Η Μαρίκα Νίνου στου Τζίμη του χοντρού | Βινύλιο

Ξεκινάω τη φάση με ένανε ωραίο δίσκο. Γενικά το κανάλι θα κινείται αλλοπρόσαλλα έτσι κι αλλιώς στις επιλογές. Πιο πολύ χρόνο μου πήρε να βρω ποιόν δίσκο θα ριπάρω και θα βιντεοσκοπήσω (όχι οτι εχω καμιά τεράστια συλλογή) παρά να στήσω το κανάλι. Δεν βαριέσαι ότι είναι. Το πρώτο αυτό βίντεο είναι λίγο πειραματικό, γι' αυτό δεν έχει και πολύ καλή ποιότητα εικόνας. Τραβήχτηκε με κινητό εκτός απο κάποια μικρά πλανάκια που χρησιμοποιήθηκε μια Fujifilm 15ετίας. Πειράματα είπαμε. Ο ήχος βγήκε από το πικάπ (Numark TT usb) αναλογικά και μετατράπηκε σε ψηφιακό μέσω μιας lexicon alpha USB κάρτας ήχου. Έφαγα λίγο θόρυβο διότι ρεύματα είναι αυτά πάνε όπου θέλουν και μερικές φορές θέλουν να τα ακούσουμε κιόλα. Κονκλούντινγκ όλα μπόμπα, όποιο το δει ας μου γράψει από κάτω καμια άποψη. Όλα τώρα σιάχνωνται.
___________________________________________________________________________
Για τον δίσκο
Timestamps:
A πλευρά
00:14
Γκιουλμπαχάρ
04:17
Βαλεντίνα
07:14
Τα Λερωμένα Τ' Άπλυτα
11:11
Βόλο - Λάρισα - Καρδίτσα
14:09
Σεράχ
17:24
Μέσ' Της Ζωής Το Πονηρό Το Μονοπάτι
Β πλευρά
22:14
Αμανές
28:19
Παλαμάκια
31:51
Τα Καβουράκια
35:22
Τα Μάνταλα
38:28
Ο Μπουφετζής
Διαβάζουμε στο πίσω μέρος του εξωφύλλου:
Το κέντρο "ΤΖΙΜΗΣ Ο ΧΟΝΤΡΟΣ" καταστράφηκε από πυρκαγιά. Στη θέση του, στο τέλος της οδού Αχαρνών, βρίσκεται σήμερα (1977) το "Πανόραμα". Στου Τζίμη του Χοντρού το μαγαζί τραγουδούσε με διαλείμματα, από το 1948 μέχρι το τέλος της ζωής της (1956), η ΜΑΡΙΚΑ ΝΙΝΟΥ.
Η Μαρίκα Νίνου γεννήθηκε στον Καύκασο το 1924 και στην Ελλάδα ήρθε δέκα χρόνια αργότερα. Παντρεύτηκε - λεγόταν Μαρίκα Νικολαϊδη - κι απόκτησε ένα γυιό. Με τον άντρα της και το γυιό της έφτιαξε ένα ακροβατικό τρίο, γνωστό σα "ΝΙΝΟ ΚΑΙ ΜΙΣΟ" που έκαμε εμφανίσεις στην επαρχία και στην πρωτεύουσα.
Άρχισε να ερμηνεύει ρεμπέτικα τραγούδια το 1948 στο κέντρο "ΦΛΩΡΙΝΤΑ", που την εποχή εκείνη υπήρχε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, εκεί που σήμερα υψώνονται πολυκατοικίες. Μαζί της ήταν ο Στελάκης Περπινιάδης, ο Στέλιος Χρυσίνης κι ο Χάρης Λεμονόπουλος.
Τό χειμώνα όμως τού Ιδιου χρόνου, τή βρίσκουμε μαζί μέ τό ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΤΣΑΝΗ στού Τζίμη τού Χοντρού. "Ετσι άρχίζει μιά καρριέρα χωρίς προηγούμενο στήν ιστορία τού ρεμπέτικου καί πού είναι συνυφασμένη μέ τή μεταπολεμική ρεμπέτικη περίοδο.
Τό 1951, ή Μαρίκα Νίνου ταξίδεψε στήν Αμερική κι έπιστρέφοντας, συνεργάσθηκε πάλι μέ τό Βασίλη Τσιτσάνη, στό κέντρο «ΤΡΙΑΝΑ ΤΟΥ ΧΕΙΛΑ» στή Λεωφόρο Συγγρού, πού κι αύτό δέν ύπάρχει σήμερα, έχοντας μάλλον παραχωρήσει τή θέση του σέ μάντρα ή πολυκατοικία.
Στό διάστημα πού μεσολάβησε μέχρι τό Φεβρουάριο τού 1956, οπότε ή Μαρίκα Νίνου πέθανε άπό καρκίνο, τό ρεμπέτικο έπιβλήθηκε, έγινε ή αποκλειστική λαϊκή έκφραση, πού στις μέρες μας (1977) μελετούμε συστηματικά.
Ή μελέτη τού ρεμπέτικου βασίζεται στις αναπαραστάσεις των έρμηνειών πού έχουν καταχωρηθεΐ σέ δίσκους καί σέ μαρτυρίες των πρωταγωνιστών αύτού τού κοινωνιολογικού φαινομένου. Μέχρι σήμερα μάς έλλειπε ή ζωντανή μαρτυρία μιάς βραδυάς σ’ ένα κέντρο, όπου τό ρεμπέτικο τραγουδιέται καί ζωντανά έκφράζεται. Ετούτος ό δίσκος είναι αύτή άκριβώς ή ζωντανή μαρτυρία πού συμβαίνει νά είναι κι ή μοναδική: πρόκειται γιάτό συνηθισμένο πρόγραμμα μιά; καθημερινής, στά μέσα τού 1955, στό κέντρο τού Τζίμη τού Χοντρού.
Είναι ή ήχογράφιση πού έκαμε έρασιτέχνης θαμώνας τού κέντρου μ’ ένα μαγνητόφωνο τού καιρού έκείνου, έχοντας άκουμπήσει ένα μικρόφωνο κοντά στό πάλκο. "Ολοι οί ήχοι είναι παρόντες: τό συνθημα τής άρχής, τό πέρασμα μιάς μοτοσυκλέττας, οί παρεμβολές κι οί διακοπές των οργάνων, τό σύνθημα τού τέλους («Ανοιχτέ τά παράθυρα νά φύγουν τά ντουμάνια...»).

