Ένας - Ως Αιδώ (Στίχοι)

Показать описание

Ερμηνεία: Δημήτρης Καντάρης / Λ.Ο.Σ / Νεκτάριος Καραγιάννης

Ένας σοφός, ένας δημιουργός, ένας σκοπός,
ένας φτωχός, ένας ηθοποιός, στο βάθος υπάρχει φως,
ένας που δεν υπολογίζει αν θα αλλάξει ο καιρός,
μα πως θα καταλάβω ότι χάνουμε συνεχώς.
Ένας θεός, ένας ουρανός και λίγο προβληματισμός,
βουλιάζω στα σύννεφα διαρκώς, μοναχικός,
ο εχθρός που γίνετε πιο κοντινός, ένας παραπληγικός,
δακρύζει μες την αγκαλιά του, κυλάει, πνίγεται ο θυμός.
Ένας δρόμος είναι σωστός, ένας ανώφελος σκοπός
που είναι κενός, χαμένος ρυθμός, ένας αριθμός,
ένας υπολογισμός ίσων πολλαπλασιασμός,
ένας τύπος γεμάτος γρίφους που γίνεται θεσμός.

Κάποιος που κυνηγάει συνέχεια το όνειρο αυτό
θα ήθελε να κουβαλά μέσα από τις στάχτες του αυτό,
σέρνεται, ακολουθά, ασταμάτητα παραμιλάει,
δίπλα του η ελπίδα ξεψυχάει, δεν το βάζει κάτω πολεμάει.
Ένας εθισμός πραγματικός, ρεαλιστικός,
άνθρωπος παραγωγός παύλα κυκλοθυμικός,
ένας ορισμός μεταφυσικός που μεταλλάσσεται,
φόβος εξωπραγματικός, τρομακτικός, εριστικά αλαζονικός.
Ένας και μοναδικός
είναι ο τρόπος που εξιστορείται και παρουσιάζεται ο λόγος μου αυτός
είναι σωστός, είναι σωστός,
είναι σωστός, είναι σωστός.

Ένα μέσα στο άπειρο ένα με το άπειρο δύο
πλεύσεις μιας σχέσης στης ζωής την αρένα,
που άλλες φορές επιδρά σφοδρά άλλες φορές αμυδρά
μα όπως και να ‘χει δεν είναι άκυρο και πάντοτε σίγουρα.
Ένα λοιπόν, που τώρα τα βλέμματα μας συναντιούνται γίνονται ένα,
αμερόληπτά στέκουν εκεί έτοιμα προς γέννα.
Δύο παράλληλες σαν εφόδιο
δύο ασφάλειες για παν ενδεχόμενο, εμπόδιο δίο-δίο
που βρίσκεις κατεστημένο στο τέλος
να πληρώσεις το ένα αντίτιμο
γιατί αν πληρώσεις δύο μπορεί να βγεις χρεωμένος.

Χρυσή ραφή άδειοί κάδοι, μπράβοι
που ‘χουν σαν εργολάβοι
να οδηγούν το κοπάδι
βαθιά στο σκοτάδι του Άδη.
Άστρο-live με βλάβη και χάνομαι
σε δρόμους πάνω που βρίσκω τους δρόμους μου
κάποιες φορές με παρασύρει άλλος μα όπως και να’ χει
μάλλον τα κάνω όλα μόνος μου, μόνος μου,
κι όλα αυτά τα θαυμαστά που γίνονται γύρω μου,
και δως μου, ο πόνος μου, τα βάλσαμα του κόσμου, φως μου, μόνος μου.
Πόσες φορές δεν είπα πως για το βιός μου είναι λίγος ο χρόνος μου
και πως άσχετα απ’ τη φορά του προστίμου ίδιος είναι ο δρόμος κι ο χρόνος μου, μόνος μου,
και πως θα γίνω σαν το πατέρα μου αν γίνει σαν εμένα ο πόνος μου,
κι αν θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα μου ο χρόνος μου, μόνος μου,
κι αν ήμουνα μόνος μου πως θα έλεγα αυτός είναι πόνος κι αυτός είναι φόνος μου, μόνος μου.

Τα μικρόφωνα με μένα γίναν τρία,
μπαίνω πάλι στην ουσία,
αφετηρία η μουσική μου είναι μία εμπειρία
η δικιά μου στιχομυθία.
Σηκώνω το χέρι να πω το μάθημα στη τάξη μου ¨Κυρία!!¨
μα το μιλάω, δεν μ’ αφήνουν, έχει θόρυβο, κάντε ησυχία.
Παράνομο σεξ τώρα και ζητώ
ότι ζούμε σ’ αυτό το μεγάλο χωριό,
σ’ αυτό το επεισόδιο της ζωής μου συνέχεια γελώ,
σ’ ένα έργο βουβό.
Άπορό γιατί δεν αλλάζω ρόλο, να ξαναβάλω κι εγώ φτερά,
φυσάει όμως εκεί ψηλά, στη γη πατάω ακόμα πιο γερά.
Χρειαζόμαστε ένα σιδερωμένο γιακά, δύο δαχτυλίδια χρυσά
τρία νούμερα πιο μεγάλα γιατί του χρόνου θ’ αλλάξει η μόδα ξανά.
Παιδιά σαν κι αυτά δεν βλέπουν καλά,
φοράνε λάθος γυαλιά,
μπαμπά δωσ΄ τους κι άλλα λεφτά
να το παίζουνε μούρη στην αγορά.
Ένα - το δικαίωμα ακοής το φυλάει Α.Ε.Π.Ι, μια πουτάνα για σένα.
Δύο - το κράτος είν’ το παρακράτος κι από κάτω είναι βάλτος φορείο.
Τρία - το άδειο βρωμάει γιατί κάθε μέρα είναι αργία.
Στο παράδεισο τα φίδια φάγαν όλα τα μήλα – τελεία.
Ο φόβος σου έγινε νόμος μου,
φτάνει να ξέρεις δεν είσαι μόνος σου,
η φωνή μου ζητάει αγκαλιά, ακόμη πιο ζεστή απ’ τη συγνώμη σου
η κάθε πόλη έγινε πόλη μου
και το σκοτάδι έγινε φως μου,
στον καθρέφτη ψάχνω, χάνω, που ‘ν’ το συναίσθημα, ο εαυτός μου,
δεν φαίνεται σα μυστικό μου, το κρατάω πάντα μέσα μου βαθιά,
δεν φαίνεται όπως ο μικρός που του μιλάς μα ποτέ δεν αντιδρά,
δεν φαίνεται όπως το ψέμα που γυρνάει και σε χτυπάει πιο δυνατά,
Καντάρης Δημήτρης, Ως Εδώ, Λ.Ο.Σ για τα πρακτικά.