Who’s Afraid of Literature.gr ? Η Τέσυ Μπάιλα και η Kυριολεξία της Μεταβλητότητας

Όσοι έχουν διαβάσει την Τέσυ Μπάιλα θα συμφωνήσουν τουλάχιστον σε τούτο. Υστερεί από αισθητικά μειονεκτήματα. Αν οι αισθήσεις μας είναι πέντε – και οι πέντε διεγείρονται επιτυχώς.

Η ικανότητά της να συνθέτει πλέγματα σχέσεων, φανερώνοντας την υποκειμενικότητα των φωνών, κυρίως δε στο αντικαθρέφτισμα των ηρώων της, το οποίο σε αρκετά σημεία στη γραφή της εμφανίζεται με ένα σκληρό αλλά ζηλευτό ρεαλισμό, υπηρετεί έναν από τους βασικούς σκοπούς της λογοτεχνίας - να κλονίζει εδραιωμένες πεποιθήσεις.

Στα βιβλία της, κατά ένα μαγικό τρόπο απορυθμίζεται η περιρρέουσα ατμόσφαιρα - και ας έχει περιγραφεί ενδελεχώς – οι ήρωες της λειτουργούν ως ένα σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων και αισθανόμενοι την ίδια πίεση παραδίδονται αργά αλλά ολοκληρωτικά και δίκαια στην κρίση του αναγνώστη.

Στις κριτικές της - και κυρίως στις κριτικές ποιητικών συλλογών- ενώ σέβεται και αποδέχεται την αλήθεια του δημιουργού ως μια σύμβαση, οι αναπτύξεις της - εξίσου λογοτεχνικά κείμενα, εκλαμβάνονται από τον αναγνώστη ως αστραφτερές υποψίες αλλά ευτυχώς όχι αποκαλύψεις του νοήματος. Διότι η Τέσυ Μπάιλα δεν αισθάνεται κανένα χρέος σαφήνειας, την διακρίνει μια μεταβλητότητα στη γραφή της, από το λυρικό ‘Πορτρέτο της Σιωπής’ στον ωμό ρεαλισμό του βιβλίου της ‘Το μυστικό ήταν η ζάχαρη’, κατ’ επέκταση μια μεταβλητότητα στο τρόπο σκέψης της, μια προσαρμογή, η οποία απορρέει από μια αλάνθαστη κριτική αντίληψη, αιχμαλωτίζοντας την ουσία, την κυριολεξία.

Ο αναγνώστης κάνει ένα ταξίδι- εν γνώσει του- με τα βιβλία της Τέσυ Μπάιλα. Αλλά σίγουρα όχι αυτό που περιμένει. Τον συνεπαίρνουν διαφορετικές σηματοδοτήσεις, εξαιρετικά ευφραντικών διανοητικών διαδρομών, μια γραφή που τον χαλαρώνει έως ότου τον απορροφήσει εντελώς και τον αφήσει χωρίς ανάσα. Ίσως η συγκεκριμένη συγγραφέας να αντιπροσωπεύει το ‘’τέλειο έγκλημα’’ στην νεότερη ελληνική πεζογραφία.

Ντίνα Σαρακηνού, Αθήνα 25/06/2014