Παιδί Τραύμα – Στρες (official audio)

Στίχοι, μουσική, ερμηνεία, ενορχήστρωση: Τάσος Καρτέρης
Γράφτηκε για την παράσταση «Άτλας της δεκαετίας του 2000» του Παντελή Φλατσούση
Παραγωγή: Τάσος Καρτέρης, Ekelon
Μίξη, Mastering: Ekelon
Kιθάρα, μπάσο, synths: Τάσος Καρτέρης
Φωνητικά: Emi Path, Νεφέλη Λιούτα
Video art: Χöπι Πόλα (Λεωνίδας Παπακωνσταντίνου)
Ηχογράφηση, επεξεργασία: The Cave studio, 2024

«Άτλας της δεκαετίας του 2000»
Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Παντελής Φλατσούσης
Κείμενο: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Ιωάννα Λιούτσια, Παντελής Φλατσούσης
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση & στίχοι: Παιδί Τραύμα
Χορογραφία - Επιμέλεια Κίνησης: Θεανώ Ξυδιά
Παίζουν: Λένα Δροσάκη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιώργος Γλάστρας, Γιώργος Κριθάρας, Στεφανία Ζώρα, Αναστάσης Γεωργούλας
Στην παράσταση συμμετέχει η Sci Fi River και η Emi Path
Γραφιστική Επιμέλεια: Μαύρα Γίδια

Στίχοι:
Τώρα γιορτάζει όλη η χώρα, τώρα δεν έχουμε στρες
και μάλλον ήρθε η ώρα, να σ’ αγοράσω ό,τι θες, πες.
Θες να σου πάρω παιχνίδια, ή μήπως θες προσοχή;
Λες “κάθε μέρα τα ίδια, τα έχω πια σιχαθεί”, μη.
Μη με βαριέσαι ακόμα και σου ετοιμάζω χλιδή,
έχω λεφτά μες στο στρώμα, κι ένα πιστόλι αν χρειαστεί.

Τώρα γιορτάζει όλη η χώρα, τώρα δεν έχουμε στρες
και μάλλον ήρθε η ώρα, να σε γεμίσω ενοχές, πες.
Θες να χαράξω τα χέρια με χίλιες δυο γρατσουνιές;
Θες μια σφαίρα ασημένια, να μας ενώνει τις καρδιές;
Μες στο μυαλό μας ακόμα, κάτι συμβαίνει τρελό,
τ’ αγαπημένο μας χρώμα, ήτανε πάντα το χρυσό.

Τώρα γιορτάζει όλη η χώρα, τώρα δεν έχουμε στρες
και μάλλον ήρθε η ώρα, να σου μιλήσω για χθες, πες.
Χθες μου πες δε θα θυμάσαι τίποτα το άλλο πρωί,
και πως θα ήθελες να ‘σαι, κάποιες φορές αόρατη.
Μη με βαριέσαι ακόμα, πάμε μαζί στη γιορτή,
έχω ένα δεύτερο σώμα, κι ένα πιστόλι αν χρειαστεί.

Τώρα δεν έχουμε στρες, έλα και ζήτα ό,τι θες.
Τώρα δεν έχουμε στρες μωρό μου, έλα και ζήτα ό,τι θες.

Τώρα πάλι βρίσκω λέξεις, πες της κάτι να ξεχάσει αυτή τη ζέστη,
όλες μας οι σκέψεις κι οι δικές της, είναι μία πεθαμένη τέχνη.
Όχι άλλη δόξα και τιμή, ζητώ μονάχα να ‘σαι εσύ
η χώρα η πόλη κι η ζωή. Αυτό μονάχα μου αρκεί.

Ξέρω άλλα χίλια κόλπα στο ‘πα, τέλειωσαν ξανά τα γεγονότα.
Σώπα κι όλα θα ναι όπως πρώτα, όπου να’ ναι κλείνουνε τα φώτα.
Όχι άλλη δόξα και τιμή, ζητώ μονάχα
να ‘σαι εσύ η χώρα μου, η Αθήνα μου.
Εσύ είσαι η πατρίδα μου.

Τώρα δεν έχουμε στρες, έλα και ζήτα ό,τι θες.
Τώρα δεν έχουμε στρες μωρό μου, έλα και ζήτα ό,τι θες.

Τώρα δεν έχουμε στρες, τώρα δεν έχουμε στρες,
έλα και ζήτα ό,τι θες, έλα και ζήτα.
Θα σου μιλήσω για χθες, θα σε γεμίσω ενοχές,
τώρα δεν έχουμε στρες, κάτσε και κοίτα.

Τώρα γιορτάζει όλη η χώρα στο ‘πα, τώρα δεν έχουμε στρες λες,
και μάλλον ήρθε η ώρα τώρα, να σ’ αγοράσω ό,τι θες, πες.
Θες να σου πάρω παιχνίδια ίδια, ή μήπως θες προσοχή; Τι;
Λες “κάθε μέρα τα ίδια αλήθεια, τα έχω πια σιχαθεί”. Μη!
Μη με βαριέσαι ακόμα τώρα, και σου ετοιμάζω χλιδή. Τι;
Έχω λεφτά μες στο στρώμα ακόμα, κι ένα πιστόλι εκεί. Μη!
Τώρα γιορτάζει όλη η χώρα, στο ‘πα, τώρα δεν έχουμε στρες λες,
και μάλλον ήρθε η ώρα τώρα, να σ’ αγοράσω ό,τι θες, πες!