Υμνος Αθηνας Απο Των Κωστη Παλαμα Αποσπασμα 3

Στιχους 55 - 75

Κι ο Άδης ο αμίλητος ζηλεύει που τη βλέπει
και μες στα μαύρα Τάρταρα γοργά γεννοβολάει
55
κι από τα Τάρταρα γοργά στον κόσμο ξεπετάει
τους Γίγαντες, κακά στοιχειά, τον κόσμο ν’ αφανίσουν.
Νυχτώνει χώρα ολόκληρη του καθενός ο ίσκιος
και τα θεόρατα βουνά μοιάζουν παιδάκια εμπρός τους.
Έχουν κεφάλια αμέτρητα κι εκατοστάδες χέρια,
60
κι όταν τα μύρια στόματα τ’ ανοίγουν και μουγκρίζουν,
θαρρείς χιλιάδες δράκοντες, ταύροι, λιοντάρια, λύκοι,
με μύριες κράζουνε φωνές και μια φοβέρ’ αφήνουν.
Ποτέ τους δε σκορπίσανε στο νεύμα του θεού τους
μες στο βαθύν ωκεανό τέτοια φουρτούνα οι Άνεμοι,
65
σαν τέτοιο μαύρο σίφουνα, σαν τέτοια ανεμοζάλη.
Και τα θεριά κουρνιάζουνε δειλά σαν περιστέρια,
κερώνουν απ’ τον τρόμο τους και οι άδολες Νεράιδες·
σα να τα πάτησε βαρύ ποδάρι αντρειωμένου,
χορτάρια κι άνθη γέρνουνε ξερά· και τ’ άστρα ακόμα
70
μισοσβησμένα λαχταρούν σα λύχνοι δίχως λάδι.
Σεισμός ξεσπάει, τα πέλαγα χωρίζονται και φεύγουν,
άβυσσοι ανοίγονται, στεριές πετιούνται φλογισμένες,
κι ολόκληρη η ζωή, φωτιά, νερό και γη κι αέρας,
ίσαμε τότε χωριστά, σοφά συγυρισμένα
75
από τα χέρια των θεών στον τόπο του καθένα,
πάλι ανταμώνονται μαζί και τυφλωμένα σμίγουν,
πάλι το χάος άπλαστο κι απάντεχο προβάλλει!

Πρωτα δυο αποσπασματα: