filmov
tv
Της αγάπης | Γιάννης Μπελώνης - Κώστας Ουράνης | ft. Όθωνας Μεταξάς

Показать описание
Της αγάπης
Μουσική: Γιάννης Μπελώνης | Ποίηση: Κώστας Ουράνης
Ερμηνεύει ο Όθωνας Μεταξάς
Ηχογράφηση με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ
Μουσική Διεύθυνση Γιώργος Αραβίδης
Μπουζούκι: Πάρις Περυσινάκης
Ηχοληψία - Μίξη - Mastering: Κωστής Γιαννακόπουλος
Ηχοληψία φωνής: Πάρις Περυσινάκης
Διεύθυνση παραγωγής: Βασίλης Δραμουντάνης
Της Αγάπης - Κώστας Ουράνης
Νά 'ξερες πώς λαχτάριζα τον ερχομό σου, Αγάπη
που ίσαμε τα σήμερα δε σ' έχω νοιώσει ακόμα,
μα που ένστικτα το είναι μου σ' αναζητούσεν, όπως
τη γόνιμη άξαφνη βροχή το στεγνωμένο χώμα!
Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,
τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα
κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν 'ανθίσει
Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,
του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα:
Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ'είδα!...
Πόσες φορές αλλοίμονο! δε γιόρτασα, θαρρώντας
πως επι τέλους έφτασες, Εσύ που είχες αργήσει:
Σα μυγδαλιά, που ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα
την ξεγελάνε, βιαζονταν κι εμέ η ψυχή ν' ανθήσει.
Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,
τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα
κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν 'ανθίσει
Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,
του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα:
Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ'είδα!...
Μουσική: Γιάννης Μπελώνης | Ποίηση: Κώστας Ουράνης
Ερμηνεύει ο Όθωνας Μεταξάς
Ηχογράφηση με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ
Μουσική Διεύθυνση Γιώργος Αραβίδης
Μπουζούκι: Πάρις Περυσινάκης
Ηχοληψία - Μίξη - Mastering: Κωστής Γιαννακόπουλος
Ηχοληψία φωνής: Πάρις Περυσινάκης
Διεύθυνση παραγωγής: Βασίλης Δραμουντάνης
Της Αγάπης - Κώστας Ουράνης
Νά 'ξερες πώς λαχτάριζα τον ερχομό σου, Αγάπη
που ίσαμε τα σήμερα δε σ' έχω νοιώσει ακόμα,
μα που ένστικτα το είναι μου σ' αναζητούσεν, όπως
τη γόνιμη άξαφνη βροχή το στεγνωμένο χώμα!
Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,
τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα
κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν 'ανθίσει
Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,
του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα:
Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ'είδα!...
Πόσες φορές αλλοίμονο! δε γιόρτασα, θαρρώντας
πως επι τέλους έφτασες, Εσύ που είχες αργήσει:
Σα μυγδαλιά, που ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα
την ξεγελάνε, βιαζονταν κι εμέ η ψυχή ν' ανθήσει.
Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,
τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα
κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν 'ανθίσει
Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,
του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα:
Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ'είδα!...
Комментарии