Κι'άλλοι μοιραίοι...[Ποίημα,στή μνήμη τού Κώστα Βάρναλη. / Γ.Ψυχογιός] Ανάγνωση κάτω.(Περισσότερα)

Κάποιο δεντράκι,μπηγμένο σ'ένα βράχο...
Χλωμό κι'αδύνατο!
Στά πράσινα δέν ντύθηκε ποτέ του.
Οί ρίζες του σέ γιάλα σκλαβωμένες.
Ποιός άνεμος άραγε νά τό'φερε εκεί πάνω;
Τό σπόρι θάνατο έβγαλε...
Θάνατο χλωμό,στητό,περήφανο κι'ωραίο...
Εχει καί δαύτος μεγαλείο!
Γεννήθηκε γιά νά πεθάνει...
ΓΙά ν'ασπασθεί τήν μαύρη αλήθεια.
Μά κάτι μού φέρνει ετούτο τό κλαράκι...
Μιά θύμηση από χώμα κι'από πέτρα!..
Μιά παρομοίωση,γυμνή σάν τραγωδία.
Είναι ή μοίρα μιάς αρχής.
Είναι τής γέννας ή αλήθεια.
Καί συντομάει ύμνο γιά τούς καρφωμένους,
τραγούδι γιά τούς αλυσσοδεμένους!..

Μιλάω γιά κείνη τή σπορά,
πού ρίχτηκε στήν πέτρα.
Μιλάω γι'αυτούς πού δέ μπορούν,
τό δέσιμο νά λύσουν.
Καί δέ μπορούν,αδυνατούν,
νά πάνε παρακάτω!..