Φ. Δρακονταειδής 28-5-1977

Καλλιτεχνική Δ/ση: Σταύρος Ξαρχάκος
Παραγωγή: Σταύρος Ξαρχάκος
Τεχνική Επεξεργασία: Νικ. Δεσποτίδης
Studio: ERA
Μακέτα εξωφύλλου: Κώστας Τσεκούρας
Κατασκευή & Εκτύπωση: Άφοι Ν. Πιτσιλού
Φωτογραφία: Δραγωνέας
_________________________________________________________________________

Ελπίζω να σας αρέσει.
Κάποια στιγμή θα ανέβει το επόμενο.

Ο δίσκος αγοράστηκε από το δισκάδικο του Ζαχαρία χαμηλά στη Ναυαρίνου (Θεσσαλονίκη ε) από κάποια κάποτε ως δώρο.

Γειά
Γ

[Βανίλια-Βινύλια]

Γιά νά δώσουμε τή σημασία τής μαρτυρίας πού παρουσιάζουμε, θά πρέπει νά θυμηθούμε ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά στό τέλος τού Εμφυλίου Πολέμου, στήν έξαρση τής μετακίνησης τού πληθυσμού από την ύπαιθρο στις πόλεις, στήν περίοδο τής μετανάστευσης, στόν καιρό των άμερικάνικων προτύπων, όπου όνειρα καί προσδοκίες συστηματικά καλλιεργούνται, ενώ κυβερνήσεις άνεβαίνουν και κατεβαίνουν σ ένα χορό άποκαλύψεων καί περιέργων συνδυασμών. Τό πάλκο άποκτάει μικρόφωνο, ενίσχυσες, γίνεται «ήλεκτροκίνητο». Τό πρόγραμμα φτιάχνεται μ’ εξωτισμούς, άναπολήσεις, ήθικολογίες, μερακια, τούρκικους αμανέδες κι έπιτυχίες πρόσφατες, γιά νά κορυφωθεΐ με μια σειρά πειραγμάτων, στό ρυθμό τού «Θέλω νά γίνω μπουφετζής», σειρά πρωτοφανή γιά τήν ένταση, τήν άλήθεια, τη σωστή αποτύπωση μιας ελληνικής πραγματικότητας, πού ούτε τόν άπόηχό της δέν έχουμε, ένώ οί συνέπειες του περίγυρου έκεινου μάς βαραίνουν. Ή κυριαρχία τής Μαρίκας Νίνου σέ αύτό τό σύνολο είναι απόλυτη. Η φωνή της, μεταλλική, περήφανη ή προσωπικότητά της έντονη ή έρμηνεία της χωρίς κενά κι υποχωρήσεις· τό κέφι της πηγαίο καί χωρίς φτιασίδια ή έπαφή της μέ τό πάλκο πραγματική. Χωρίς τους περιορισμούς πού δημιουργεί τό στούντιο, τό ρεμπέτικο στό περιβάλλον τού κέντρου άποκτάει άλλη διάσταση: παράδειγμα πώς ή Μαρίκα Νίνου τραγουδάει έδώ τά «Καβουράκια». Τέτοιες ερμηνείες έπιβεβαιωνουν τήν άποψη τού Βασίλη Τσιτσάνη (πού άκούγεται στό δίσκο νά σιγονταρει) ότι η Μαρίκα Νινου είχε κάτι «ιδιαίτερο». Τό Ιδιαίτερο πού βρίσκουμε είναι ή έλλειψη «βεντετισμού» κι η ευπρεπεια τού συνολου, στήν μεταβατική στιγμή, τότε πού ή διασκέδαση ήταν έξωτερίκευση, κοινωνική έπαφή κι άναζήτηση ύγιής.