Chlebak [#476] 30.03.2019

#Chlebak #RafałSzymkoOP #PiotrFreyOP

Codzienny komentarz do czytań mszalnych prowadzony przez o. Rafała Szymko OP i o. Piotra Freya OP

_______________________________________

1. czytanie (Oz 6, 1-6)

Chodźcie, powróćmy do Pana! On nas zranił i On też uleczy, On to nas pobił, On ranę przewiąże. Po dwu dniach przywróci nam życie, a dnia trzeciego nas dźwignie i żyć będziemy w Jego obecności. Poznajmy, dążmy do poznania Pana; Jego przyjście jest pewne jak poranek, jak wczesny deszcz przychodzi On do nas, jak deszcz późny, co nasyca ziemię.

«Cóż ci mogę uczynić, Efraimie, co pocznę z tobą, Judo? Miłość wasza podobna do chmur o świtaniu albo do rosy, która prędko znika. Dlatego ciosałem cię przez proroków, słowami ust mych pouczałem, a Prawo moje zabłysło jak światło. Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń».

Ewangelia (Łk 18, 9-14)

Jezus opowiedział niektórym, co dufni byli w siebie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść:

«Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”.

A celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!”

Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».

________________________________________

Zdjęcia czołówka: Marcin Jończyk

________________________________________

Zapraszamy do subskrybowania kanału na YT:

Można nas również znaleźć na Facebooku:

_______________________________________

[internauta]

Poznając Boga,
poznajemy samych siebie.
Dziękuję, Jezu.

[bozenas.]

Drodzy Bracia bardzo mądre są wasze komentarze i podnoszą w Görę serca Dziękujemy

[teresapaczos]

Dziekuje ci Panie za to ze wyrywasz mnie z nicosci ciemnosci tego swiata wolam do Ciebie Jezu Ufam Tobie z Panem Bogiem Amen Błogosławionego dnia🙏❤📿🙋‍♀️🌞

[ewaslobodzian]

JEZU TWOJE RANY LECZĄ MOJE RANY ....BOŻE MNIEJ LITOŚĆ MIŁOSIERDZIE DLA MNIE GRZESZNEJ UDZIEL ŁASKI TYM WSZYSTKIM WIĘCEJ NIŻ MI DAJESZ, BY ODNALEŹLI DROGĘ DO CIEBIE ....Z PANEM BOGIEM ...DZIŚ IDĘ NA DROGĘ KRZYŻOWĄ W PLENERZE ....

[jagodapuczel]

Szukajmy Pana Jezusa...bo jest na wyciągnięcie ręki...
Pan przychodzi do nas w Eucharystii...leczy...
opatruje rany, bo daje nam życie.... kocha nas bezwarunkowo....
Spokojnej nocki w ukojeniu z Panem Bogiem. Przytulam...🙏🙇‍♀️💖💙🌠🌛🌟

[arturstankiewicz]

Litania pokory

Opublikowane przez ZNAK JONASZA dnia 4 LUTEGO 2019

Sługa Boży Rafael kard. Merry del Val był najbliższym współpracownikiem św. Piusa X. Po wycofaniu się z publicznych spraw Kościoła, napisał przepiękną Litanię Pokory, którą odmawiał każdego dnia po odprawieniu Mszy Świętej.

***
O Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serce me według Serca Twego.

Od mojej własnej woli – wybaw mnie, Panie.
Od pragnienia bycia szanowanym – wybaw mnie, Panie.
Od pragnienia bycia kochanym – wybaw mnie, Panie.
Od pragnienia bycia wychwalanym – wybaw mnie, Panie.
Od pragnienia zaszczytów – wybaw mnie, Panie.
Od pragnienia podziwu i uwielbień – wybaw mnie, Panie.
Od pragnienia bycia wyróżnianym – wybaw mnie, Jezu.
Od pragnienia bycia proszonym o radę – wybaw mnie, Panie.
Od pragnienia bycia akceptowanym – wybaw mnie, Panie.
Od pragnienia bycia zrozumianym – wybaw mnie, Panie.
Od pragnienia bycia odwiedzanym – wybaw mnie, Panie.

Od lęku przed upokorzeniem – wybaw mnie, Panie.
Od lęku przed wzgardą – wybaw mnie, Panie.
Od lęku przed odtrącaniem – wybaw mnie, Panie.
Od lęku przed oszczerstwami – wybaw mnie, Panie.
Od lęku przed popadnięciem w zapomnienie – wybaw mnie, Panie.
Od lęku przed wyśmianiem – wybaw mnie, Panie.
Od lęku przed podejrzeniami – wybaw mnie, Panie.
Od lęku przed obelgami – wybaw mnie, Panie.
Od lęku przed opuszczeniem – wybaw mnie, Panie.
Od lęku przed odrzuceniem – wybaw mnie, Panie.

