φάλασσα & φύσηχως - Ένας πολύ γλυκός θάνατος

Artwork: Ειρήνη Αντωνάκη (μέρμηγκας)

΄Εψαχνα από καιρό το τέλειο όπλο για τη δολοφονία μου,
τόσο για αισθητικούς, όσο και για πρακτικούς λόγους.
Έχω μια εμμονή με τις αλληγορίες.
Κοιτάζω τριγύρω τις επιλογές μου,
μα πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα..
σηκώνω απ'το έδαφος το τόξο
και με το σταθερό χέρι της επίγνωσης,
τεντώνω τη χορδή.
Στερεωμένη απ'τη μια μεριά σε ρομαντισμό
κι από την άλλη σε πραγματικότητα.
Αφήνω τη χορδή σε μια εκπνοή
και πετυχαίνω αλάνθαστα τον στόχο μου.

Ο έρωτας κείτεται νεκρός.
Τι ειρωνία, από ένα βέλος.
Τον πλησιάζω μόνο για να επιβεβαιώσω την αρχική μου υπόθεση,
είναι τόσο όμορφος, που μου'ρχεται αηδία.

Πέφτω στα γόνατα κι αρχίζω με μανία
να ξεριζώνω ένα-ένα τα αστραφτερά μπουκλάκια του,
στη συνέχεια ξεχειλώνω βίαια τις ραφές απ'το γιλέκο του,
ώσπου να αποκαλυφθεί ξεδιάντροπα το στήθος του.
Πασαλείβω με το χέρι μου
-που προηγουμένως έχω φτύσει-
το σχολαστικό του μακιγιάρισμα.
Κάνω ένα βήμα πίσω, να επεξεργαστώ το αριστούργημα μου
και τί να δω,
ο μικρός θεός σηκώνεται πάλι όρθιος.
Λόγω άραγε της εγγενούς αθανασίας του
ή μήπως λόγω της καινούριας του υπόστασης;

Ποτέ δεν έμαθα.

Παίρνει στα χέρια του το τόξο του
-ή το τόξο μου;-
και μου γνέφει συνωμοτικά,
σα να με ευχαριστεί.
Πετάει μακριά.
Τί όμορφος που είναι.

Άμα για σένα πρέπει να πεθάνω εγω για σένα τότε θα πεθάνω
Άμα για σένα πρέπει να καώ εγώ για σένα τότε θα καώ