'Μεσόγειος' Ζωρζ Μουστακί, αποδ. στίχ., Δ. Χριστοδούλου, 'En Méditerranée' Georges Moustaki, Eftopía

Το 1971, όταν στην Ελλάδα υπήρχε η χούντα των Συνταγματαρχών και στην Ισπανία η χούντα του Φράνκο, ο Georges Moustaki λαμβάνοντας υπόψη του τη μακραίωνη ιστορία των λαών της Μεσογείου γράφει αυτό το τρυφερό και λυρικό τραγούδι για τη Μεσόγειο που όμως έχει έντονο πολιτικό χαρακτήρα. Τελικά το λυρικό ύφος επικρατεί παρόλο που ο Moustaki ήταν μια προσωπικότητα πολιτικοποιημένη και εκείνη την εποχή ήταν φίλος με τη Μελίνα Μερκουρη και τον Μίκη Θεοδωράκη και τραγουδούσε τα τραγούδια του στα γαλλικά.  Αγαπώ ιδιαίτερα αυτό τραγούδι όχι μονο γιατί μυρίζει Μεσόγειο και καλοκαίρι αλλά γιατί ενώνει στους στίχους του δυο αγαπημένες πόλεις, την Αθήνα και τη Βαρκελώνη, δυο πόλεις της "μεσογειακής λίμνης".

"On peut toujours rêver, d'Athènes et Barcelone

Il reste un bel été qui ne craint pas l'automne

En Méditerranée"

"Μεσόγειος"

Μουσική-στίχοι: Ζωρζ Μουστακί

Απόδοση στίχων στα ελληνικά:

Δημήτρης Χριστοδούλου

Διασκευή:"Ευτοπία"

"En Méditerranée"(1971) 

Georges Moustaki

Eftopía

Nikos Sachpazis, ud

Vagelis Protopapas, guitar & voice

Μεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά

παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά

γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό

το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό

μεσ’ τη Μεσόγειο

Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί

τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή

νησιά σαν περιστέρια αιώνιες φυλακές

το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές

μεσ’ τη Μεσόγειο

Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά

τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά

λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου

το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του

μεσ’ τη Μεσόγειο

Le ciel est endeuillé par-dessus l'Acropole

Et liberté ne se dit plus en espagnol

On peut toujours rêver, d'Athènes et Barcelone

Il reste un bel été qui ne craint pas l'automne

En Méditerranée

Εδώ στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ

μεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών

τα όνειρα που `παίζαν στα βαθιά νερά

γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά

μεσ’ τη Μεσόγειο