Το Νανούρισμα Της Καφέ Αρκούδας

Από το βιβλίο «Η Μελωδική μου Ορθογραφία» εκδόσεις Πατάκη

Το Νανούρισμα Της Καφέ Αρκούδας: Αλέξανδρος Μυλωνάς
Μουσική: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος
Στίχοι: Ράνια Μπουμπουρή


Μια καφέ αρκούδα το μωρό της ταχταρίζει
το χαϊδεύει και του σιγοψιθυρίζει.
Σε λίγο η χειμερία νάρκη τους αρχίζει
κι η μαμά του γλυκά το νανουρίζει:

«Κοιμήσου τον χειμώνα, που συνεχώς χιονίζει
κι η φύση από το κρύο τουρτουρίζει.
Κι όταν δε χιονίζει, αστράφτει, μπουμπουνίζει
καμιά αρκούδα από μας δεν ξεμυτίζει.

» Την άνοιξη, γλυκό μου, η φύση πρασινίζει
μας πλησιάζει, μας ξυπνά, μας ξεμυαλίζει.
Έξω απ’ τη σπηλιά μας, όλ’ η γη ανθίζει
κι η πλάση από ζωή και κέφι σφύζει.

» Το καλοκαίρι, ο ήλιος τη γούνα μας χρυσίζει
με τις χρυσές αχτίδες που σκορπίζει.
Ο φίλος μας ο τζίτζικας συνέχεια τερετίζει
τις μελωδίες του χαρίζει, δε δανείζει.

«Φθινόπωρο, μικρό μου, συνήθως ψιχαλίζει
ο ουρανός νομίζεις πως δακρύζει
κι έτσι, σιγά σιγά, όλη τη γη νοτίζει
αχ, το βρεγμένο χώμα πώς μυρίζει!

» Σ’ αυτή την ομορφιά γεννήθηκες, μωρό μου,
άστρο μου λαμπρό, μονάκριβό μου.
Κι αυτή την ομορφιά επάνω σου αθροίζεις
με καλοσύνη αφού τον κόσμο κατακλύζεις».
* Όλα τα ρήματα που τελειώνουν σε -ίζω γράφονται με γιώτα, εκτός από τα: αθροίζω, δανείζω, πήζω, πρήζω, αναβλύζω, δακρύζω, κατακλύζω, κελαρύζω, συγχύζω και σφύζω.