ΠΟΙΗΣΗ & ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Και τώρα τί… ;

Και τώρα τί ν’ αγναντέψεις που στένεψαν οι ορίζοντες;
Που γέμισε μαύρα πανιά η σκούνα του ονείρου.
Πώς να συνταξιδέψεις με τέτοιο καιρό μεσοπέλαγα,
χωρίς προορισμό, μπούσουλα και σβησμένο φάρο
στης καρδιάς τ’ ακρωτήρι;

Το λιμανάκι π’ άραξες το ’πιασε ο καιρός.
Αντάριασε ο νους και στα βράχια των λογισμών
σκάει το κύμα μανιασμένο.
Παρασέρνει την ευαισθησία των αισθήσεων,
την κάνει λόγια πικρά που σημαδεύουν βαθειά
την καρδιά και πληγώνουν της ψυχής τα μύχια.

Πώς ν’ αντέξουν τ’ αέρινα συναισθήματα
στους καθημερινούς ρυθμούς κι αγώνες;
Πώς να μπορέσει, η «αγάπη»,
να κλείσει στην αγκαλιά της
απόγνωση, μοναξιά κι υποχρεώσεις…;

Λίγες κλεφτές στιγμές τρυφεράδας, ηδονής
και μετά… αυτή, η αξεπέραστη απόσταση
των περιστάσεων να σε ποδοπατά,
να σε ερημώνει κι εσύ να επιμένεις
να σταθείς όρθιος σε μια μάχη άνιση,
να κερδίσεις μια χαμένη υπόθεση.

Γιατί δεν είσαι μόνος, δεν είσαι ο εαυτός σου.
Δεν είσαι πια ΕΣΥ αλλά όλοι οι άλλοι γύρω σου…
Περνιέσαι για άγραφτη «σελίδα».
Προσπαθείς να γεμίσεις το κενό της…
ενώ απλά είσαι το «περιθώριο»
και η σελίδα της ζωής σου είναι οι άλλοι.

Τι ψευδαίσθηση!!! Νόμισες πως σε ορίζεις.
Πως μπορείς να ψελλίσεις… «σ’ αγαπώ».
Ν’ αγγίξεις τ’ όνειρο, να το συνταιριάσεις,
στα μέτρα και σταθμά της καθημερινότητας…

Απλός ρομαντισμός σε μια σκληρή κι απάνθρωπη
πραγματικότητα που το μόνο που ξέρει
είναι να τρώει τις σάρκες σου όταν εσύ
ξεχνιέσαι και πας να χαμογελάσεις…
Όταν μέσα σου ξεχειλίζει η δίψα της επιβίωσης.
Το δικαίωμα να υπάρξεις έξω από τη φθορά
του αδυσώπητου χρόνου που σε καταδιώκει.

Λανθασμένες επιλογές, άκαιρες συμπτώσεις;
Είσαι ή δεν είσαι άνθρωπος τελικά;
Ποτέ δε θα μάθεις… Η Άβυσσος χάσκει.
Έτοιμη πάντα να σε ξεστρατίσει
για να σε μονοπωλήσει στην αγκαλιά της.
Όπως Χθες, Σήμερα κι Αύριο…
Μέχρι τη στιγμή της Αιωνιότητας…

© Αμαλία Τραβασάρου

Τετάρτη 11-11-09 9:45 μ.μ.