LOST BODIES – ΛΑΧΤΑΡΑ – ΊΛΙΟΝ PLUS – 27.12.2018!

Αγγίζω το στόμα σου, αγγίζω το περίγραμμά του μ’ ένα δάχτυλο, το σχεδιάζω σαν να ‘βγαινε απ’ το χέρι μου, σαν να ‘ταν η πρώτη φορά που μισανοίγει το στόμα στο κι εγώ δεν έχω παρά να κλείσω τα μάτια για να το σβήσω όλο και να ξαναρχίσω, κάθε φορά γεννάω το στόμα που ποθώ, το στόμα που το χέρι μου διαλέγει και σου σχεδιάζει στο πρόσωπο, το στόμα που το διάλεξα ανάμεσα σε όλα, που το διάλεξα κυριαρχικά ώστε το χέρι μου να το σχεδιάσει στο πρόσωπό σου, κι από ένα γύρισμα της τύχης που δε χρειάζεται να το ερμηνεύσω, να συμπέσει απόλυτα με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από εκείνο που σχεδιάζει το χέρι μου.
Με κοιτάζεις, από κοντά με κοιτάζεις, όλο κι από πιο κοντά, και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο κι από πιο κοντά, και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ‘να τ’ άλλο, το ‘να καλύπτει τ’ άλλο, και οι κύκλωπες κοιτάζονται, τα χνότα τους μπερδεύονται, τα στόματα αγγίζονται και παλεύουν χλιαρά, δαγκώνονται με τα χείλια, οι γλώσσες ίσα που ακουμπούν στα δόντια, παίζουν στις παρυφές όπου πάει κι έρχεται ένας αέρας βαρύς, φέρνοντας μια γέρικη ευωδιά και μια σιωπή. Τότε τα χέρια μου ψάχνουν να καταδυθούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά το βυθό των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν να ‘ταν το στόμα μας γεμάτο με λουλούδια ή ψάρια, με ζωηρές κινήσεις κι άρωμα σκοτεινό. Κι αν δαγκωνόμαστε, ο πόνος είναι γλυκός, κι αν πνιγόμαστε με μια κοφτή και τρομερή και ταυτόχρονη εισρόφηση της εκπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ωραίος. Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μία και μόνη γεύση ώριμου φρούτου, κι εγώ σε νιώθω να ριγείς επάνω μου σαν μια σελήνη στο νερό.

–Julio Cortazar: Κουτσό

Mουσική: Lost Bodies
Στίχοι: Sarah Kane
Φωνή: Σίλια Κόη