Ποιητική παρέμβαση στη μάσκα | Ένα ζευγάρι χέρια

Ένα ζευγάρι χέρια
Δήμητρα Καδικιώτη

Πώς υπήρξες εσύ ποτέ, αν όχι μέσα απ’ το δέρμα εκείνου; Και πώς σε λυπήθηκε η πλήξη και δε σ’ έσβησε;
Όλο με σφίγγω, όλο με τρέμω.
Όλο και κάποιο πάθος έχω, που με στριφογυρίζει, συμπαγές.
Και ποιος να βρεθεί να μου μάθει, ότι όσο περιμένω, θα ρυτιδιάζει το μέσα μου, θα ζαρώνει;
Λαχτάρα, να με δει να περιμένω.
Και εγώ περίμενα.
Περίμενα να δω καράβια στα μάτια αυτών, περίμενα να δω σπίτια πολυώροφα, υπόγεια διαμερίσματα.
Έγειρε αυτό το μέσα μου και δίπλωσε, μέχρι να δω πως τα μάτια αυτών, δεν δείχνουν τίποτα, που ήδη δεν έχω δει.
Μετά μεγάλωσα και άρχισα να ψάχνω στα χέρια.
Ανάμεσα στα δάχτυλα, στις φλέβες του καρπού, στη παλάμη και τις γραμμές της. Γιατί με τα χέρια, ένα σωρό μπορείς να κάνεις, κυρίως να ξεριζώσεις και σου το λέω, πως αν δε ξεριζώσεις στον πόθο, δεν έχεις δικαίωμα να το κάνεις ποτέ άλλοτε. Λιμοκτονώ, γιατί αλλιώς δεν έχω μάθει να υπάρχω.
Λιμοκτονώ για να κρατώ, χέρια, το ίδιο βρώμικα με τα δικά μου.
Είσαι όποια ιδέα επιλέξω να με ομορφύνει.
Πλάσε μου με αυτά τα όμορφα και βρώμικα χέρια λοιπόν, τ’ αγαπημένα, μια εμένα, που δε θα ζητά χέρια να τη λυτρώσουν, που δε θα λιμοκτονεί για να υπάρχει.

#ενασυνενα #ΠοιητικήΠαρέμβασηΣτηΜάσκα