Μαύρο Ποινικό - Κασμίρ

006 Kashmir
-
δυο χιλιάδες χρώματα, το μαύρο ποινικό, εδώ

σήμερα που είμαι δύστροπος
φαντάζω με -μοιάζω με τον εαυτό μου ένα βήμα όσα έχω
γύρω γύρω εσύ και μέσα σου εγώ
ένα τελευταίο γυρεύω για να βγω από τη λεζάντα, πάντα
με μάτια κόκκινα κι όλα γυρνάν ξανά
ένα τελευταίο κουράγιο ψάχνω για να βγω από τη λάσπη
χάνω τα μυαλά μου για να -φέρομαι λογικά
να φαίνομαι όλα όσα θέλω και μπορώ να γίνω
και γαμώ τη κάθε σκέψη που μου τρώει το μυαλό
όσα δε μπορώ να αγγίξω είναι όσα τρέμω και φοβάμαι,
περπάταγα μερόνυχτα σε αυτόν τον οχετό
τώρα γέρασα -όσο υπάρχω κρυώνω και φοβάμαι
κι αν έχω ακόμη δυνάμεις θα τραγουδώ
σε χρόνο κενό και σε όνειρο θα αφήνομαι ολότελα
θα γίνομαι φωτιά, θα περπατώ, θα ηχοβατώ
σε ποίηση θα υπάρχω -σε αναίσθητα τραγούδια

με κάναν ζώο κι αυτό είναι όσα έχω τώρα
αυτό είναι όσα έχω αρπάξει απ' την αλήθεια των καιρών
εάν όλα έχουνε τέρμα-
κι αν όλα είναι ένα αστείο τότε αφήνομαι,
γίνομαι η ασχήμια όλων των τρελών
κι αν έχω ένα λόγο να τραγουδώ
θα είναι γιατί περπάτησα σε λάθος μέρη απόψε πάλι,
ο νους μου αναγκάζεται, πιέζεται και βιάζεται
το σώμα μου πονά σε τούτη τη σκυφτή αγκάλη.

Λόγια που λέγονται δε φοβάμαι-
μέτρησα τ' άστρα απόψε μεγάλε
κι έβγαλα μόνος λογαριασμό
τσαρλατάνε-
γιόμισα το άστεγο με μπετό, εννοώ
πως κάθε σου σκέψη είναι μοναδική
κι αν έχεις μίαν ευκαιρία για να αποδείξεις όσα είσαι
άρπαξ' τη σκανδάλη γιατί αυτό είναι το τίμημα
κι ανέβα ψηλά στα ουράνια
στης υποκουλτούρας, στο σχισμένο της λαιμό και σε όνειρα
γράφονται όλα βήμα βήμα, πρόχειροι στίχοι μέσα σε αλκοόλ
σε αυτό το αστικό παρόν -στης κρεμάλας το ανήλεο παρελθόν
και στης γης το τιποτένιο τώρα

γυρίζω ξενύχτης σε μια πόλη ξένη, τσιμεντένιοι
γίγαντες του ορίζοντα και φύλακες οι ανέμοι
όση αλήθεια μένει είναι όση αγάπη θέλει
τούτο το ξημέρωμα είναι όση αγάπη έχει !
κι ανοίγει το στόμα της για άλλη μια φορά
ξεφυσά ευανάγνωστα κι όλα τα άστρα ξέρει
νοιάζεται για λίγα μα προσφέρει περισσά
κι όλος της ο βίος είναι ένα τελευταίο αστέρι
κι αν η θλίψη του μυαλού μου δεν αρκεί-
να γυρίσει ανάποδα τον κόσμο αυτόν που ζούμε
στο έρεβος, όπως και να 'χει εκεί θα πνιγώ
στο διάολο όλοι θα πάμε κάποια μέρα.
-
Κι αν δεν σου αρκεί ο λόγος, των θεών το μιλητό έχει ένα απόσπασμα
λίγο λίγο βάλθηκες, μα δε κατάφερες πολλά
το νου σου οδήγα -σε μέρη ουτοπικά, προσευχικά κι ανάποδα γύρνα.
trsdfcghvkjbnlm,;.