Ἀναστάσεως ἡμέρα - Παντελής Τερεζάκης - Ενορχήστρωση Χριστόφορος Τσιτουρίδης

Ἀναστάσεως ἡμέρα
καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει
καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα.
Εἴπωμεν, ἀδελφοί,
καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς
συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει
καί οὕτω βοήσωμεν
Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν
θανάτῳ θάνατον πατήσας
καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασιν
ζωήν χαρισάμενος.

Με τον Χριστόφορο είχαμε συνεργαστεί τα τελευταία 10 χρόνια (από το 2008 και πριν) στους τρεις δίσκους που είχαμε φτιάξει με τον Βασίλη τον Σαρησάββα κι όχι μόνον. Ήταν πάντα ένας προσεκτικός, με υπερευαίσθητο αυτί ηχολήπτης. Αυτό που δε γνώριζα είναι ότι ασχολούμενος με τη σύνθεση – πιθανότατα ερασιτεχνικά – τα κατάφερνε πολύ καλά. Έχοντας μάλιστα την άνεση της ηχοληψίας στον χώρο και τον τρόπο, με την εξαιρετική τεχνογνωσία του, καθιστούσε αυτή την δραστηριότητά του πιο θεαματική.
Δε νομίζω ότι με είχε ακούσει ποτέ να ψάλλω. Ίσως με άκουσε να ψελλίζω ή να τραγουδάω τα μέλλοντα να ηχογραφηθούν, δοκιμαστικά προς χρήσιν των τραγουδιστών που, τελικά, στους δίσκους που προανέφερα, τα τραγούδησαν.
Με εντυπωσίασε όταν μου ζήτησε να ψάλλω το συγκεκριμένο, υπέροχο τροπάριο - θεολογικό ογκόλιθο - που περιγράφει όλο το μεγαλείο της Ανάστασης του Χριστού με τον καλύτερο δυνατό – εν ανθρώποις – τρόπο. Υποψιάζομαι ότι την ίδια εντύπωση έκανε το δοξαστικό αυτό και στον Ρούλη (Θεόδωρο Παπακωνσταντίνου) 40 περίπου χρόνια πριν, όταν, λίγο πριν φύγει από κοντά μας, το διασκεύασε με τον πλουσιότερο και ομορφότερο τρόπο για τετράφωνη χορωδία. Το είχα ακούσει πολλές φορές και απ’ την Παιδική Χορωδία της Αγίας Τριάδας με τη διεύθυνση του αδερφού του, Βασίλη, απ’ την Χορωδία του Γ’ Προγράμματος με διευθυντή τον πρώτο του χορωδιακό συνεργάτη – μαέστρο στην Παιδική Χορωδία των ΧΜΟ Θεσσαλονίκης, για την οποία εξάλλου και γράφτηκε και μετέπειτα διευθυντή της προαναφερθείσας Χορωδίας, Αντώνη Κοντογεωργίου αλλά και από πολλές ακόμη Χορωδίες, αφού το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελούσε κι αποτελεί πάντα «πρόκληση» για κάθε αξιοπρεπή χορωδία – ελληνική ή ξένη - μαζί με την επίσης ξεχωριστή, εξαιρετική Θεία Λειτουργία του.
Ο Χριστόφορος, λοιπόν, ήθελε να το ψάλλω όχι σαν τενόρος σολίστ, όπως έχει δοθεί η σχετική οδηγία στην παρτιτούρα, αλλά σαν ψάλτης. (Ακούγεται λίγο αστείο να θέλει «να ψάλλω σαν ψάλτης…», αλλά αυτό ακριβώς ήθελε κι αυτό μου ζήτησε.) Τελειώνοντας σολιστικά την ηχογράφηση του μέλους (αυτού που στην ευρωπαϊκή γλώσσα θα λέγαμε «cantus firmus») γράψαμε και τις υπόλοιπες φωνές (μέρη) με τη φωνή τη δική μου. Ψάλλοντας ή τραγουδώντας, ας κρίνει ο ακροατής!
Πάνω σ’ αυτές τις ηχογραφήσεις, ολοκλήρωσε το έργο τοποθετώντας την ορχηστρική του φαντασία συνυφασμένη με την ονειρική του ευαισθησία, όπως αυτή γράφτηκε μέσα του νοηματοδοτούμενη απ’ το κείμενο του ύμνου.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2008 με το μάλλον ιδιαίτερα ευρηματικό όνομα «Μουσικές που ποτέ δεν ξεχνιούνται – Ύμνοι σε διασκευή». Παίρνουν μέρος αξιόλογοι καλλιτέχνες, όπως ο φίλος ο Ζάχος ο Τερζάκης, τενόρος με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί παλιότερα και μαζί, με την Παιδική μου τότε Χορωδία του Δημοτικού Σχολείου του Ασβεστοχωρίου και πολλοί ακόμη.
Και βέβαια ο Χριστόφορος υμνεί με τον δικό του τρόπο το γεγονός της Ανάστασης του Χριστού. Με κάλεσε για να ψάλλουμε μαζί ένα «Χριστός ανέστη» σ’ όλους όσοι θα ακούσουν το «τραγούδι» αυτό με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο.

Χριστός ανέστη, λοιπόν (=αποτέλεσμα), πριν (=αιτία), πάντα (=χάρισμα - δώρο)!