όλοι δηλώνουν «παρών»
δακρυσμένοι, βλέπεις τα άδεια βλέμματα ματιών,
τα φτηνά κεράσματα των συγγενών
αλλά χαλούσαν τη σιωπή των νεκρών.
Φωτογραφίες που φέρνανε χαρά φέρνουνε λύπη
κι ο πρωταγωνιστής απ' την παρέα να λείπει.
Λουλούδια που μοσχοβολάνε , τώρα πονάνε,
κάποιοι σκυμμένοι στην κάσα για επιστροφή παρακαλάνε.
Μούσκεμα τα γόνατα κι η κνήμη,
σκορπίζανε το ανάθεμα με δάκρυα για την μνήμη,
παρακαλούσαν όλοι να 'ναι στη θέση εκείνη
του παιδιού που πάντοτε έψαχνε για γαλήνη.
Έψαχνε αλήθεια, έψαχνε τον ύπνο του τα βράδια,
έψαχνε μόνος στο δάσος των ελαιών τα χνάρια.
Σημαδεμένα ζάρια και πληγωμένο εγώ.
Στην κηδεία δεν θα έρθω γιατί κηδεύομαι εγώ.

Στο μονοπάτι, όλοι είναι χαμένοι, παραπλανημένοι,
όλοι είναι γεμάτοι με πίκρα κ μίσος,
όλα είναι ίσως, όλα είναι απάτη σ' αυτό το μονοπάτι.

Μικρό ήταν το κελί μου, με κάγκελα χιλιάδες,
με αίμα που πάγωσαν ανελέητοι βοριάδες.
Μικρό ήταν το κελί μου, μικρή είναι κι η κάσα,
μικρή σα μια στιγμή κι η τελευταία μου ανάσα.
Σα να μ' έχουν δέσει,
κι η μάνα μου στην άκρη των ποδιών μου έχει πέσει.
Μαζεύτε την δε βλέπετε που 'χει λιποθυμήσει;
Τι να συμβαίνει άραγε κάποιος να μου εξηγήσει.
Λες να μου κάνουν φάρσα και κάμερα κοιτάνε
κρυφά; Μα με μαζεύουνε και κάπου αλλού με πάνε.
Και πάω να μιλήσω και κάπως να λυγίσω,
να βγω από 'δω και να γυρίσω πίσω.
Θαύματα δεν γίνονται, ο νέος μου οικισμός.
Κι όταν περάσεις από 'δω δεν παίζει γυρισμός.
Δεν παίζει μουσική, δεν έχει κάποιο χρώμα,
όλα πια τελειώνουν σα με σκέπασε το χώμα.

Στο μονοπάτι, είμαι τόσο μόνος,
δεν υπάρχει χρόνος , δεν υπάρχει κάτι.
Σαν τα παραμύθια όλα είναι απάτη,
δεν θέλω να 'μαι μόνος σ' αυτό το μονοπάτι.