Βασίλης Βέτσος ~ Μαρία Νεφέλη

Στου Θωμά τα Πλατανίδια - "Κοροβίνεια" 2015 Δ'

ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΒΡΟΧΗ
Έβγα ήλιε πύρωσε με
Και κουλούρια τάισε
Βρέξε βρέξε Παναγιά
Για να γίνουν τα σπαρτά

Οδυσσέας Ελύτης
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΦΕΛΗΣ
«Κρίμας το κορίτσι» λένε
το κεφάλι τους κουνάν
Τάχατες για μένα κλαίνε
δε μ' απαρατάν!
Μες στα σύννεφα βολτάρω
σαν την όμορφη αστραπή
κι ό,τι δώσω κι ό,τι πάρω
γίνεται βροχή.
Βρε παιδιά προσέξετέ με
κόβω κι απ' τις δυο μεριές·
το πρωί που δε μιλιέμαι
βρίζω Παναγιές
και το βράδυ οπού κυλιέμαι
στα γρασίδια καθενού
λες και κονταροχτυπιέμαι
ντρούγκου-ντρούγκου-ντρου.
Τη χαρά δεν τη γνωρίζω
και τη λύπη την πατώ
Σαν τον άγγελο γυρίζω
πάνω απ' τον γκρεμό.

Βασίλης Βέτσος
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΙ
Έτσι γίνεται συνήθως, τ' αληθινά μας ψέμματα είν' απαραίτητα, αλλιώς η ζωή μας πεθαίνει, πριν καν αλλάξει υπόσταση. Κι αφού μαζί δεν κάνουμε, κι ο καθένας μόνος του μπαινοβγαίνει στο χρόνο, προβάροντας το κουστούμι της απώλειας, δεν μας μένει παρά, γυμνοί να παίρνουμε το δρόμο της οδύνης, μήπως και βρούμε λιγάκι λησμονιά, μες τα βαθιά νερά της αλμυρής μας μνήμης. Ένα φως φανάρι, ν' ανάβει τα πάθη μας και μια βροχή να σβήνει τα λάθη μας, πώς αλλιώς αναλώσιμοι θα μαθαίναμε, κι ύστερα δώστου πάλι μαύρα δάκρυα κι αρχαία πεθυμιά. Το πρώτο φιλί να μας φυλάει απ' την ερημιά της ψυχής και την υπερεπάρκεια της κομπορρημοσύνης μας, έτσι επειδή, η ηδονή είναι αλήθεια, ένας ανεξάντλητος έρωτας μπροστά στο μυστήριο του θανάτου, μια θάλασσα ολότελα λανθασμένη.

Οδυσσέας Ελύτης
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Πρώτη φορά σ' ενός νησιού τα χώματα
δύο του Νοεμβρίου ξημερώματα
βγήκα να δω τον κόσμο και μετάνιωσα
τα «ζόρικα» που λεν αμέσως τα 'νιωσα.
Μήνες εννέα πριν την πρώτη μέρα μου
δούλευα για το σπέρμα του πατέρα μου
και πεντακόσιους τρεις κατά συνέχεια
μετά - για την ψευτιά και την ανέχεια.
Δύσκολο δύσκολο της γης το πέρασμα
και να μη βγαίνει καν ένα συμπέρασμα.
Μέσα στον εαυτό μου τόσο κρύφθηκα
που μήτε ο ίδιος δεν τον αντελήφθηκα.
Ώσπου μια μέρα το 'φερε η περίσταση
κι αγάπησα χωρίς καμιάν αντίσταση
αλλά και στην προσπάθεια την ελάσσονα
πάντοτε βρε παιδιά μου τα θαλάσσωνα
πρώτον διότι κυνηγούσα το Άπιαστο
και δεύτερον γιατ' ήμουν είδος Άμοιαστο.
Εφ' ω και αφού την τύχη μου σιχτίρισα
πίσω στον εαυτό μου ξαναγύρισα.

Βασίλης Βέτσος
ΜΕ ΤΟ ΛΥΧΝΟ ΤΟΥ ΑΣΤΡΟΥ
Και πώς για τους αιώνες καημό να μην έχω
Ακούς τα φεγγάρια μου, δες πως σπαράζουν
Απλήρωτα θαύματα αρμενίζουν στα μάτια μου
Της θάλασσας, λαγαρά, ανεξάντλητα τραύματα
Με το λύχνο του άστρου, μπαινοβγαίνω στα όνειρα
Βολοδέρνω στην τύχη μου, αλητεύω στα κρίματα
Φαλλός αξημέρωτος, δοκιμάζω τη Μούσα μου
Και να'τηνα πάλι, ορθή μια λαμπάδα να φέγγει, τη λύπη μου.