filmov
tv
Χαΐνηδες-Η τίγρη,''Αναιρέσεις 2013''

Показать описание
Κυριακή 9 Ιουνίου 2013
''Στρατόπεδο Παύλου Μελά'',Θεσσαλονίκη
Απο την εμφάνιση των Χαΐνηδων στο φεστιβάλ των ''Αναιρέσεων 2013'' στη Θεσσαλονίκη.
Οι Χαΐνηδες είναι οι:
Δημήτρης Αποστολάκης - Λύρα, φωνή
Δημήτρης Ζαχαριουδάκης - Ακουστική κιθάρα, φωνή
Μαρία Κώτη - Φωνή
Αλέξης Νόνης - Νταούλι, νταρμπούκα, νταφ, καχάν
Δημήτρης Μπρέντας - Πλήκτρα, καβάλι, κλαρίνο, γκάιντα
Αντώνης Σκαμνάκης - Μπάσο
Μιχάλης Νικόπουλος - Μπουζούκι, Μαντολίνο, Λαούτο, Φωνή
Τάκης Κανέλλος - Ντραμς
Κλέων Αντωνίου - Ηλεκτρική κιθάρα
Η τίγρη
Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.
Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.
Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.
Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.
''Στρατόπεδο Παύλου Μελά'',Θεσσαλονίκη
Απο την εμφάνιση των Χαΐνηδων στο φεστιβάλ των ''Αναιρέσεων 2013'' στη Θεσσαλονίκη.
Οι Χαΐνηδες είναι οι:
Δημήτρης Αποστολάκης - Λύρα, φωνή
Δημήτρης Ζαχαριουδάκης - Ακουστική κιθάρα, φωνή
Μαρία Κώτη - Φωνή
Αλέξης Νόνης - Νταούλι, νταρμπούκα, νταφ, καχάν
Δημήτρης Μπρέντας - Πλήκτρα, καβάλι, κλαρίνο, γκάιντα
Αντώνης Σκαμνάκης - Μπάσο
Μιχάλης Νικόπουλος - Μπουζούκι, Μαντολίνο, Λαούτο, Φωνή
Τάκης Κανέλλος - Ντραμς
Κλέων Αντωνίου - Ηλεκτρική κιθάρα
Η τίγρη
Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.
Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.
Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.
Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.