LOST BODIES – ΟΧΤΑΩΡΟ – ΤΡΙΑΝΟΝ – 15.02.2020!

«Γλιστράς την κάρτα μέσα εδώ, έτσι...» Την γλίστρησε, και στη συνέχεια την τράβηξε πάλι έξω. «Μετά μόλις είναι η κάρτα σου εκεί, τραβάς αυτόν εδώ τον μοχλό».
Ο Φέρις τράβηξε τον μοχλό, αλλά η κάρτα δεν ήταν εκεί.
«Κατάλαβα. Ας αρχίσουμε».
«Όχι, περίμενε».
Κράτησε την κάρτα μπροστά μου.
«Λοιπόν, όταν βγαίνεις για μεσημεριανό, χτυπάς πάλι αυτήν εδώ τη σχισμή».
«Μάλιστα κατάλαβα».
«Και μετά, όταν την ξαναχτυπήσεις μπαίνοντας, τη βάζεις σ’ αυτήν εδώ τη σχισμή. Το μεσημεριανό κρατάει τριάντα λεπτά».
«Τριάντα λεπτά, το κατάλαβα».
«Λοιπόν, όταν σχολάς, χτυπάς την τελευταία σχισμή. Μας κάνει τέσσερα χτυπήματα τη μέρα. Μετά πας σπίτι σου, στην κάμαρά σου, όπου σκατά θες, κοιμάσαι, γυρίζεις την άλλη μέρα εδώ και χτυπάς πάλι τέσσερις φορές την κάρτα ώσπου να απολυθείς, να παραιτηθείς, να πεθάνεις ή να συνταξιοδοτηθείς».
«Το κατάλαβα».
«Και να έχεις υπόψη σου ότι έχει καθυστερήσει στον εναρκτήριο λόγο μου προς τους εργαζόμενους, στους οποίους ανήκεις πια κι εσύ, προς το παρόν. Εγώ κάνω κουμάντο εδώ. Νόμος είναι ο λόγος μου, και ένα ωραίο τίποτα με μπόλικο καθόλου είναι οι επιθυμίες σου. Έτσι και δεν μ’ αρέσει κάτι πάνω σου –το πώς δένεις τη γραβάτα, πώς χτενίζεις τα μαλλιά σου ή πώς αμολάς τις κλανιές σου-, σε πέταξα μεμιάς στον δρόμο, συνεννοηθήκαμε;»
«Μάλιστα, κύριε!»
[...]
Τα Mears-Starbuck ήθελαν υπαλλήλους ισόβιους στο ίδιο πόστο. Ανήμπορους για εξέλιξη. Δεν ήθελαν να αλλάζουν διαρκώς προσωπικό, δεν ήθελαν να προσλαμβάνουν υπαλλήλους που θα πήγαιναν αλλού ύστερα από λίγο (αν και αυτοί οι καινούργιοι ήταν βέβαιο ότι δεν επρόκειτο να πάνε πουθενά αλλού πέραν του τάφου – και μέχρι τότε θα παρέμεναν ευγνώμονες και πιστοί υπάλληλοι). Κι εμένα με είχαν επιλέξει να δουλέψω με δαύτους. Η κυρία στο γραφείο εργασίας με είχε κόψει ότι ανήκα σ’ αυτή την αξιολύπητη ομάδα των χαμένων από χέρι.

–Charles Bukowski: Τοστ-Ζαμπόν

Φωτογραφίες:

Από το live των Lost Bodies στο Closing event του Positively Different Short Film Festival 2020, στο Τριανόν