RAZASTARR - ΌΠΩΣ ΛΙΩΝΕΙ ΤΟ ΚΕΡΙ - PASSPORT - 05.11.2016!

ονόματα, μέρη,
δρόμοι και δρόμοι, πρόσωπα, πλατείες, δρόμοι,
σταθμοί, ένα πάρκο, μοναχικά δωμάτια
λεκέδες στον τοίχο, κάποιος χτενίζεται
κάποια που τραγουδάει στο πλάι μου, κάποια που ντύνεται
δωμάτια, μέρη, δρόμοι, ονόματα, δωμάτια,
Μαδρίτη 1937
στην πλατεία του Αγγέλου
οι γυναίκες κεντούσαν και τραγούδαγαν
μαζί με τα παιδιά τους,
ύστερα χτύπησε συναγερμός κι ακούστηκαν φωνές,
σπίτια γονάτισαν στη σκόνη,
πύργοι εσκίστηκαν, πρόσωπα λερωμένα με φτυσιές
κι ο λαίλαπας των κινητήρων μόνιμος:
οι δυο τους γδύθηκαν κι αγαπήθηκαν
υπερασπίζοντας το μερτικό μας στον αιώνα
το μερτικό μας σε καιρό και σε παράδεισο
ν' αγγίξουνε τη ρίζα μας και να μας ανακτήσουν,
να ξαναβρούνε την κληρονομιά μας
που την αρπάξανε χίλιους αιώνες τώρα
οι κλέφτες της ζωής,
οι δυο τους γδύθηκαν, φιλήθηκαν
γιατί οι αγκαλιασμένες τους γύμνιες
πηδούν το χρόνο και είναι άτρωτες,
τίποτε δεν τις πιάνει, γυρνούνε πάλι στην αρχή
χωρίς εσύ χωρίς εγώ, δεν έχει αύριο ή χτες ούτε ονόματα
αλήθεια και των δύο σ' ένα μονάχα σώμα και ψυχή,
ακέραιο Είναι...
αδέσποτα δωμάτια
ανάμεσα σε πόλεις που ναυάγησαν,
δωμάτια και δρόμοι, ονόματα και πληγές,
το δωμάτιο με τα παράθυρα που βλέπει
σ' άλλα δωμάτια με το ίδιο ξεθωριασμένο χαρτί
όπου κάποιος με πουκάμισο διαβάζει εφημερίδα
ή μια γυναίκα σιδερώνει. Το φωτεινό δωμάτιο
που τα κλαδιά επισκέπτονται της ροδακινιάς,
το άλλο δωμάτιο: έξω πάντοτε βρέχει
κι υπάρχει αυλή με τρία παιδιά που σκούριασαν,
δωμάτια που είναι πλοία κι αιωρούνται
σ' έναν κόλπο φωτός, δωμάτια υποβρύχια:
η σιωπή απλώνεται σε πράσινα κύματα,
φωσφορίζει ό, τι αγγίζουμε,
μαυσωλεία του λούσου, ήδη φθαρμένα
τα πορτρέτα, τριμμένα τα χαλιά,
παγίδες, κελιά, μαγεμένες σπηλιές,
κλούβες και δωμάτια αριθμημένα,
όλα μεταμορφώνονται όλα πετούν,
κάθε καλούπι σύννεφο και κάθε πόρτα
βλέπει στη θάλασσα, στο χωράφι, στον αέρα,
κάθε τραπέζι και κάθε πανηγύρι κλειστά σαν αχιβάδες
ο χρόνος ματαίως τα πολιορκεί,
δεν υπάρχει πια χρόνος, ούτε τοίχος: χώρα χώρο,
άνοιξε το χέρι, μάζεψε αυτόν τον πλούτο,
κόψε τα φρούτα, φάε τη ζωή
κρατήσου στη ρίζα των δέντρων, πιες νερό!

Οctavio Paz- Ηλιόπετρα (Το ποίημα συνεχίζεται στο επόμενο βίντεο)