ενα βημα πισω σε πρωινα σκορπισμενα
ματιες γνωριμες γυρω γυρω
ελα πλησιασε με
μιλα μου
γινομαι αλητης αφου οσα οριζω
γινονται αταιριαστα οσα σε αγγιζουν κι οσα κρυβω
γυρω γυριζω ενα γυρο ενω γυρω σου γκριζο
γκριζο ρε γκριζο
και σαστιζω
γινομαι εικονα και σου θυμιζω
οσα εχω κρυμμενα αποψε θα σου τραγουδησω
ρε δε ντρεπομαι αλλο κι ολα θα στα δειξω
θα μιλησω
αφηνομαι σ αυτο το ρυθμο αφηνομαι ελευθερος
μη μ αγγαλιαζεις τωρα που φλεγομαι
τωρα που γινομαι ολα αυτα
σπρωχνω δυο δωματια και βγαζω ολη τη ζωη μου στην ακρη
να πεσω να χαθω εαν δε μπορω φως να φερω απο αλλη διασταση στα εδαφη
μοιαζουμε τοσο οσο μοιαζει η αγαπη με δυο λαθη
κι αν δεν βγαζεις ακρη σ αυτο το ασκοπο γινατι
θα ναι γιατι σε πεταξανε σε λαθος καζανι
κι αν με νοιαζε μονο να πω δυο λογια μονα
τωρα δε θα μουνα πισω απ αυτα τα γραμματα
και κοιταξε τα δυο ματια μου πως σε κοιτανε δυσκολα σα δρομολογια
γυρω γυρω ρολογια
ρολογια
πως θα γινει απ αυτην την ασκημια να δραπετευσουμε ολοι
κι ολοι να μαστε καλα
νοιαζομαι γι αυτα μα ενδιαφερομαι για πολλα
γυριζει ο νους μου βαρυς τελικα
περιεργη αυτη η βραδια
οσο γραφω σκεφτομαι και θελω να σκεφτομαι διαρκως
διαρκως λογιζω
σε μαυρους στιχους ζωγραφιζομαι
αφηνομαι κατω απο το κενο
και αναμεταδιδω τη στερνη μου ανασα
αυτη που χλευασαν πολλοι κι αλλοι τη λοιδορισαν
ανοιγω ενα θεμα για οσους μιλησαν
που τα ονειρα τους ειδαν και τα φτυσαν
που ανοιξαν τα στηθη τους μα τους πυροβολησαν
γιατι αυτοι ειναι οι πατεραδες σας - ο κοσμος ολος
λεγεται επιθεση αυτη ειναι η ανατολη κι ο νοτος
η ανασα και το σκοτος πεθανανε
κι εμεινα μονος
πεθανανε
κι εμεινα μονος για παντα
γιατι ο λογος σου δεν ειναι πουτανα
και τα ονειρα σου εισαι εσυ
ελευθερος εισαι οσο εισαι ανεξαρτητος
οσο εισαι λιγομυαλος κι αυθορμητος
αυτο ειναι το κριμα ολων των νεκρων
βαρυκαθισα και σ ακουσα
σε συγχωρεσα γιατι νομισα πως ηρθαμε πιο κοντα
δεκατεσσερις γεναρη μου χες πει πως θα τα κοβαμε ολα
κι ενα χρονο μετα τα κοβω ακομα
αξιολυπητος ειναι οποιος εχει θεληση σκυφτη
μαθαμε να κρινουμε,
μαθαμε να διωχνουμε οσα δεν θα φτασουμε
μεσα στης γης τη θηλεια
τωρα ειναι πιο φωτερα
χιλια προσωπα περισσοτερα παμε δυνατα
ματια ανοιγω και ψαχνω να σε βρω οπου σ αφηνω
τρεκλιζω
μπορουσα να φυγω μα εκατσα πισω
ανοιγω ολης της γης τα ματια για να βρω το φως
να δωσω το μυαλο μου ή να μεινω εγω γυμνος
στη δυση λενε ολα γινανε ενα με το φως
και στην ανατολη ολοι γινηκανε φεγγαρια
αρνεισαι να συλλεξεις τουτης της νυχτας το φως
και σαν σημερα μας γελασε ο θεος
