The Sewer

Το σώμα σηματοδοτεί τον οριακό χώρο. Μια αδιάκοπη διαδικασία σύλληψης κι εκτέλεσης του κυρίαρχου συστήματος παραγωγής, μια μυστηριακή, σχεδόν αινιγματική σύλληψη της μηχανικής δημιουργίας και του άγχους που μπορεί να επακολουθεί στην ψυχοσύνθεση του υποκειμένου από την επανάληψη της χειρονομίας.
Η παραδοσιακή πρακτική του ραψίματος. Η βασική ιδέα είναι η περιγραφή μιας καθημερινής κατάστασης, η μηχανική λειτουργία της ραπτικής χειρονομίας, η ρομποτική λειτουργία του υποσυνείδητου, το βιομηχανικό «όραμα» του κενού. Η χειροτεχνία χρησιμοποιείται για να αποδομήσει το γκλάμουρ που περιβάλλει την βιομηχανία της μόδας, για να ορίσει το χειροπιαστό καθώς και το φθαρτό.
Ραμμένο ύφασμα, ένα όμορφο χειροτέχνημα που διεγείρει ερωτήματα ως προς την ανάγκη, την επιθυμία, το αποτέλεσμα, το προσωπικό γούστο ή το πως καταλήξαμε στο παγκοσμιοποιημένο μοντέλο ένδυσης.

Διερευνά, σχεδιάζει και κατασκευάζει μη αναμενόμενους τρόπους θέασης και διάδρασης, αναδομώντας και αποδομώντας μια γνώριμη πρακτική και ανασκευάζοντας την ως μια προσωπική λειτουργία με βιωματικές καταλήξεις αλλά και οικουμενικά ερωτηματικά τελικά.
Στην κυρίαρχη αφήγηση της δράσης, ένα άγχος ενυπάρχει, που μπορεί να απορρέει από την καθημερινότητα, από ένα δυσάρεστο γεγονός, από ένα άρθρο που διάβασε κάποιος στο internet τυχαία ή από τις καθημερινές σκέψεις ότι ο πλανήτης πεθαίνει. Το κύριο υλικό που πρωταγωνιστεί στην performance είναι το ύφασμα, ένα υλικό συνδεδεμένο με το ντύσιμο, την προσωπικότητα, την ζεστασιά αλλά και με την βιομηχανία της μόδας που αποτελεί μια από τις πιο ρυπογόνες βιομηχανίες του κόσμου. Το ύφασμα αυτή τη φορά θα είναι το μέσο επικοινωνίας συναισθημάτων και σκέψεων.
«Ικανοποιώντας τις ανάγκες μας μέσω της υλικής παραγωγής, γεννούμε περισσότερες ανάγκες, οι οποίες με τη σειρά τους πρέπει να ικανοποιηθούν κι έτσι ξετυλίγεται η ανθρώπινη ιστορία» (Terry Ingleton: Υλισμός – Η Xειραφέτηση των Αισθήσεων).
Συμβολικά φορτισμένα το ύφασμα και το σώμα αποδίδουν την κενότητα της αδιάλειπτης εργασίας διαμορφώνοντας υποκειμενικές αναγωγές ως προς τα καίρια ζητήματα της υλικότητας και της καπιταλιστικής διάθεσης των αγαθών και των ευαίσθητων συνθηκών της επανάχρησης, όπως ορίζουν πλέον τα ριζοσπαστικά ζητήματα της ανακύκλωσης και της βιωσιμότητας των βιομηχανοποιημένων υλικών μέσα στη βιομηχανία της μόδας.
Η κίνηση της ραπτομηχανής δίνει μια άλλη διάσταση στον σωματικό συμβολισμό της εργασίας, παίρνει τη μορφή της ρυθμικής αμφισβήτησης, υπαρκτή τόσο στη διαδικασία της εργασίας όσο και στο αποτέλεσμα της πράξης , το ραμμένο ύφασμα.

Η Σοφία Κυριακίδου εξετάζει, με σχεδιαστική αλληλουχία στο έργο της, αξίες σαν αυτές της βιωσιμότητας και της βιοποικιλότητας για τη δημιουργία νέων μορφών καλλιέργειας, παραγωγής και διάθεσης βασισμένη σε παραδοσιακές αρχές. To απροσδόκητο ορίζει τα κομμάτια υφάσματος, τα οποία γίνονται κομμάτια εμπειριών και ιδεών μέσω των οποίων αμφισβητεί τη μαζική βιομηχανία της μόδας.

Το εργόχειρο, το μέσο για να προσδώσει η καλλιτέχνις στην σωματική της ιδιότητα και στην εργασία της, μια πολύπλευρη διάσταση της ανθρώπινης κατάστασης και της εργατικής συνθήκης.
Το επιτελεστικό έργο «The Sewer» (με το ουδετεροποιημένο γένος ‘the’) δεν επιβάλλει μια θέαση της πράξης του ραψίματος σε σχέση με το φύλο· στέκεται μινιμαλιστικά ως κίνηση στην κριτική των δυνάμεων εξουσίας κι εκμετάλλευσης μέσω της εργασίας στο βωμό της μόδας και της μαζικής παραγωγής του ρουχισμού. Καταλήγει πέρα από την παραγωγή νοήματος και σε ένα ουτοπικό όραμα: την επανάχρηση, την συνέχεια της ύλης μέσα από τον κυκλικό διαμοιρασμό της.

Επιμέλεια: Μαργαρίτα Καταγά