' ΥΜΝΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ' ----- Ποίημα: Δημήτρης Βίκτωρ ---- Απαγγελία: Νένα Μεντή

Ύμνος αγάπης πριν και μετά το σκοτάδι

Ακούω τα όμορφα της γης να τραγουδούν γι’ αγάπη
από μνήμες ποταμών χύνομαι σε θάλασσες εικόνων,
εικόνων που στιγμάτισαν το νου τ’ ανθρώπου
και του ψιθύρισαν πως όλα τελειώνουν.

Αλλά πριν ο ήρωας με δάφνη θα στεφθεί,
κομμένη απ’ τον κήπο της καρδιάς του σύντροφου,
έτσι η πορεία αξίζει και δίνει κίνηση στο συλλογισμό
απλώνοντας το χέρι να συμμαζέψει την ανάσα της αγωνίας
καθώς τα δάκτυλα θα σκουπίζουν τον ιδρώτα
που θα μεταλλαχτεί σε δάκρυα
καθώς τα μάτια θα κλέβουν τις εικόνες
κάνοντας ζωγραφιές για τις γενιές που θα ’ρθουν.

Οι προσευχές θα ταξιδεύουν στα κενά
κι οι ακοές θα συλλαμβάνουν τα μηνύματα,
με δρεπάνια θα θερίζουν τα χαρμόσυνα
και τα οδυνηρά θα κάνουνε μικρά κομμάτια
για να σκορπιστούν στον άνεμο της παρηγοριάς.

Με γέλιο σαν φιλί ζωής θ’ ανασταίνεται κάθε νεκρό εντός,
σημάδι αυτό συνέχειας, σημάδι ότι υπάρχω σαν υπάρχεις.
Το σύμπαν φιλικό στο φως της μέρας, μακριά αόρατο σε ύπνω¬ση
και φωτεινό τις νύχτες με τ’ αστέρια
να σου στέλνουν μηνύματα ψυχών που ταξιδεύουν.

Θα καταγράφεις τα όμορφα που θέλουν κάτι να σου πουν
τα ειρηνικά που σε απασχολούν και κρύβεις στην καρδιά σου
να τα μοιράζεσαι στην πρώτη αφορμή
γιατί σαν άνθρωπος γυρίζεις πάλι στο σκοτάδι.
Γυρίζεις στην αρχή.

Δημήτρης Βίκτωρ
Σεπτέμβριος-2014