02. Demo (PxM) - Μετά (feat. Foinikas a.k.a Idiotropos)

Στίχοι/Ερμηνεία: Demo, Foinikas a.k.a Idiotropos
Μουσική: Instrumental
Πρόσθετη Μουσική Ενορχήστρωση/Mix/Master: Dennis Campitsis
Ηχογράφηση: «The Cage»
Εξώφυλλο: Andreas Spyridakos

Demo
Σαν τον αέρα που περνά,
Μέσα στης πόλης τα στενά,
Και σαν των δέντρων τα γυμνά κλαδιά στο κρύο εκτεθειμένα,
Πως;
Ν’ αλλάξω την τροχιά,
Να σβήσω όνειρα παλιά που μείνανε απωθημένα, και
Μέρα τη μέρα χάνω εμένα,
Απεγνωσμένα ένα ψέμα,
Αναζητώ να κρύψω λίγο απ’ το χαμένο μου εγώ,
Να φτιάξω άλλον εαυτό για τα καινούρια δεδομένα μα,
Πέφτω χαράματα και πάντοτε κομμάτια,
Κατάντησα να κρέμομαι από ουσίες κι από χάπια,
Αφέθηκα να εθίζομαι σε ιδέες και σε αρώματα,
Να μη βλέπω ασπρόμαυρα, είναι ωραία όλα τα χρώματα.
Ξημέρωσε και πάλι στην Αθήνα,
Γίναμε πρόσφυγες που φτάσαν στη Ραφήνα,
Έχοντας χάσει μες τα κύματα γυναίκες και αδέρφια μας,
Αισθήματα που θάψαμε μόνο για τη βιτρίνα.
Ξημέρωσε και πάλι μα στη γειτονιά τα ίδια,
Σκεπάσαν τα αδιέξοδα ψηλότερα απ’ τα κτίρια,
Τα φώτα της αυγής σου παίζουνε παιχνίδια,
Για να πας κοντά σου γνέφουν να δεχτείς τριάντα αργύρια.
Κι είναι της πόλης τα εκατομμύρια,
Κάθε πόρτα κάθε σπίτι φυλακή με άλλα προβλήματα,
Όποιο φως βλέπεις το βράδυ κρύβει μέσα του σκοτάδι,
Όποια όαση σου δείχνουν μία πύλη για τον Άδη.
Πέσαν ντουβάρια και πλακώσαν το «μαζί»,
Γεμίσανε οι δρόμοι με ναζί αντιναζί,
Λες και ευτύχισε κανείς με αποκυρήξεις,
Λες κι αν κάψεις ένα μπάτσο θα μπορέσεις να τους πείσεις.
Δε μ’ ενδιαφέρει που πια δε με χαιρετάς,
Ξέρω, είναι πρωί κι αναδουλειά,
Ίσως τελικά είναι λάθος μου να νοσταλγώ,
Τον όρκο που’ χαμε ιερό ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο αυτό.

Κι έτσι μας μάθανε να ζούμε βιαστικά,
Από χαρτί τα όνειρά μας καίγονται σε μια βραδιά,
Γυρνάει αργά πάλι ο πατέρας λέει δεν παίζουνε λεφτά,
Κι από τα παιδιά, που παίζαμε μαζί στη γειτονιά,
Άλλοι χαθήκανε στα γήπεδα ή σφαχτήκαν μεταξύ τους,
Και όσους έβλεπαν αδέρφια τώρα γίνανε εχθροί τους,
Υποχείρια ενός συστήματος που λεν πως πολεμάνε,
Όσο Εφιάλτες μας πουλάνε και δεν έχουμε να φάμε.
Κι έτσι μας μάθαν να γελάμε βιαστικά,
Να οδηγάμε βιαστικά, ν’ αγαπάμε βιαστικά, περαστικά!
Όσα θελήσαμε τελειώσαν με τον κρόταφο στην άσφαλτο,
Κι άλλοι ζωντανοί νεκροί που σβήσαν μες το μεροκάματο.
Κι όπως μας μάθανε να ζούμε βιαστικά,
Να χωράμε στα κελιά που φτιάξαν γι’ αυτή τη γενιά και είναι στενά,
Γίναμε αναρχικοί όταν ψάχνουμε στους δρόμους την ελπίδα μας,
Φασίστες που αγαπάμε τη θάλασσα της πατρίδας μας…

Κι άμα με κρίνεις, θα με κρίνεις βιαστικά,
Κι αν αισθανθείς κάτι για μένα, θα’ ναι αναγκαστικά,
Είναι μονάχος ο πατέρας στην tv, μα έχω δουλειά,
Κι όλο του λέω θα τα πούμε μετά…
Πότε μετά;

Foinikas a.k.a Idiotropos
Για ποια φωνή μιλάς ; Εκείνη που ξεχάστηκε και σταμάτησες πλέον να την αγαπάς.
Στο πάτωμα πετάχτηκε η καρδιά σου και γελάς αφού σε πάτησαν και μόνο το "μηδέν" σου ακουμπάς.
Τα δάκρυα χαρούμενα, μαύρης χαράς ζητούμενα, κρατούμενα σε φυλακές, σε δρόμους μ'αγνοούμενα αισθήματα που λέρωσαν με βρώμικες ανάσες και χνώτα, με φόρεμα σκισμένο, ψευδή γεγονότα.
Μ'ένα πανί καμμένο, δαφνοστέφανο και πόρτα στο μπλε, στο κόκκινο, το μαύρο, το άσπρο, απολωλότα τα πρόβατα μπροστά σου, σε θάψανε δε ζεις και ζεις για να μιλάς μονάχα στη σκιά σου, σα φίδι να συρθείς να καταπεις τα σωθικά σου μήπως και εξαγνιστείς για να πάρεις στην αγκαλιά σου ένα κενό να φυλαχθείς.
Τα μάτια σου ακόμα βουρκώνουν στο δεύτερο μιας γαμημένης τριτοκοσμικής στιγμής.