LOGOUT - ΨΥΧΟΚΟΜΕΙΟ

Παραγωγή /Στίχοι /Παρουσίαση /Μίξη: LOGOUT

Άνοιξαν οι πύλες μια μέρα να βγουν έξω τα θεριά.
Σκίτσο τώρα η γνώση χειροπόδαρα δεμένη σε καμβά.
Άνοιξαν οι πύλες μια μέρα βγήκε η τρέλα παγανιά.
Ψέμα είναι πως πάει στα βουνά, είναι κοντά.

Άνοιξα μάτια στον κόσμο αυτόν
Δε με ρώτησαν μα ήμουν παρών
Μεγάλωσα έξω και κάτω απ' τα αστέρια
κι ήρθε το γαμημένο σήμερα, που με δεμένα χέρια
Θέλω τόσα να αγγίξω μα δε φτάνω
θέλω να ζωγραφίσω μα μου κρύψανε το πλάνο
είχα πει πως είχα δει, μια φορά κι αυτό για λίγο
τη χαρά μες τη ζωή κι όλο αυτό πριν να ξεφύγω.
Και τώρα ιατρείο, εδώ ψυχοκομείο
εδώ που το μυαλό μου είναι σαν νεκροταφείο
να σπάω τα λουλούδια που μου φέρνουν οι δικοί μου
μα το ξέρω τα αγαπούσα είχα τόσα στην αυλή μου.
Είχα τόσα να θυμάμαι μα οι ενέσεις με πονάνε
και έτσι αράζω σε ένα τοίχο, το άγνωστο κοιτάμε
δίχως έκφραση, αισθήματα ή απώτερο σκοπό
δίχως να 'σαι καν εδώ ή να ξέρω αν είμαι εγώ.
Λένε πως είμαι εντάξει, θεωρία όχι πράξη
λένε θα τα καταφέρω, μα τα βράδια υποφέρω.
Κι όλα αυτά γιατί νοιαζόμουν για τον τόπο και το τρόπο
που είχα μπει και αναλωθεί μες της μιζέριας σας το κόλπο.
Να 'χα λίγο δύναμη να πω και άλλα δυο λόγια
να 'χα λίγο δύναμη για να σταθώ στα πόδια
απόκοσμο παράσιτο σα λέρα και φοβέρα
όλα πήγαιναν καλά να ξες, ώσπου μια μέρα.

Μια μέρα τα 'χασα,
απ' την ακμή στη παρακμή κι από εκεί λευκό κελί.
Μια μέρα τα 'σβησα,
από το παρελθόν στο τώρα κι ένα στίχο στο χαρτί.

Μια μέρα τα 'χασα όταν κοιτούσα από ψηλά
είχα το νου μου μη με δουν και με ποτίσουν πολλά
μια μέρα τα 'σβησα όλα από μέσα μου απλά
είπα σε εμένα να μπορώ έστω να δώσω χαρά
κι ήρθα ξανά, να σε τρομάξω όπως χθες
ή να σ 'αφήσω να ρωτάς για εφιάλτες και ευχές
μια μέρα τα 'δα όλα ανάποδα και σκάρωσα το χρόνο
με φίλους τα τετράποδα τον ήλιο και οξυγόνο
άσε με μόνο.. ξέρω καλά μ' αυτά να αντέχω
με θυμάσαι μάνα έγινα ό,τι μου 'πες να προσέχω
και έχω τόσα να πω λιώνω στο πιο παλιό τεφτέρι
σε ένα μίζερο, απόμακρο, μπουρδέλο καλοκαίρι.
Κι αν στάζει μέσα μου φαρμάκι δε ποτίζω
μαθαίνω να το ζω όπως το ζούσα και γνωρίζω
ακόμα πιο πολλά για όσα με κάναν και ιδρώνω
αφήνω πίσω σκέψεις και το τώρα τσαλακώνω
άσε με μόνο, μπορώ και πάλι να το στρώσω
δίνω όλη την αρχή να βλαστημάω μια στο τόσο.
Τι περιμένεις από κάποιον με καπέλο
κάποιον με ίδια γυναίκα σε τεράστιο μπουρδέλο
να μη θέλω κι εγώ λίγο να πιω απ' το ποτό σας
για να βάλω μυαλό στον έναν και μόνο θεό σας
να μη θέλω να ζω χωρίς παράνοια στο όνειρό σας
και γι αυτό θα σας ξυπνώ τα βράδια μες το σπιτικό σας
δηλώνω εμένα μόνο στο χρεωστικό σας
πάρτε το σώμα, το μυαλό κι είμαι δικός σας
κάποιος το ξέρω κάποια μέρα θα το νιώσει
ζω το χρυσό αιώνα σας, όχι την πτώση..