RAZASTARR - ΌΤΑΝ ΤΑΞΙΔΕΥΩ - PASSPORT - 05.11.2016!

-και το συμπόσιο, η εξορία, το πρώτο έγκλημα
η μασέλα του γαϊδάρου, ο θαμπός θόρυβος
και το δύσπιστο βλέμμα του νεκρού
την ώρα που έπεφτε στις στάχτες της πεδιάδας,
ο Αγαμέμνονας και το απέραντο μουγκρητό του
και της Κασσάνδρας η επαναλαμβανόμενη κραυγή
πιο δυνατή κι απ’ τους ολολυγμούς των κυμάτων,
ο δέσμιος Σωκράτης (προβάλλει ο ήλιος,
πεθαίνω σημαίνει να ξυπνώ: «Κρίτων, ένα κόκορα
για τον Ασκληπιό γιατί γιατρεύτηκα από τη ζωή»)
το τσακάλι που ουρλιάζει ανάμεσα στα ερείπια
της Νινευή, η σκιά που είδε ο Βρούτος
πριν από τη μάχη, ο Μοκτεζούμα
στο αγκαθωτό κρεβάτι της αϋπνίας του,
το ταξίδι προς το θάνατο μέσα στο κάρο
-το ατέλειωτο ταξίδι του Ροβεσπιέρου
μετρημένο λεπτό με λεπτό
το σπασμένο σαγόνι του ανάμεσα στα χέρια
ο Churruca στο βαρέλι του σαν σ’ ένα θρόνο
πορφυρό, τα μετρημένα βήματα
του Λίνκολν καθώς πήγαινε στο θέατρο,
ο ρόγχος του Τρότσκι κι οι γογγυσμοί του
σαν γογγυσμοί αγριόχοιρου, ο Μαδέρο και το βλέμμα του,
κανείς δεν του απάντησε γιατί τον σκοτώνουν,
οι βλαστήμιες, τα βογκητά, οι σιωπές
του εγκληματία, ο άγιος, ο φτωχός διάβολος,
κοιμητήρια φράσεων και ανεκδότων
που σκάβουν με τα νύχια οι σκύλοι της ρητορικής
το ντελίριο, το χλιμίντρισμα, ο ζοφερός ο θόρυβος
που κάνουμε πεθαίνοντας και το λαχάνιασμα
της ζωής που γεννάει κι ο κρότος
των κοκάλων που σπάνε σε καβγά
και το αφρισμένο στόμα του προφήτη
κι η κραυγή του και η κραυγή του δήμιου
και του θύματος η κραυγή...
είναι φλόγες
τα μάτια και φλόγες είναι κείνο που κοιτάζουν,
φλόγα το αφτί κι ο ήχος φλόγα,
κάρβουνα τα χείλη και φλογισμένο κούτσουρο η γλώσσα,
η αφή και το απτόμενο, η σκέψη
κι ό, τι σκέφτεται, φλόγα κι αυτός που σκέφτεται
καίγονται όλα, ο κόσμος είναι φλόγα
και καίει και το μηδέν που τίποτα δεν είναι
παρά μια σκέψη μες στις φλόγες, καπνός εν τέλει:
δεν υπάρχει δήμιος ούτε θύμα...

Οctavio Paz- Ηλιόπετρα (Το ποίημα συνεχίζεται στο επόμενο βίντεο)