Aby inni byli kochani bardziej niż ja – Panie, udziel mi łaski, bym tego pragnął.
Aby inni byli cenieni bardziej niż ja – Panie, udziel mi łaski, bym tego pragnął.
Aby w opinii świata inni rośli, a ja się umniejszał – Panie, udziel mi łaski, bym tego pragnął.
Aby inni byli chwaleni, a ja bym był zapomniany – Panie, udziel mi łaski, bym tego pragnął.
Aby inni z pożytkiem służyli, a ja bym był odsuwany na bok – Panie, udziel mi łaski, bym tego pragnął.
Aby inni byli wyróżniani we wszystkim – Panie, udziel mi łaski, bym tego pragnął.
Aby inii byli bardziej święci ode mnie, bylebym został święty na miarę moich możliwości – Panie, udziel mi łaski, bym tego pragnął.

Gdy będę nieznany i ubogi – Panie, pragnę się tym cieszyć.
Gdy będę pozbawiony naturalnych doskonałości ciała i umysłu – Panie, pragnę się tym cieszyć.
Jeśliby o mnie nie myślano – Panie, pragnę się tym cieszyć.
Jeśliby zlecano mi najniższe posługi – Panie, pragnę się tym cieszyć.
Jeśliby nawet nie raczono się mną posługiwać – Panie, pragnę się tym cieszyć.
Jeśliby nigdy nie pytano mnie o zdanie – Panie, pragnę się tym cieszyć.
Jeśliby zostawiono mnie na ostatnim miejscu – Panie, pragnę się tym cieszyć.
Jeśliby nigdy nie prawiono mi komplementów – Panie, pragnę się tym cieszyć.
Jeśliby mnie ganiono w porę i nie w porę – Panie, pragnę się tym cieszyć.

O Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serce me według Serca Twego.



***
Siódmy stopień pokory według Reguły Świętego Benedykta.
Jeżeli mnich nie tylko ustami wyznaje, że jest najpodlejszy i najsłabszy ze wszystkich, lecz jest o tym również najgłębiej przekonany, upokarza się i mówi z Prorokiem: Ja zaś jestem robak, a nie człowiek, pośmiewisko ludzi i wzgarda pospólstwa; wywyższyłem się, zostałem upokorzony i zawstydzony (Ps 22/21/, 7; 88/87/, 16). A także na innym miejscu: Dobrze to dla mnie, że mnie poniżyłeś, bym się nauczył Twych ustaw (Ps 119/118/, 71).

***
Błogosławieni pokorni, albowiem oni zasmakują wiekuistej ciszy Niewidzialnego

[annaanielaflak]

“ W i e l k i P o s t jest czasem pokuty, ale nie jest to okres smutny ! Jest to czas pokuty, ale nie jest to czas smutny, czas żałoby. Jest to radosne i poważne zobowiązanie do wyzbycia się naszego egoizmu, byśmy ogołocili się ze starego człowieka, byśmy odnowili się według łaski naszego chrztu ” (Papież Franciszek).

[MG-kkkv]

Slowo piekne i i komentarz tez:) dzięki

[aga]

Super Braciszkowie macie komentarze!! Tacy młodzi, a tacy mądrzy. Duch Św. niech Was nadal wspomaga:)

[helenatrojanska]

Witam...witam...
Życzę pięknego...słonecznego weekendu 👍☀
Pozdrawiam cieplutko ☀🍀
🌲🌷🌲🌷🌲🌷🌲🌷🌳🌷🌳🌷🌳🌷
Z Panem Bogiem 💓👍

[bibliaihistoria]

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Jest coś urzekającego także w tym fragmencie Słowa: "Cóż ci mogę uczynić, Efraimie, co pocznę z tobą, Judo?". Jest to jak gdyby ukryta skarga Pana Boga, podobna do żalu ojca, przed którym stoi malec ukorzony po n-tym już wybryku. Ojciec zdaje się mówić: "Co ja z tobą pocznę, mały łobuzie, kochany łobuzie? Muszę cię ukarać, ale nie mogę cię potępić i nie mogę przestać cię kochać, choćby nie wiem co". Taki jest Bóg. A my ciągle swoje...
Bóg zapłać drogim Ojcom. Pozdrawiam Ojców i całą kochaną Społeczność. Bożego weekendu! Z Panem Bogiem. Paaa :)

[soniqdms]

Księga Ozeasza, pierwszego proroka z tzw. proroków mniejszych, pochodzącego od Efraima. Ozeasz (Jahwe wybawił) w ujęciu faktycznym lub alegorycznym poślubił kobietę wiarołomną, której wręczył list rozwodowy, a następnie przyjął ją powtórnie do swojego życia i formalnego związku. Posiadał z nią dzieci oraz przysposobił dzieci nieprawego zrodzenia.

Chciałoby się rzec historia stara jak świat, on ją kocha, ona go zdradza i odchodzi, ale on kocha nadal. Cierpi, kocha, czeka … Ona stacza się, zatraca, wówczas wraca .. on przyjmuje ją bez poniżenia, z miłością wyczekania. Nie wiedząc, a może mimo tego, że spodziewa się powtórzenia historii raz jeszcze.

Czas działalności Ozeasza zbiega się z ekspansją Asyryjczyków i zajęciem części ziem Izraela. Mimo zagrożenia niewolą lud Izraela zapomniał nadzwyczaj szybko o niewoli egipskiej, o wyjściu i wybawieniu, o przejściu przez pustynię. Wielu zaczyna oddawać hołd asyryjskiemu bożkowi odwracając się od Jahwe.

