05. Demo (PxM) - Ανησύχησα

Στίχοι/Ερμηνεία: Demo
Μουσική Παραγωγή/Mix/Master: Dennis Campitsis
Ηχογράφηση: «The Cage»
Εξώφυλλο: Andreas Spyridakos

Βλέπεις τ’ αστέρι εκεί πάνω που αχνοφέγγει;
Έχω γυρίσει κάθε δρόμο κι έχω νιώσει κάθε φόβο του.
Βλέπεις τ’ αστέρι εκεί πάνω; Τώρα πέφτει!
Ήταν λαμπρό κι όμως στο σύμπαν μες το σκότος σβήνει μόνο του.
Βλέπεις τα μάτια μου ζεσταίνουν την ψυχή σου,
Μα ίσως αύριο χαθούν σε μία λάθος στροφή,
Ακούς τα λόγια μου τα βράδια και τα λες σαν προσευχή σου,
Μα ίσως αύριο χαθείς μέσα στο πλήθος κι εσύ...
Είναι στιγμές αυτές πουτάνες, που σου κόβουν τις ανάσες,
Το χαμόγελο όπως πέφτουμε στο δρόμο απ’ τις ταράτσες,
είναι κι εκείνη η επιθυμία μου να ξέρω,
ποιες οι σκέψεις των θυμάτων πριν να γίνει το τροχαίο.
Λέω, αρχές Ιούλη κι Αθήνα κολαστήριο,
Κι εσύ είσαι ακόμα εδώ με το «εγώ» σου γυμναστήριο.
Αρχές Ιούλη κι Αθήνα πάλι βράζει,
Κι εγώ γράφω τα κομμάτια που η παρέα μου θα αράζει.
Ξέρω είναι απρόσωπη η πόλη, μα τι ζήτησα;
Ένα μήνυμα τη νύχτα «Που γυρίζεις; Ανησύχησα!»
Ξέρω είναι απρόσωποι κι οι ρόλοι μα αναζήτησα
Ένα χέρι να γυρίσω το τσιγάρο μου όταν λύγισα.
Κι όχι δεν κρίνω, ανακρίνω, ούτε υποκρίνομαι,
Τα βράδια μόνο ανοίγομαι μες σε μπουκάλια άδεια.
Κι άλλοι μου λένε πως η φάση μας τελείωσε,
Μα εγώ κρατάω μικρόφωνο κι εκείνοι παίζουν ζάρια.
Γυρνάω πάλι, όπως κάναν οι Μεγάλοι,
Να μάθω από τα λάθη μου, το μέλλον μου να χτίσω,
Μα είναι χιλιόμετρα καμμένα από τα πάθη μου,
Κάθε πρωί ξυπνάω και μπροστά μου τ’ αντικρίζω.
Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα ακούσει αυτούς τους στίχους,
Μα διασώζουν κάποιους ήχους από της ψυχής τα άδυτα.
Κρυφτήκανε τ’ αστέρια πάνω απ’ των σπιτιών τους τοίχους,
Δες! Τα κάλυψε ο ήλιος, μα ό,τι λάμπει σβήνει άμεσα.
Ήταν ωραίο αυτό που είχαμε χτίσει κάποτε,
Όμως το καταστρέψαμε με ανούσιους κανόνες,
Κι αντί να φτιάξουμε καινούρια όπως θα’ πρεπε,
Μείναμε ν’ ατενίζουμε κάτι παλιές κολώνες.
Ήταν ωραίο τα καλοκαίρια μας άλλοτε,
Όμως τα καταστρέψαμε με ουσίες και με σκόνες,
Κι αντί να προχωρήσουμε επιμείναμε στο κάποτε,
Και φτιάχναμε πλαστές από το παρελθόν εικόνες.

Ξέρω είναι απρόσωπη η πόλη, μα τι ζήτησα;
Ένα μήνυμα τη νύχτα «Που γυρίζεις; Ανησύχησα!»
Ξέρω είναι απρόσωποι κι οι ρόλοι μα αναζήτησα
Ένα χέρι να γυρίσω το τσιγάρο μου όταν λύγισα.
Κι όχι δεν κρίνω, ανακρίνω, ούτε υποκρίνομαι,
Τα βράδια μόνο ανοίγομαι μες σε μπουκάλια άδεια.
Κι άλλοι μου λένε πως η φάση μας τελείωσε,
Μα εγώ κρατάω μικρόφωνο κι εκείνοι παίζουν ζάρια!