Oxybrain - Στις Κορυφές

Υπόγεια Βάση 2017

Στίχοι:

Πάντα μου άρεσε να χάνομαι στις κορυφές
Και από των δέντρων τα φύλλα ν' ακούω τις φωνές
Να μου χτυπάει την πόρτα σαν ξένος ο άνεμος
Να μου μιλάει η φωτιά σα να τανε χαμένος αδελφός
Πάντα μου άρεσε η βροχή να πλένει χρώματα
Και στην ατμόσφαιρα ν' απλώνονται τ' αρώματα
Κι ας μπερδευτήκαν καλοκαίρια και χειμώνες
Στα ύψη είναι πoυ σ' έχανα και διέγραφα κανόνες
Κάτω απ' τον έναστρο σηκώσαμε στα χέρια
Τα βάρη μιας ζωής που βάρυνε απ' τη μιζέρια
Εκεί σε βρήκα φίλε εκεί είναι που σε χάνω
Εκεί είναι που ξεβράστηκα και θέλω ν' ανασάνω
Πάντα μου άρεσε να τρέχω με τα σύννεφα
Και στη σιωπή τους ν' απαντάω καταφατικά
Γιατί ανθρώπων οι κουβέντες ήταν ψέματα
Και γω ζούσα γι' αλήθειες που δε βρήκα ώσπου χάθηκα
Πάντα μου άρεσε η μορφή σου στην ομίχλη
Γιατί πάντα μου θύμιζε πως ζούσα μες στη λήθη
Όμως δε γούσταρα ανθρώπους δίχως πάθη
Ανθρώπους που κρατούσανε για πάρτη τους τα λάθη.

Στις κορυφές με γεννήσανε μες στα δάση
Οι μοίρες που ζευγάρωσαν στου φεγγαριού τη χάση
Στις κορυφές απ' του μυαλού μου το ξενέρωμα
Τα βράδια που όλο μ’ έχανα και τίποτα δεν έκανα

Πάντα στις κορυφές θα πνίγομαι στα βάθη
Αυτά που οι θνητοί ξεχάσανε πως έχουν μάθει
Γιατί οι θεοί γκρεμιστήκανε από το θρόνο τους
Από λαούς που κάποτε αμφισβήτησαν το λόγο τους
Πάντα θα χάνομαι εκεί στους μαύρους μήνες μου
Εκεί φυλάω σε υπόγεια τις μνήμες μου
Είναι μια τάση φυσική να βρω τις ρίζες μου
Τις ώρες που με πούλησαν τόσο φτηνά οι μοίρες μου
Είναι ταξίδι στη δικιά μου την πατρίδα
Σ' αυτή που δε σκοτώνουν να χρυσώσουνε το Μίδα
Είναι ο χρόνος που για πάρτη μου σταμάτησε
Τα χρόνια που περάσανε και το παιδί μεγάλωσε
Πάντα μου άρεσε να βρίσκω την ουσία
Εκεί που τρέφονται οι ξεπεσμένοι μ’ αμβροσία
Εκεί δε θα έρθει της ψυχής μου το ημέρωμα
Άμα δεν αντικρίσουμε μονάχοι το ξημέρωμα
Πάντα μου άρεσε να αδειάζω το μυαλό μου
Κι όσο ψηλώνω τόσο χαμηλώνω το εγώ μου
Γιατί στα δάση που μεγάλωσα με χάλασαν
Τον άνεμο να φράξουν δε μπορούν δεν το λογάριασαν

Στις κορυφές με γεννήσανε μες στα δάση
Οι μοίρες που ζευγάρωσαν στου φεγγαριού τη χάση
Στις κορυφές απ' του μυαλού μου το ξενέρωμα
Τα βράδια που όλο μ’ έχανα και τίποτα δεν έκανα.