filmov
tv
Η Λαφίνα- Παραδοσιακό Μακεδονίας-Video Edited By 'Ακουσε με...'

Показать описание
Η Λαφίνα.mp4 - Παραδοσιακο Μακεδονιας
Ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της τοπικής παράδοσης της Πιερίας.
Έχει ως μόνο θέμα τη μητρική φιγούρα και την αγάπη της μάνας που αποτυπώνεται στη
μορφή της λαφίνας, η οποία επλήγη από τα βέλη του κυνηγού.
Σε ένα δεύτερο συμβολικό επίπεδο η λαφίνα είναι η πονεμένη Ρωμιοσύνη, όπου μέσα από τα δεινά μπορεί και γεννά τα επαναστατικά κινήματα καθ΄ όλη τη διάρκεια της δουλείας.
Μια λαμπρή αναφορά στην κλεφτουριά που πολέμησε για την ελευθερία. Με την
αναφορά στα δώδεκα έτη, γίνεται λόγος στα μεσοδιαστήματα της επαναστατικής
απραξίας, όπου η Ρωμιοσύνη υπόμενε και θρηνούσε.
Εκτελείται από την Χορωδία του Αγίου Αθανασίου ΠολυδρόσουΑττικής και την οποία διευθύνει ο Πατέρας Λάμπρος Ανδρεάκης.
Στίχοι:
Όλα τα 'λάφια βόσκουνε
κι όλα δροσολογούνται
και μια λαφίνα ταπεινή
δεν πάει μαζί με τ' άλλα
μόνον τ' απόσκια περπατεί
τ΄ απόζερβ' αγναντεύει
κι όπ' εύρει γάργαρο νερό
θολώνει και το πίνει.
Κι όπ' εύρει γάργαρο νερό
θολώνει και το πίνει.
Κι ο ήλιος την ερώτησε
κι ο ήλιος τη ρωτάει
γιατί λαφίνα ταπεινή
δεν πας μαζί με τ' άλλα;
Μόνον τ' απόσκια περπατείς
τ' απόζερβ' αγναντεύεις
κι όπ' εύρεις γάργαρο νερό
θολώνεις και το πίνεις;
Κι όπ' εύρεις γάργαρο νερό
θολώνεις και το πίνεις;
Ήλιε μου σαν με ρώτησες
θα σου τ' ομολογήσω
δώδεκα χρόνους έκαμα
μόνη χωρίς ελάφι
κι από τους δώδεκα και μπρος
εγέννησα λαφάκι
κι εκεί που βγήκε ο κυνηγός
να λαφοκυνηγήσει
το βλέπει βόσκαε μοναχό
ρίχνει και το σκοτώνει.
Ο ήλιος τότε δάκρυσε
κι έσβησε το φεγγάρι
κι οι λαγκαδιές κι οι ρεματιές
βαρειά αναστενάξαν.
Κλάψε με μάννα, κλάψε με
με ήλιο, με φεγγάρι
και 'γω τ' απόσκια περπατώ
ζερβά - ζερβά γυρίζω.
Κι όπ' εύρω γάργαρο νερό
θολώνω το και πίνω.
Ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της τοπικής παράδοσης της Πιερίας.
Έχει ως μόνο θέμα τη μητρική φιγούρα και την αγάπη της μάνας που αποτυπώνεται στη
μορφή της λαφίνας, η οποία επλήγη από τα βέλη του κυνηγού.
Σε ένα δεύτερο συμβολικό επίπεδο η λαφίνα είναι η πονεμένη Ρωμιοσύνη, όπου μέσα από τα δεινά μπορεί και γεννά τα επαναστατικά κινήματα καθ΄ όλη τη διάρκεια της δουλείας.
Μια λαμπρή αναφορά στην κλεφτουριά που πολέμησε για την ελευθερία. Με την
αναφορά στα δώδεκα έτη, γίνεται λόγος στα μεσοδιαστήματα της επαναστατικής
απραξίας, όπου η Ρωμιοσύνη υπόμενε και θρηνούσε.
Εκτελείται από την Χορωδία του Αγίου Αθανασίου ΠολυδρόσουΑττικής και την οποία διευθύνει ο Πατέρας Λάμπρος Ανδρεάκης.
Στίχοι:
Όλα τα 'λάφια βόσκουνε
κι όλα δροσολογούνται
και μια λαφίνα ταπεινή
δεν πάει μαζί με τ' άλλα
μόνον τ' απόσκια περπατεί
τ΄ απόζερβ' αγναντεύει
κι όπ' εύρει γάργαρο νερό
θολώνει και το πίνει.
Κι όπ' εύρει γάργαρο νερό
θολώνει και το πίνει.
Κι ο ήλιος την ερώτησε
κι ο ήλιος τη ρωτάει
γιατί λαφίνα ταπεινή
δεν πας μαζί με τ' άλλα;
Μόνον τ' απόσκια περπατείς
τ' απόζερβ' αγναντεύεις
κι όπ' εύρεις γάργαρο νερό
θολώνεις και το πίνεις;
Κι όπ' εύρεις γάργαρο νερό
θολώνεις και το πίνεις;
Ήλιε μου σαν με ρώτησες
θα σου τ' ομολογήσω
δώδεκα χρόνους έκαμα
μόνη χωρίς ελάφι
κι από τους δώδεκα και μπρος
εγέννησα λαφάκι
κι εκεί που βγήκε ο κυνηγός
να λαφοκυνηγήσει
το βλέπει βόσκαε μοναχό
ρίχνει και το σκοτώνει.
Ο ήλιος τότε δάκρυσε
κι έσβησε το φεγγάρι
κι οι λαγκαδιές κι οι ρεματιές
βαρειά αναστενάξαν.
Κλάψε με μάννα, κλάψε με
με ήλιο, με φεγγάρι
και 'γω τ' απόσκια περπατώ
ζερβά - ζερβά γυρίζω.
Κι όπ' εύρω γάργαρο νερό
θολώνω το και πίνω.
Комментарии