ΑΒ Λόγος - Σκεπτικός κι Αφηρημένος

Показать описание

Παραγωγή : Δύσληπτος
Στιχοι : ΑΒ Λόγος

Κλειστα παραθυρα θλιμμενα προσωπα και τοσο δα μελαγχολω
ειναι περιεργα κι εδω αγαπη μου δεν σου ταιριαζει να ζεις στον κοσμο αυτο δεν θα χαρω να σε δω
Ορθανοιχτα παραθυρα χαμογελαστα προσωπα και τοσο δα να ξερεις σ αγαπω
καμια φορα υπερβαλλω οταν λειπεις μα δεν ειναι κατι οπως μου λεγες μια μερα θα ωριμασω κι εγω

Τον τελευταιο καιρο δεν ζω απλα κινουμαι, δεν ονειρευομαι απλα στοχευω,
δεν χαιρομαι για τιποτα απλα γελω κι αναρωτιεμαι αν ολο αυτο ειναι κατι καλο; Mπα, καλο νομιζω δεν το λες.
Ειμαστε οι ιδιοι ανθρωποι που γνωρισες εχθες, που ερωτευτηκες σημερα και μας γαμησες απο προχθες κι εσυ το ιδιο πλασμα του θεου που τρεφεται απο πληγες, ανοιχτα ραμματα κι φοραει ολου του κοσμου τις οσμες. Μυριζεις θλιψη εκεινα τα βραδυα οπου οι ανθρωποι περναν καλα, κι δεν πειραζει αν μια φορα δεν περασαμε Χριστουγεννα, εχουμε καλοκαιρι μα το δεντρο παραμενει σκονισμενο στη γωνια.Τα λαμπακια τρεμοπαιζουν μια στο τοσο για ξεκαρφωμα, βρισκομαι ηδη στο πατωμα και τα χαζευω σαν να ναι πεφταστερα, δεν θα ευχηθω γιατι κι ο ιδιος ο θεος εχει ελλατωμα...μπορει κι περισσοτερα απο μας.Να θυμασαι να ξεχνας, κι οσο περναει ο καιρος γινεται ολο κι καλυτερο, καποιοι χωρις επιπεδο μας εριξαν το επιπεδο, ομως απο σημερα θα κανουμε αλλαγες...Παναγιωτη αυτα ελεγες κι εχθες κι ετσι περασαν λιγα χρονια, παραδεχομαι σ αγαπησα στα λογια,παραδεξου οτι μου εκοψες τα χερια και τα ποδια. Σ' ειδα κρυφα τη νυχτα να πειραζεις τα ρολογια,μετανιωσες ή βιαζεσαι; O διαολος ποτε του δεν κουραζεται, για τον αλφα βητα λογο καπως μοιαζεται, ποιος νοιαζεται ? Kι ισα ισα το χερι μου οταν πεθανε τον χαιδευε, διπλα ο κοσμος δακρυζε, που να ξερε οτι την ψυχη μου χρονια κατασπαραζε.Kι ειμαι καλα πολυ καλα, διχως νευρα σημερα κι ας ξυπνησα στραβα, μετα απο καιρο εχω ενα καλημερα που μου γεμιζει την καρδια κι ενα καληνυχτα που με σπρωχνει απο εφιαλτες μακρυα. Kι σταδιακα τα ονειρα μου γινονται ολο κι πιο ομορφα, αφου διακρινονται σιγα σιγα πισω απο την λιστα με τα ονοματα, τα ονοματα που με πληγωσαν εναν καιρο κι μια φορα, κι ειμαι περηφανος που διαγραφω μερικα.Zουμε για την ασπρη μερα που καποτε θα δουμε, κι αν μια μερα χαρουμε κρατα το μυστικο για μας. Αρκουμαι με ενα χαμογελο κι ενα καφε πριν κατι νεο ξεκινουμε. Μπορουμε; Εστω για μια φορα με ησυχια να κοιμηθουμε; Kατω απο τα σεντονια μας ξαπλωνουμε αγκαλια μα που ναι(;) το αισθημα που εκρυψες κατω απο το χαλακι της εξωπορτας σου καθημερινα νεοι ερωτες ποδοπατουνε. Χρωσταμε ενα χωρο κι σ αυτο τον χωρο η θα χορεψουμε ή θα σκοτωθουμε...Τα βηματα ειναι τοσα πολλα που θα τα μαθουμε ή στο τέλος θα χαθουμε? χαθουμε!