Τότε που δάκρυσε το φεγγάρι - Μανώλης Κατσούλης✨💖 (130)

Показать описание

TOTE ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΣΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Αγαπημένη μου.

Καθώς το κύμα παφλάζει στ’ ακρογιάλι,
ακούω να φτάνει το παράπονό του
για την αγάπη μας,
που χάθηκε τόσο άδοξα
στα βαθιά της φουρτουνιασμένης θάλασσας.

Όταν το Φεγγάρι
διαπίστωσε την απουσία σου,
γέμισε αίμα και δάκρυα τους τέσσερις ορίζοντες.

Η νύχτα της καρδιάς
έκανε πλέον τα ψιθυρίσματα των συναισθημάτων
γοερές κραυγές αναζήτησής σου.

Γύρισε πίσω ή πάρε με μαζί σου.
Που να 'σαι τώρα;

Τα τριαντάφυλλα των ακροδαχτύλων σου
δε με χαϊδεύουν όπως άλλοτε,
αλλά αγκάθια έγιναν
και μακρόπνοη ερημιά.

Φαραωνικές πληγές οι θύμισες.

Σε ψάχνουν τα μάτια μου,
ανάμεσα απ΄ τα χωματιστά κοράλλια,
τις θαλάσσιες ανεμώνες,
τις μέδουσες,
τα βότσαλα
και τους βράχους.

Τα κύματα απλώνουν μαύρα σεντόνια
μαρτυρικών σκιών του παρελθόντος.
Οι χθεσινές ομορφιές,
έγιναν μαχαιριές
και μόνο δύσκολες στιγμές
φέρνει η απόσταση που μας χωρίζει.

Στιγμές που θεριεύουν
την οπτική της μοναξιάς,
του χαμένου έρωτα
και του ανεκπλήρωτου πόθου.

Γύρισε πίσω ή πάρε με μαζί σου.
Που να 'σαι τώρα;

Δεν έχει πλέον σημασία
να ζω πολλές στιγμές.
Σημασία έχει να ζω
έστω λίγες στιγμές
που να έχουν αξία.

Θα σ’ αγαπώ πάντα
και θα σε περιμένω να έρθεις ξανά εδώ
μια φεγγαρόλουστη νύχτα
στο ακρογιάλι της θάλασσάς μας.

Σαν τότε που το Φεγγάρι,
βάρκα στο πέλαγος πάνω,
φλυαρούσε με το κύμα,
και στόχευε με το αιμάτινο τόξο του,
γράφοντας τους τελευταίους φωτεινούς στίχους
για τον έρωτα
και την αγάπη μας.

Ω, θλίψη,
λευτέρωσέ με,
κάθε μέρα ξαναγεννιέσαι
απ’ το χθες μου.

Ω, θλίψη,
λευτέρωσε τον νου
και την καρδιά μου,
σαν το μετέωρο πέταγμα της λέαινας
στέκεσαι από πάνω τους
και δεν αφήνεις να ημερέψουν.

Ω, θλίψη,
λευτέρωσε τα όνειρά μου
που προσπαθούν να ξαναζωντανέψουν
και να ξαναφέρουν πίσω την πριγκίπισσά μου,
το λίκνισμα και τα γέλια της,
αντιγράφοντας τα κύματα της θάλασσας,
όταν έσκαγαν παφλάζοντας
στην άμμο,
στα βότσαλα,
στα βράχια,
στο κορμί της,
στο νου μου,
στην καρδιά μου,
στην ψυχή μου
πάνω...

ΜΑΝΩΛΗΣ Α. ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