I słowa, doświadczonego związkiem Ozeasza, nawoływanie „Chodźcie, powróćmy do Pana!..” „..Poznajmy, dążmy do poznania Pana..”

Minęły tysiące lat i nie wiele się zmieniało. Nadal aktualne są słowa:
„..Dlatego ciosałem cię przez proroków, słowami ust mych pouczałem, a Prawo moje zabłysło jak światło…”
Można poszerzyć je jeszcze o Drogę i Światło świata, którego blask nauki tak łatwo wygasa w uczniach.
Nadal ulotne są ludzkie deklaracje i uczucia, wiara i zapewnienia. Przemijają jak rosa i chmury poranka, gdy Ojciec jest wszystkim co niezbędne, wszystkim z wszystkiego i dla wszystkiego, według własnego planu. Jest spełnieniem i troską o najmniejsze stworzenie.
Jest Izraela wczesnym deszczem jesieni, który nawilża ziemię dla łatwości orania i nawilżenia ziarna, oraz późnym deszczem wiosny, przyspieszającym wegetację zbóż.
Jak prosto jest dostrzec Boga, obecność, Miłość, Tchnienie, działanie.
Wszystko w planie, wszystko zaopiekowane. Wiosenne deszcze odmrażające ziemię po mrozach i wspierające kwitnienie, co wraz z burzami wzruszającymi ziemię. Obfite deszcze gorącego lipca, przyspieszające dojrzewanie zbóż, przed upalnym i suchym sierpniem zbiorów. Jesienne deszcze, przywracające wilgotność, po suchej końcówce lata i wzmagające gnicie opadłych liści, dla nawożenia gleby przed zimą. Śniegi, tworzące pokrywę ochronną dla roślin zimą, będące napojeniem ziemi powolnym topnieniem, w przygotowaniu odrodzenia wiosna życia.

Ojciec jest wszystkim, a my nie chcemy tego przyjąć i pojąć. Utrudniamy sobie proces poznawczy, ubierając Ojca w „ramki”. Nazywając Bogiem, zdefiniowanym według uznania. Z przypisanym kształtem, wymogiem cech, które naszym zdaniem ma posiadać. Ileż błędów i krzywd wyrządziły przypisywane Ojcu srogość, wrogość. Że jest krzywdzącym, karzącym, gniewnym, niewyrozumiałym, nieczułym …
Czy człowiek może kochać kogoś, kogo się boi? Lęk nie budzi miłości, bo jest jej przeciwnością. Lęk budzi wrogość. Tego, czego człowiek się boi, chce się pozbyć, oddalić, usunąć, wykluczyć.
Jak kochać wówczas.
Miłość jest kreatywnością, inspiracją, otwartością, mocą sprawczą i twórczą. Lęk jest izolacją, ograniczeniem, zamknięciem, ucieczką.

„..On nas zranił i On też uleczy, On to nas pobił, On ranę przewiąże…”

Bóg nie rani, nie bije, nie walczy, więc i nie zwycięża z człowiekiem. Znaczy nie ma takiej potrzeby żeby zwyciężać. Jakie znaczenie miałoby pokonanie własnego dziecka, własnego stworzenia?

„..Miłości pragnę, … poznania Boga..”

I znów powracamy do poznawania. Poznawania i odkrywania siebie w sobie i Ojca w sobie, i wszędzie. Trudne to zadanie by zrozumieć, poznawać kim jestem. Kim jest Ojciec.
Może zacznijmy więc od tego kim nie jest Bóg. Kim nie jest „ja”.

Spróbujmy zrezygnować ze zwyczaju ścisłego nazywania czegoś, nadawania ścisłych definicji i określeń, bo one zakłamują, zniekształcając rzeczywistość. Przyzwyczajają umysł do ograniczenia, zaprzeczając prawdzie i poznaniu.

Jeśli krople deszczu wedle rodzaju są wpisane w przewidywanie, to czy nie przewidziałby Ociec Wszechmocny zachowania i natury swojego stworzenia?
Czy rozstanie i powrót Gomer nie było etapami tworzenia relacji między dwojgiem ludzi, oraz budowaniem ich samych. Poznawaniem swoich własnych cech, zgłębianiem samych siebie oraz siebie wzajemnie?
Czy upadek i odradzanie się ludu wybranego nie jest etapem ewolucji ludzkości do podniesienia poziomu świadomości człowieka. Popatrzmy ile czasu minęło od 725 r. p.n.e. (czas Ozeasza), do narodzin Chrystusa, który ponownie mówi o Miłości. Mówi o synu marnotrawnym wracającym do Ojca.
To kolejny etap dla świadomości, dla wzbudzenia poszukiwań poznania Ojca. Dla szukania, odkrywania Prawdy.
Czy to nie uspokaja lęków, iluzji strachu? Już spokojnie …. Jesteśmy przewidziani …Miłowani.
Spokojem zgłębiajmy odpowiedź na Miłość …. gotową na nasze powroty.

Wędrowiec dnia
DMS SoniQ